Æskan - 01.07.1968, Qupperneq 9

Híis John Lennóns er skammt
fyrir utan London.
Hús George Harrisons er í
milljónahverfinu í Weybridge
í Surrey.
HÚS
BÍTLANNA
Hús Ringó Starrs er í milijóna-
hverfinu í Weybridge í Surrey.
Hús Paul McCartneys er í nýju
hverfi í London.
Sigurför Bíllanna.
Paul er sonur bómullarkaupnianns, og ólst liann upp lijá föðursystur sinni,
eftir að faðir lians liafði hlaupizt að heiman og skilið fjölskyldu sína eftir án
forsjár; Paul komst inn í flokkinn árið 1955. George, sem er sonur strætisvagna-
bilstjóra, komst ])að þremur árum seinna. Tveimur árum síðar kom Ringo, sem
er sonur slcipasmiðs.
í Liverpool var það ekki lítilsvert að geta spilað í hljómsveit — ekki sízt að þvi
er stúlkurnar þar á staðnum snerti. Og eftir að þcir tóku höndum saman við Brian
Epstein, sem var aðalmaðurinn í því að ryðja þeim brautina til frægðar og frama,
opnaðist þeim líka leið hurt frá Liverpool. En Brian dó í ágúst 1967.
Hver þeirra hefur sin persónueinkenni allgreinileg. Paul, sem er útsláttarsamur
og málgefinn, er umleikinn nokkurs konar töfrabjarma, liann lægir ósamlyndi, hann
hefur tök á að fræða, hann er jafn auðveldur viðskiptis og þægilegur í einkalifi sínu
sem list sinni. George, sem fyrst var hlédrægastur af þeim, er nú með lifi og sál i
indverskri tónlist og heimspeki, en annars er hann sá, sem hezt tökin kann á
liljóðfæri sínu af þeim öllum, en hann hefur alltaf leikið á gítar. llingo, sem er
hverjum manni yfirlætislausari, er einnig sá, sem mest og hezt skopskyn hefur,
hann er sá, sem breytingum veldur, en einnig sá, sem jafnar um. Hinn dularfyllsti
— og kannski sá, sem mest er i varið — er John, upphafsmaðurinn, liann er íhugull
og staðfastari en liinir, en upp á siðkastið er hann orðinn undarlega innhverfur og
utan við.
Síðan Bítlarnir liættu að ferðast um fyrir svo sem ári, liafa þeir haft betra
næði en áður til að sinna áhugamálum sinum og einkastarfi. John hefur lilutverk í
hinni þekktu kvikmynd Richards Lesters, How I Won the War, og Paul liefur samið
lög fyrir The Family Way. En enn sem fyrr starfa þeir mest saman í hóp og leika
þá söngva sina inn á hljómplötur.
Þeir liafa nú skipt um hátt í lilutverkum sínum, og vinna nú fremur að tilraun-
um ýmsum og nýbreytni, og þegar þeir sungu lögin á plötunni Sgt. Pepper, tók það
þá 20 klukkustundir að ná þeirri draugalegu annarsheims stemmningu, sem þeir
vildu við liafa, i hverju lagi fyrir sig, og þeir lögðu þá nótt með degi við verk sitt.
Nokkrir þeirra, sem þetta liafa kynnt sér, álita, að árangurinn af þessu —
hljómmyndir mætti kalla það — sé áfangi á þeirri leið, sem að endingu muni sam-
eina bitlatónlist klassískri tónlist samtíðarinnar. „Nú þegar,“ segir Rohert Tusler
dósent i tónlist tuttugustu aldar við Háskólann í Kaliforniu, Los Angeles, „nú
þegar hafa Bitlarnir tileinkað sér allmikið af því, sem í elektróniskri tónlist felst,
því sem liún ætti að vera umkomin að tjá, og tónskáldin í flokknum í Köln hafa
unnið að og unnu úr. Þeir (Bítlarnir) hafa lagt fram mikilsverðan skerf til elektrón-
iskrar tónlistar."
Með tilliti til þess, sem Bítlunum hefur áunnizt, væri það óvarlegt að andmæla
George Harrison, er hann segir: „Við erum i rauninni aðeins að byrja, eða varla
það. Nú fyrst erum við að gera okkur ljóst, að hverju við eigum að stefna, og hvað
við eigum að leiða fram til fullkomnunar — hvaða vegg við eigum að rjúfa, hvaða
þröskuld að stiga yfir. Við vitum ekki, livað í vændum er, þvi það nær langt út
yfir takmörk þess, sem við getum gert okkur i hugarlund.“
Ringo Starr til
vinstri og kona
hans, Maureen
Cox frá Liver-
pool til hægri.