Æskan

Árgangur

Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 19

Æskan - 01.10.1968, Blaðsíða 19
ÞORIR S. GUÐBERGSSON: SEGÐXJ MÉR SÖGUNA AFTUR kM- Þá fer nú að síga ú síðari liluta þess- arar frásagnar um Bjarna og Berg- lindu. Auðvitað væri hægt að segja ykkur miklu fleiri sögur um þau, en nú hættum við að þessu sinni. Við ljúkum þá með því að segja ykkur sögu frá Guðrúnu litlu, frænku þeirra, þegar hún kom aftur í lieim- sókn til þeirra. Ekki halði hún lagazt mikið. Hún var jafn óróleg og var alltaf á iði. Systkinin fögnuðu komu hennar og móðir þeirra tók alltaf vel á móti henni. — Verið nú úti að leika ykkur litla stund, áður en ég kalla á ykkur að drekka, sagði móðir þeirra systkina. Börnin hlupu strax út og fóru j ieluleik. Mikil voru ærslin og lætin, og þau skemmtu sér alveg konung- lega. En þegar móðir þeirra kallaði á þau skömmu síðar, fannst Guðrún hvergi. Hún var gjörsamlega horfin. Bjarni og Berglind kölluðu og köll- uðu, en enginn svaraði. Að lokum gáfust þau alveg upp. Þau gengu hægt upp tröppurnar heima hjá sér og móðir þeirra kom á móti þeim. — Skelfing hafið þið verið lengi á leiðinni, sagði hún. — Og hvar hafið þið Guðrúnu? — Ef við vissum það nú, svaraði Rerglind, — þá skyldum við segja þér það. En h ún er með öllu horfin. En allt í einu tóku þau eftir stórum poka, sem stóð á tröppunum. Hann var merktur móður þeirra stórum stöl'um, eins og barn hefði skrifað á hann. — Hver kom með þennan poka? spurði móðir þeirra og gekk að hon- um. — Það vitum við ekki. Enginn hef- ur komið inn um hliðið jneðan við vorum hérna. En móðir þeirra beið ekki eftir fleiri svörum. Hún gekk að pokanum og ætlaði að athuga hann. En rétt áð- ur en hún kom að pokanum, opnaðist hann og Guðrún litla þeyttist upp úr honum með háum liljóðum! Börnin hrukku í kút. Þau áttu ekki von á þessu. En Guðrún fór að skelli- hlæja og þá fóru hin líka að hlæja. Síðan fóru þau öll inn að fá sér að drekka. Allt gekk vel það senr eftir var dags. Kvöldið kom, börnin háttuðu og móð- ir þeirra kom inn til þess að segja þeim sögu: Dag einn ferðaðist maður nokkur yfir fjallveg. Á leiðinni réðust á hann ræningjar. Þeir stálu frá honum öll- um peningum hans og rifu fötin af honum. Þegar þeir höfðu framkvæmt þetta allt, skildu þeir liann einan eft- ii', en héldu sína leið. Svo sæi'ður og veikur var maðurinn, að hann gat varla hreyft legg né lið. Skömmu síðar gekk þar maður lijá, sem tók eftir sæi'ða manninum við veginn, en hann lét hann liggja þar, án þess að hjálpa honum. Hugsaði sennilega, að það gæti kostað of mikla fyrirhöfn að koma honum til næsta þorps. Særði maðurinn lá áfram og sífellt versnaði honum. Litlu síðar fór annar maður þar hjá. En hann lét hann líka liggja. Kannski hefur honum fundizt, að hann hefði svo mikið að gei'a. Og enn lá sæiði og rændi maðurinn ósjálfbjarga við veginn. Ef enginn kæmi á næstunni, mundi hann senni- lega deyja. En loks kom þar maður að, sem vildi lijálpa honum. Hann hjúkraði særða manninum eins vel og hann gat, gaf honum að borða og diekka, og hjálpaði honum síðan á bak asna sín- um. Síðan héldu þeir af stað til næsta gistihúss. Þegar þeir komu þangað, lét hann veika manninn veiða eftir, en vildi boi'ga fyrir hann gistinguna. Þannig lýkur svo þessari sögu. Og af henni getum við ntikið lært, ekki satt? sagði móðir þeiri'a. — Jú, sagði Bjarni. En nú ‘liggja allir veikir nienn á sjúkrahúsi eða heima hjá sér, er það ekki? — Að vísu. En kannski heimsækir enginn þá. Við eigum svo auðvelt með að gleyma. En þó að þetta sé svona á íslandi, þá deyja möi'g þús- und börn á ári úr hungri og vosbúð. Þau hafa engan til þess að hugsa um sig. — Viltu segja okkur frá þeim, sagði Berglind áköf. — Við sjáum nú til, sagði móðir þeirra. — Það gæti tekið langan tíma. En hver veit nema ég geri það ein- hvein tíma. En að lokum langar mig þá að spyi ja ykkur: I. Hvað getum við lært af þessari sögu? Börnin hugsuðu sig um og komust að rétta svarinu. Síðan bauð móðir þeirra þeim góða nótt og gekk út úr herbergi þeirra. M. iskunnsamur. 395

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.