Æskan - 01.11.1963, Síða 40

ÞJÓÐSÖGUR OG ÆVINTÝRI
orleifur hét maður. Hann var Þórð-
arson. Hann var fæddur á efsta
bænum í Tungunum eða Hreppunum.
Ólst liann ]iar upp Iijá móður sinni og
bar snemma á miklum gáfum hjá hon-
um. Hann var skáld, og jiótti hann
kraftaskáld eða ákvæðaskáld. Héldu
sumir, að hann færi með galdur og
kölluðu hann Galdra-Leifa. Þegar Iiann
heyrði ]>að, kvað hann vísu ]>essa:
Þorleifur heiti ég Þórðarson,
Jiekktur af mönnum fínum.
Hafði ég aldrei ]>á heimsku von
að hafna skapara mínum.
Hvergi átti hann stöðugt heimili, cr
hann eltist, en fór milli vina sinna og
sat hjá Jieim. Var honum jafnan tekið
sem liöfðingja, livar sem hann kom.
Einu sinni var hann á ferð austur i
Ölfusi og kom á hæ til vinar síns á
aðfangadagskvöld fyrir jól. Þorleifur
hiður bónda að lofa sér að vera um
nóttina. Bóndi segir honum húsin til
reiðu, „en vandhæfi nokkurt er á ]>vi
að vera liér heima ]>essa nótt, ]>ví allir
hafa þeir orðið ærðir og trylltir, sem
]>að hafa gert.“
„Ekki hræðist ég það,“ sagði Þorleif-
ur, „og mun ég eigi að síður Iieima
vera, þótt svo sé.“
Fór nú bóndi og menn hans að búa
sig til aftansöngs, eins og þá var siður.
En svo var háttað, að baðstofa var
byggð á palli, og var sinn þverpallur i
hvorum enda. Undir öðrum pallinum
voru lömb nokkur, sem bóndi hafði tek-
ið frá. En á milli pallanna var svið
mikið og rúmgott. Þorleifur lét nú
reka lömbin undan pallinum, og gróf
þar gröf í gólfið, svo að hann gat
staðið niðri í henni. Fór liann þá niður
Alfadans
á jólanótt.
í gröfina og lét refta yfir. Gat hafði
hann á ræfri gryfjunnar, og gat liann
séð gegnum ]>að um alla baðstofuna. Þvi
næst lét hann reka lömbin inn undir
pallinn aftur og sópa moldinni yfir
gryfjuna, svo ei sást nývirkið.
Að þessu búnu fóru allir heimamenn
hurt til aftansöngs. Leið svo fram und-
ir miðja nótt, að ekki varð Þorleifur
neinnar nýlundu var. En ]>á sér hann
hvar koma piltar tveir. Þeir höfðu ljós
með sér og lýstu vandlega um allan
bæinn. Þegar ]>eir komu á ]>aðstofu-
gólfið sögðu þeir:
„Hér er hreint, hér er heitt, hér er
gott að leika sér!“
Síðan fóru piltarnir út aftur. En að
litlum tima liðnum heyrir Þorleifur
undirgang mikinn. Sér hann þá fjölda
fólks koma inn í baðstofuna. Allir voru
]>eir prúðbúnir. Þeir liöfðu með sér borð
eitt; settu þeir það á mitt gólfið. Síð-
an settu þeir þar mat á og tjölduðu
innan alla baðstofuna. Settist nú fólk-
ið niður við horðið og fór að eta og
drekka. Nú koma og inn sveinarnir, er
fyrstir komu, og höfðu milli sín karl
einn gamlan og illilegan. Ivarlinn
skyggndist um er hann kom inn og þcf-
aði i allar áttir og sagði:
„Hér er maður, hér er maður.“
Piltarnir sögðu að þar væri euginn.
Settist ]>á karlinn við borðið og svein-
arnir. Snæddu nú aðkomumenn með
gleði mikilli.
En er þeir voru búnir að því fórU
þeir að dansa. Þetta létu þeir ganga
alla nóttina. En er Þorleifur hélt að
dagur væri kominn, drynur Iiann í hol-
unni:
„Dagur, dagur!“
Varð þá aðkomendum svo ]>ilt við,
að hver liljóp út. Skildu þcir allt eftir,
horðið, borðbúnaðinn, tjöldin og nokk-
uð af klæðum sínum, því að þeir höfðu
farið úr þeim um nóttina, ]>egar ]>eini
fór að hitna við dansinn. Piltarnir
tóku karlinn og drógu hann milli sín;
var hann þá linur sem lyppukveikur og
bleikur sem nár af ótta.
Þegar allir voru út komnir, fór Þor-
Icifur úr holu sinni. Var ]>á skammt að
híða unz bóndinn kom frá kirkjunni-
Var hann þá feginn að finna Þorleif, og
l>ótti nú betur liafa til tekizt en hann
hugsaði.
Þorleifur sagði lionum allt, sem fyrir
sig liafði horið. Bað hann bónda að
hirða ]>að, sem álfarnir höfðu eftir
skilið, og sagði að ei mundi þess verða
vitjað. Bóndi vildi að Þorleifur tæki
gripina, en hann vildi ei. Sagði hann
að engum mundi framar hætt á þeim
bæ, ]>ótt hann væri heima á jólanótt-
ina, og rættist það vel. (Þjóðs. J. Á.)
ÞJÓÐSÖGUR OG ÆVINTÝRI
— Ég hef ekki hugmynd um
hvað það er, en ég veit að það
er ætlað sem jólagjöf.
Kennarinn: „Hvar varstu í
gær, Jens?“
Jens: „Ég var veikur.“
Kennarinn: „Hvað gekk að
þér?“
Jens: „Ég hafði tannpínu."
Kennarinn: „Er þá enginn
vcrkur i tönninni núna?“
Jens: „Ég veit það ekki.“
Kennarinn: „Hvað segirðu?
Veiztu það ekki?“
Jens: „Nei, hvcrnig ætti ég
að vita það, læknirinn tók tönn-
ina úr mér í gær.“
T
Kennarinn: „Hvað gerði Nói
á meðan dýrin gengu inn í örk-
ina ?“
Drengurinn: „Hann tók við
aðgöngumiðunum.“
Kennarinn: „Asninn er mjög
meinlaust dýr, og stendur á
sama hvernig farið er með
hann. Geturðu sagt mér það,
Jón, hvers vegna hann er svo
meinlaus?"
Jón: „Það er náttúrlega af
því að liann er asni.“
▼
Kennarinn (sem er að segja
söguna um Þyrnirósu): „Nú,
Lilja, hvernig vakti kóngsson-
urinn liana Þyrnirósu?"
Lilja þegir.
Kennarinn: „Hvað gerir hún
mamma þin, þegar hún vekur
]>ig á morgnana."
Lilja: „Hún gefur tnét
þorskalýsi.
320