Æskan - 01.07.1968, Qupperneq 13

sett sér það, að standa sig vel, því að hann vissi, að
ttllar ungastelpurnar (eins og hann kallaði jafnöldrur
sínar í ungahópnum), fylgdust vel með keppninni og
væru spenntari fyrir honum en hinum ungastrákunum
(en það kallaði liann hana-jafnaldra sina).
Hann dillaði svolítið stélfjöðrunum og hlustaði eftir
TOerkinu um að leggja af stað. Og þarna kom það! Gulur
Htli spyrnti eins fast og hann gat í stæðið sitt, beygði
liöfuðið niður að jörð og skauzt svo áfram með eins
nriklum hraða og honum var unnt. Hann hugsaði ekki
l|tn neitt annað en komast fyrstur að marki. Hann varð
var við, að hinir voru rétt hjá honum. Hann varð að
herða sig! Heiður hans og mömmu hans var í veði.
hegar honurn datt mamman í hug, herti hann sig enn
nieir. Fæturnir gengu svo ótt, að það var varla mögulegt
að greina hvorn frá öðrum. Og pínulitlu vængjabútana,
sem komnir voru á hliðar hans, reyndi liann að nota til
nð flýta fyrir sér. Ó, nú heyrði hann hvatningartíst frá
systrunum, sem hvöttu bræður sína óspart. Enginn hvatti
hann. Hann skyldi sýna þeim, að hann þyrfti ekki hvatn-
tngar með! Áfram! Áfram! Bara áfram! Eins og elding
þaut hann áfram.
„Mark! Gulur vann!“ heyrði hann marga tísta.
Gulur litli leit upp, sigri hrósandi. Hann sá aðdáun
1 augurn allra ungastelpnanna. Og nú konr Lubbakollur
hl hans og sagði glaðlega:
„Þú stóðst þig bærilega. Þú varst langfyrstur í nrark.
hf þú stendur þig eins vel í boðhlaupinu, erum við alveg
Vlssir með að vinna glæsilegan sigur. Ég skal gera eins og
ég get.“
Nú kom Toppa garnla til sonar síns og sagði hrærð
°g hrifin:
„Þakka þér fyrir, elsku unginn nrinn. Nú varstu reglu-
^ega duglegur. Ég var bara stolt af þér.“
Gulur litli gat ekkert sagt við öllu hrósinu, sem dundi
yl'ir hann eftir jretta hlaup. En hann var reglulega ánægð-
Ur með sjálfum sér.
Hana, nú áttu keppendurnir í boðhlaupinu að raða
Ser upp. Það var þannig, að Gulur litli stóð fyrir franran
hubbakoll. Hinir hanarnir stóðu rétt hjá þeim og stóð
arinar framar en hinn. Við hitt markið var lagt puntstrá,
Sltt handa hvorunr tveim keppendum. Keppendurnir áttu
sækja stráið og skila því aftur á sama stað. Þeir, sem
yrðu fyrri til að skila því, höfðu unnið.
Gulur litli iðaði í skinninu. Hann vissi, að nú fylgdust
aHar ungastelpurnar sérstaklega nreð lronunr. Hann og
hubbakollur urðu að sigra glæsilega!
Svona, nú áttu allir að vera viðbúnir! Snögga tístið
hvað við og Gulur litli og andstæðingur hans þutu af
stað. Lengi vel varð ekki á milli séð, lrvor yrði fljótari.
FELUMYND
Hænan þarna á myndinni er að sýna ungunum
sínum, hvernig heimurinn lítur vit. Hún segir
þeim einnig, að þeir skuli vara sig á kettinum,
tófunni og fálkanum. Ungarnir líta í allar áttir,
en geta ekki komið auga á neinn af þessum óvin-
um. Getið þið hjálpað ungununr til þess að finna
kött, tófu og fálka á þessari mynd? Þessi dýr fela
sig vel. Það gæti jafnvel verið, að það sæjust að-
eins hausarnir á þeim.
En svo rann Gulur litli fram fyrir hinn. Fagnaðartíst
kváðu við. Það fór notalegur fiðringur unr Gul litla, því
að hann vissi, að það voru ungastelpurnar, sem nú voru
að hylla hann. Hann greip stráið og þaut með það til
baka. Hann rétti það að Lubbakolli, sem greip það með
nefinu og hljóp af stað. Og Lubbakollur varð sjónarmun
á undan bróður sínum. Þeir höfðu þá uxrnið, Gulur litli
og Lubbakollur. Þetta var xrri meiri happadagurinn fyrir
þá vinina! Gulur litli voiraðist til þess, að hairn gæti
umrið hoppið lika, þó að hamr lrefði lítið sem ekkert
gert af því áður. Eir það var airnað með hlaupin. Hamr
hafði oft æft sig í því að hlaupa.
Hoppkeppnin var þannig, að allir hanarnir litlu áttu
að reyna að stökkva upp á steina, sem voru misjafnlega
háir. Sá, sem kæmist upp á hæstan steiir, lraíði unnið.
225