Æskan - 01.11.1963, Side 27

Lesið nú, hvernig Páll og Nancy
sleppa úr klóm tatarans.
Ár í heimavistarskóla.
1llt launað með góðu.
»Leysa ykkur? Eruð þið bundin? Ja,
hérna!“ Maðurinn rak upp stór augu,
Þegar hann sá, hvernig komið var fyrir
börnunum.
»Ég skil ekki, hvað þetta á að
Þýða“, tautaði maðurinn um leið og
Éann skar af þeim böndin.
Nancy létti svo mikið, að hún brast
* §rát, en hún titraði af ótta við Mal-
engró, rýndi út í rökkrið og bjóst
Vlð að sjá honum skjóta upp á hverri
stundu.
»Þið voruð vissulega heppin, að ég
átti leið hingað," sagði ókunni mað-
Ullnn. „Hefði ég ekki ætlað að spyrja
^falengró, hvers vegna hann seldi
mér rauðan hálsklút ....“
»Hálsklútl Þetta er þá maðurinn í
r,1stunum,“ hvíslaði Nancy að Páli.
^íaðurinn var heyrnarnæmur, því
hann spurði: „Hvað áttu við? Það
v°ruð þó ekki þið, sem tókuð mynd
mér og afhentuð lögreglunni, þeg-
ar ég sofnaði í gamla klaustrinu?"
Nú urðu þau bæði skelfd. Ef til
'l!1 Var maðurinn svo hefnigjarn, að
ann færði þau í bönd á ný og léti
Þau bíða Malengrós.
Hann virtist geta sér til um hugsan-
11 Þeirra, því að hann hristi höfuðið
°g sagði vingjarnlega:
”Þið þurfið ekki að óttast mig. Ég
^11 ykkur ekkert mein. Þið gátuð
1 vitað nema ég væri hættulegur
^hrotamaður — og hálsklúturinn var
grusamlegur.“
megið endilega ekki vera reið-
Hka
»Þér ;
Ur‘
sagði Nancy, „við héldum“
, ” Ta> ég skil það vel og nú launa
^g illt með góðu. Nú sé ég um að þið
ePpið héðan, og svo ætla ég að segja
°kkur orð í alvöru við Malengró,
egar hann kemur aftur.“
»Þér ætlið þó ekki að tala við hann
llln> hann gæti gert yður mein!“
1 °paði Nancy, sem hafði fengið mik-
ln ótta af Malengró.
„Ég er hvergi hræddur. Flýtið ykk-
ur nú bara heirn — þið ratið væntan-
lega? Ég ætla að bíða hérna, Mal-
engró hlýtur bráðum að koma.“
Þegar börnin fundu, að Jarvis —
en svo hét björgunarmaður þeirra, var
ósveigjanlegur, þökkuðu þau lionurn
enn einu sinni hjálpina og flýttu sér
af stað.
„Gætið þess vel, að Malengró rek-
ist ekki á ykkur á leiðinni!" hrópaði
Jarvis á eftir þeim, og þau fóru dyggi-
lega að því ráði.
í hvert sinn, sem þau sáu einhvern
í fjarlægð, földu þau sig í runna eða
á bak við stein, því í rökkrinu gat eng-
inn séð þau, þegar þau hlupu í felur.
En þessi varkárni tafði þau, og það
var orðið áliðið, þegar þau loks náðu
heim. Þau ákváðu að leita Jones lög-
regluþjón strax uppi og segja hon-
um, hvað komið hafði fyrir. Hann
átti heima í litlu húsi rétt við veginn,
og þau fóru þar hjá hvort sem var.
Jones var heima og hann hlustaði
undrandi á mál þeirra. En þau höfðu
ekki einu sinni lokið sögunni, þegar
hann smeygði sér í lögreglujakkann,
stakk handjárnum í vasann og sagði:
„Það er gott, að þið sögðuð mér
þetta. Nú hraða ég mér út á heiðina
— ég lilýt að finna vagninn — og tala
dálítið við Malengró".
Nú flýttu börnin sér heim og þeirra
fyrsta verk var að segja frú Miller
allt af létta. Hún varð skelfingu lost-
in, er hún heyrði um hættuna, sem
þau höfðu lent í, og þau urðu að lofa
því að fara ekki framvegis ein út að
ganga nerna þá á fjölförnum stöðum.
BLIKANDI STJARNA.
Morguninn eftir sagði Lísa þeim,
hvað gerzt hafði úti á heiðinni. Jones
lögregluþjónn hafði sagt henni,
hvernig allt gekk til.
Jones hafði farið á reiðhjólinu sínu,
og það var lán, að hann flýtti sér, því
að þegar hann kom upp á heiðina og
fann tataravagninn, var Malengró
kominn þangað fyrir nokkru. Hann
varð óður af bræði, þegar hann sá, að
börnin voru horfin. Hann réðist á
Jarvis og þeir slógust, þangað til tatar-
inn undirförli dró hníf úr skeiðum og
ætlaði að ganga af Jarvis dauðum.
En um leið skaut Jones upp. Hann
sló tatarann umsvifalaust niður, hand-
járnaði hann og batt hann síðan við
vagnkjálkann með hjálp Jarvisar.
Síðan höfðu þeir rannsakað vagn-
inn vandlega, og þeim tókst að finna
stolnu skartgripina. Malengró bölvaði
þeim og ógnaði, en það hafði engin
áhrif. Jarvis og Jones færði hann í
þorpsfangelsið, þar sem hann sat nú
ákærður fyrir skartgripaþjófnaðinn,
árás á systkinin og loks morðtilraun
við Jarvis.
„Þið getið verið fegin því, börn“
sagði Lísa, „að Malengró losnar ekki
úr fangelsinu næstu fimrn til sex árin.
Þegar þar að kemur, verðið þið farin
langt héðan og þá getur hann ekki náð
í ykkur til þess að hefna sín. Tatarar
eru margir svo hefnigjarnir."
Jones og Jarvis fengu verðlaunin,
sem heitið var fyrir skartgripina og
verkamaðurinn fátæki leit nú bjart-
ari tíma framundan. Hann fékk fasta,
góða vinnu á herragarðinum, svo að
lokum hafði hann fulla ástæðu til
að vera þakklátur fyrir það, að hafa
dregizt inn í þjófnaðarmálið.
Daginn var mikið farið að stytta og
nú var orðið kaldara í veðri, sem
ekki var undarlegt, þar sem komið
var frarn í endaðan nóvember.
Kvöld eitt stóðu Páll og Nancy á