Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 23

Langt, langt í l)uitu úti í ])éttum skógi
vai' ósköp i'allcgt tré. -— Það var það,
sun vér köllum jólatré.
^úlin skein á það brosandi og fléttaði
»tan
bl
uni ]>að ylhlýja geislana sína. Vind-
■vrinn lék i kring um ]>að og blistraði,
j‘g umhverfis það var urmull af öðrum
■dlegum trjám, sem lika voru jólatré. Þau
■■túðu ])étt saman og höfðu skemmtun hvert
úðru og ieið vel. Sum trjánna voru ung
“S litil, en önnur stór og fullorðin.
Viðarhöggsmennirnir komu um haustið
og hjuggu niður sum stærstu trén i skóg-
inum. Þessu héldu þeir áfram á hverju
hausti.
Nú var litla jólatréð orðið talsvert stórt,
og ]>að fór hrollur um það, ]>egar það sá
]>essa stóru og tígulegu félaga sína — hin
trén — falla til jarðar með braki og brest-
um. Þau voru látin á vagna og hestar
drógu þau eitthvað hurt, langt, langt út
úr skóginum.
„Hvert skyldu ]>au vera að fara?“ liugs-
aði litla jólatréð. „Hvað ætli verði um
þau?“
Svo kom næsta vor og storkurinn kom
frá útlöndum.
Tréð spurði liann, hvort liann vissi ekki,
hvert trén hefðu farið. Storkurinn horfði
stundarkorn spekingslega á tréð, hugsaði
sig um, Jineigði höfuðið til samþykkis og
sagði:
„Þegar ég var á leiðinni liingað frá
Egyptalandi, mætti ég nokkrum skipum
með háum siglutrjám. Ég er hér um bil
viss um, að það hafa verið trén, sem þú
talar um. Þau ilmuðu eins og þess konar
Iré gera. Það var stórkostlegt að sjá þau!
Það var himneskt!“
„Ó, ég vildi, að ég væri orðið stórt eins
og þessi tré, svo að ég gæti siglt um höfin
liggja ?“ sagði jólatréð frá sér numið af
gleði. „Þetta er miklu betra en að fnra
yfir hafið. Hvað ætli sé langt þangað til
jólin koma? Ég vildi, að ]>au væru komin!“
„Vertu rólcgt hjá okkur og láttu þér
liða vel,“ sögðu þau blærinn og sólskinið.
„Vertu rólegt, láttu ])ér liða vel, og gleddu
])ig við æskuna og frelsið!“
En trénu gat aldrei liðið vel, því fannst
það aldrei geta verið ánægt. Það óx og óx,
bæði sumar og vetur. Það stóð i skógin-
★ Óánægða tréð. ★
-n litla jólatréð var aldrei ánægt.
”b.g vildi ég væri eins stórt og liin trén,“
■igði ]>að, „])á gæti ég breitt limið út 1
s'. ‘u,aáir og tyllt mér á tá, þangað til ég
■‘1 ut yfir allan skóginn í allar áttir langt
1 burtu. T'J ’ - -
hl'eiður
» 11 tllitl
ni| lu. Þá kæmu fuglarnir og byggðu sér
í limskrúði minu; og þegar blær-
1,11 blési, skyldi ég hneigja höfuðið liurt-
ls*ega, alveg eins og stóru trén gera núna.“
eins og þau,“ sagði litla tréð og andvarpaði.
„Gleddu þig við æskuna og fegurðina,“
sagði sólargeislinn, „gleddu ]>ig við æsk-
una og lífsfjörið, sem guð hefur gefið þér.“
Og vindblærinn kyssti tréð og döggin
dreifði á ])að tárum; en tréð sliildi það
ekki.
Þegar komið var fram undir jól, voru
mörg tré felhl í skóginum, og öll þau fal-
legustu voru valin til þess. Nokkuð af limi
þeirra var höggvið af þcim, og svo var
farið í burtu með þau.
„Hvert ætli þau séu að fara?“ sagði jóla-
tréð. „Við vitum það, við vitum það,“ tistu
litlu fuglarnir. „Við gægðumst inn um
gluggana i borginni; við vitum hvert ]>au
eru að fara. Við litum inn um rúðu og
sáum inn i hlýja stofu fulla af alls konar
skrauti; þar voru gyllt epli og sætindi og
leikföng og mörg liundruð af logandi kert-
um.“
„Og hvað svo? Hvað sáuð þið meira uin
trén?“ spurði litla jólatréð.
„Ekki meira,“ sögðu fuglarnir, „en þetta
var ósköp fallegt; það cr ómögulegt að
lýsa því, livað það var fallegt."
„Skyldi þessi dýrð eiga fyrir mér að
um i skrúðgrænum búningi og fólkið, sem
sá það, benti á það og sagði:
„Þetta er indælt tré! Ósköp er ]>etta fal-
legt tré!“
Og svo leið fram að næstu jólum, og þá
varð þetta fyrsta tréð, sem liöggvið var
í skóginum. Öxin smaug flugbeitt i gegn
um það, og tréð féll til jarðar með þungu
•andvarpi. Því leið ósköp illa, það var í