Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 14

Allt þetta skildi friðarengillinn
mætavel, en hann vissi ekki hvað hann
gat gert til að bæta úr því.
Leikvöllur var enginn í himnaríki,
og flestir englar mundu telja það
óviðeigandi að vega salt og sitja í rólu
í himnaríki. Hann gat heldur ekki
sent pínulitla engilinn aftur til jarð-
arinnar, af því að sá, sem einu sinni
gengur inn um hlið himnaríkis, getur
ekki auðveldlega snúið þaðan aftur.
Hann spurði þó pínulitla engilinn,
hvort það væri nokkuð, sem hann
gæti fyrir hann gert.
— Jú, sagði litli engillinn. Ég átti
fallegan kassa með góðu dóti; og hann
hafði litið ofan í hann á hverju
kvöldi, áður en hann fór að sofa.
Við tilhugsunina um leikfangakass-
ann ljómuðu augu litla engilsins svo,
að friðarengillinn kallaði á einn af
boðberum himnaríkis og bað hann að
sækja kassann.
Það var sannarlega gott, að við send-
um pínulitla engilinn til friðarengils-
ins, sögðu erkienglarnir oft hver við
annan næstu daga. Allir englarnir
sögðu hið sama, er þeir stóðu á hinum
gullnu götuhornum paradísar, eða
þegar þeir flugu fram og aftur með
pálmagreinar í höndunum.
Þeir höfðu fullkomlega rétt fyrir
sér, Pínulitli engillinn var nú gerólík-
ur því, sem hann hafði verið áður.
Hann kom nú aldrei of seint til kvöld-
guðsþjónustu, rólaði sér ekki lengur
í gullna hliðinu, geislabaugurinn var
ávallt á réttum stað og hann gat nú
flogið fram og aftur með hinum engl-
unum. Nú var hann hamingjusamasti
engillinn í paradís.
Um þetta leyti barst það um garða
himnaríkis, að mesta kraftaverk, sem
gerzt hefði, ætti að verða innan
skamms: Sonur guðs átti að fæðast
í Betlehem. Það var mikil gleði á
himnum.
Erkienglar og englar, spámenn,
dyravörðurinn, vængjasmiðurinn og
geislabaugasmiðurinn lögðu allir frá
sér venjuleg störf til að búa til gjafir
til hins heilaga barns; allir nema pínu-
litli engillinn. Hann gat ekki látið sér
detta í hug neitt, sem hann gæti gefið.
Fyrst datt honum í hug að semja
sálm, sem allir englarnir gætu sung-
ið við vöggu barnsins. En þessi hug-
mynd var ekki sérlega góð, af því að
pínulitli engillinn var alveg laglaus.
Þá datt honum í hug að semja fal-
lega bæn, — bæn sem gæti lifað að
eilífu í hjörtum mannanna af því að
hún væri fyrsta bænin, sem Jesú-
barnið heyrði. Þessa hugmynd varð
hann einnig að hætta við, af því að
hann gat alls ekki sett saman erindi.
Loks datt honum í hug gjöf, sem
hlyti að vera bezta gjöf, er nokkuð
barn gæti fengið. Dag daganna, þeg-
ar Jesúbarnið fæddist, sótti hann gjöf-
ina á bak við lítið ský, og lagði hana
fyrir hásæti guðs. Það var aðeins lítill
og óásjálegur kassi, sem lá innan um
allar dýrðlegu gjafirnar, sem voru svo
fagrar og dásamlegar, að það var ofar
jarðlegum skilningi. Þegar pínulitli
engillinn sá allar þessar fögru gjafir,
fannst honum gjöf hans sjálfs ekki
aðeins leiðinleg, heldur hrein og bein
móðgun við allt, sem heilagt var, og
hann átti sér enga ósk heitari en að
geta tekið gjöfina aftur.
En það var þegar of seint. Hönd
guðs strauk yfir allar gjafirnar — og
staðnæmdist við gjöf pínulitla engib'
íns.
Litli engillinn skalf af ótta, þegal
leikfangakassinn hans var opnaður
fyrir augum guðs sjálfs og herskara
himnanna. Og hverjar voru nú gjafir
hans til Jesúbarnsins? Fjöður, se®
hann hafði fundið dag nokkurn í hx&'
unum utan við Jerúsalem, og tveir
hvítir steinar, sem hann hafði fundið
við Genesaretvatnið, þar sem hann
hafði leikið sér margan sumardag viö
félaga sína.
Pínulitli engillinn grét vegna
heimsku sinnar. Hvernig gat honum
hafa fundizt kassinn svo dásamle?
gjöf? Og hvernig gat honum dottið 1
hug, að leikföngin gætu flutt JesU"
barninu nokkra gleði?
Hann sneri sér undan óttasleginn>
til að hlaupa á brott til að forðast reið*
guðs. En skyndilega var honum snúiö
við og hann barst beint fram fyrir ha'
sæti guðs.
Það var djúp þögn um alla paradiý
þögn, sem var aðeins rofin af snök11
litla engilsins. En þá kvað við þrun1'
andi rödd guðs:
— Af öllum gjöfum englanna heful
þessi litli kassi glatt mig mest. Leik'
föngin tákna jörðina og mennina, °S
sonur minn á að ríkja yfir hvoiu
tveggju. Ég tek á móti gjöf þinm 1
nafni barns míns.
Enn varð þögn og kassi pínulhú1
engilsins byrjaði að ljóma með yú1'
náttúrlegu Ijósi, unz birtan blindað1
englana.
Þess vegna var það aðeins pínuli^1
engillinn, sem sá Ijómann svífa bu1*-
frá hásæti drottins. Hann einn sá lj°s
ið svífa yfir himinhvolfið, þar til þa^
staðnæmdist og sendi geisla sína yb1
fjárhúsið, þar sem guðsbarnið fæddist’
Þar var stjarnan og Ijómaði alla
hina helgu nótt, en ljós hennar endlU
ljómaði í hjörtum mannanna um
framtíð. Sú gjöf, sem pínulitli engii^
inn hafði fært af auðmýkt barnshja1'1
ans, var orðin að jólastjörnunni y^JÍ
Betlehem.