Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 5

"' ' - ’']
Slitflls

iSS??'5.-ÍÍ

glglgj

gSgggg

■:
3S8

hefði séð ungan og fríðan mann
ganga í bæinn.
„Þetta hefur verið huldumaður, við
skrifum hann,“ sagði ein stúlkan,
„hún Ása,“ en svo hét bóndadóttir,
„er viss að draga hann.“
Á jólunum varð sú raun á, að Ása
dró huldumanninn. Var henni óspart
strítt með því, að.bráðum kæmi álfa-
sveinninn að vitja meyjarmálanna.
Hann væri líklega konungssonur úr
Álfheimum, og þar fram eftir götun-
um.
Ása lét sem hún heyrði ekki þetta
gaspur, en fremur var hún fálát um
jólin.
Á gamlárskvöld var fagurt veður,
hjarn á jörðu, heiður himinn með
glaða tunglsljós. Ása fór með öðru
heimafólki til kvöldsöngs að næstu
kirkju. Þar var margt manna, og tal-
aðist svo til, að þeir sem samleið áttu
frá kirkjunni urðu samferða. Var
hópur Ásu fjölmennur, er lagt var af
stað heimleiðis. Þetta var flest ungt
fólk og var þar glatt á hjalla. Mætti
þar margur þeim, sem hann kaus
helzt að fylgjast með, og gáði þá lítt
að samferðafólkinu. Nokkuð var það,
að þegar heim kom á bæ Ásu, var
hún horfin og vissi enginn hvar hún
hafði orðið viðskila við hitt fólkið.
Sagði sitt hver. Sumir sögðu að hún
hefði gengið á undan, og þeir þá
haldið að hún væri komin heim. Aðr-
ir þóttust hafa séð hana fylgjast með
pilti þar úr sveitinni, hefði hann leitt
hana, en engum bar saman um hver
það hefði verið. Var hennar lengi
leitað, en allt kom fyrir ekki, hún
fannst aldrei. En nokkru seinna var
það, að smaladrengur fann liálsmen
uppi við svo nefndan kastala, sem var
skammt frá bæ Ásu. Þóttust menn
þekkja menið, það var lítill silfur-
kross dreginn upp á silfurreim, var Ása
vön að bera hann um hálsinn. Eftir
það var enginn í efa um að jóla-
sveinninn hafði vitjað Ásu og haft
hana með sér í kastalann, sem var hár
hóll með hömrum í kollinn.
Margs konar aðrar vættir, illar
og óhreinar, voru á ferðinni á jóla-
nóttina. Þó gerðu þær ekki mein, ef
allt var hreint og bjart og þær urðu
ekki varar við neinn gáska eða léttúð.
★ ☆ ★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★☆★
433