Æskan - 01.11.1963, Síða 24

hálfgerðu yfirliði; þvi hafði aldrei dottið
i liug, að ]>ví gæti liðið svona illa. Nú
hætti l>að alveg að hugsa um jóladýrðina;
nú |)ótti ])ví svo ósköp sárt að verða að
fara að heiman og eitthvað ]>angað sem
það var ókunnugt. Það vissi, að það mundi
atdrei framar fá að sjá liin trén í skógin-
um, og nú fann ]>að, Iiversu það var sárt
að skilja við ]>au.
()g það mundi eftir öllum litlu, fallegu
fuglunum, sem höfðu flögrað i kring um
]>að; nú var alveg óvist, að ]>að fengi
nokkurn tima að sjá ])á oftar eða heyra til
þeirra.
Og svo var farið af stað, og trénu leið
illa á leiðinni; og loksins leið aftur yfir
]>að.
1‘egar það raknaði við aftur, var það
statt í stórri og skrautlegri setustofu.
Mvndir héngu á veggjunum, og uppi yfir
eldstæðinu voru stór og fögur kinversk
blómaker með Ijóshöfðum. Þar voru inni
hægindastólar, silkilegubekkur og horð
fullt af bókum. Tréð var sett upp á end-
ann i stóran kassa fullan af sandi; kass-
inn var allur liulinn grænu klæði og lát-
inn á fallegan gólfdúk alla vega litan.
'i'réð fann að hryllingur fór um ]>að.
Hvað ætli kæmi nú næst? Ung kona byrj-
aði að skreyta ]>að.
A sumar greinarnar liengdi hún net, sem
búin voru til úr alla vega litu bréfi, og í
þessum netum voru alls konar sætindi og
ávextir; og þetta var svo eðlilcga gert, að
]>að var alveg eins og ávextirnir hefðu
vaxið þarna. Svo var yfir liundrað litlum
vaxkertum stungið í það. Þau voru í öll-
um regnbogans litum: gul, rauð, græn,
livít og hlá.
Og á greinunum voru brúður, sem sýnd-
ust eins eðlilegar og Iifandi menn og konur,
]>egar þær lyftust upp og niður á greinun-
um, en á efstu greinina var fest stór
stjarna.
„Nú á að kvcikja á kertunum i kvöld,“
sagði fólkið.
„Ég vildi, að það væri koinið kvöld,“
hugsaði tréð. „Ég vildi að húið væri að
kveikja á kertunum, því ])á já, Jivað
ætli verði annars l>á? Skyldu trén úr skóg-
Gleðileg jól!
inum koma til þess að sjá mig? Ætli
fuglarnir horfi |)á inn um gluggann?"
Loksins var kveikt á kerlunum, og svo
var vængjahurðinni skvndilega lokið upp,
og stór hópur af börnum kom inn með
gleðilátum. Það var svo mikill asi á ]>eim,
að trénu sýndist cins og þau ætluðu öll
að ryðjast á ])að. Fullorðna fólkið kom inn
á cftir liægt og rólega. — Svo stóðu börn-
in þegjandi fáein augnablik, þangað til
þau ráku upp himinhátt gleðióp, sem berg-
mátaði um allan salinn.
Börnin dönsuðu og léku sér að alls konar
leikföngum, og enginn sýndist hugsa neitt
um tréð framar.
„Segðu okkur sögu! segðu okkur sögu!“
sögðu börnin og leiddu gamlan mann uð
jólatrénu. ()g gamli maðurinn sagði sög-
una um „Humpty Duinpty", sem datt ofan
í kjallarann, en varð samt konungur seinna
og fékk konungsdóttur fyrir konu. Og
börnin klöppuðu sainan lófunum.

Jólatréð slóð steinþegjandi og i þung*1
skapi. Fuglarnir í skóginum höfðu ekki
sagt þvi frá neinu liku ]>essu. „En biðui"
við!“ hugsaði það. „Humpty Dumpty datt
ofan í kjallara og náði samt í konungs-
dóttur og varð konungur. — Hver veit
nema ég verði látið detta ofan í kjallara
og nái svo i konungsdóttur?“
Morguninn eftir kom þjónustufólkið i1111
í stofuna.
„Nú byrjar nýtt líf!“ Iiugsaði tréð. E"
nú var ]vað dregið út, upp stigann og upP
á hanabjálkaloft. Þar var því kastað út 1
liorn, þar sem var niðamyrkur og ekk*
nokkur sólargeisli.
„Hvað gctur allt þetta átt að þýða?
hugsaði tréð. Það hallaðist upp að vegS
og var i ákal'Iega ])ungu skapi. Og 1>:11'’
liafði nógan tima til að liugsa, ]>ví þarna
var ]>að látið vera dag og nótt og nótt og
dag eilífðartima, og aldrei kom þangn®
nokkur lifandi sála.
Loksins kom ])ó einhver inn, en 1>;1‘''
varð ekki til annars en þess, að trénu v:U
ýtt ennþá lengra út i horn og látnir fyJ’u
framan það nokkrir kisturæflar. Nú va*
aumingja tréð alveg falið á bak við ólukkU
kisturnar og annað rusl, og líklegast vai>
að ]>að gleymdist nú að fullu.
Ósköp leið vcsalings trénu illa.
Svo leið og beið. „Nú er koininn vetur,
lllil!lllllllllllllllllllillll!llllllllllllll!llllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllll!llllllllll!llllllllllllllllllllll!lllllllllllllllllll!!