Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 20

Nýja framhaldssagan okkar heitir TARZAN apabróðir.
Fylgizt meö frá upphafi.
tsrzan
npabróðir
Jlf rikuf ííriii.
Á síðari hluta 19. aldar áttu stórþjóðir Evrópu ný-
lendur víðs vegar um heim, en flestar þeirra voru þó í
Afríku. — Englendingar, Hollendingar, Þjóðverjar og
Frakkar áttu liverjir um sig margar nýlendur og höfðu
jafnan landstjóra og oft allfjölmennt starfslið í þeim.
Ekki er því að leyna, að stundum urðu árekstrar milli
þessara nýlendna úti þar, en venjulegast voru þó málin
jöfnuð eftir „diplomatiskúm" leiðum heima i Evrópu
milli stórþjóðanna. — Stundum varð þó að senda sérstaka
menn lil þess að kippa þessum deilumálum í lag og því
var það árið 1888, að Englendingar sendu ungan lávarð,
John Clayton að nafni, til vesturstrandar Afríku. Átti
hann að dvelja þar alllengi, ef til vill svo árum skipti.
Tók hann því með sér dálitla búslóð, þar á meðal nokk-
uð af bókum sínum. Að sjálfsögðu var kona hans, Alice,
með x förinni, en þau voru þá nýlega gift. John Clayton
lávarður af Greystoke var mjög hár maður vexti, fríður
maður og karlmannlegur og frjálsmannlegur í frarn-
komu. Hann var greindur maður í bezta lagi og fljótur
að taka ákvarðanir. — Lávarðurinn ungi var dálítið
hikandi við að fara í þessa sendiför inn í hina svörtu og
lítt þekktu Afriku, ekki þó svo mjög sjálfs sín vegna, því
að hann var ekkert á móti því að lenda í ævintýrum. Hins
vegar stóð þannig á að kona hans átti von á fyrsta barni
sínu eftir nokkra mánuði og ef hún hefði ekki sjálf verið
fýsandi þessarar farar, hefði hann afþakkað og hætt við
hana og þessi saga aldrei orðið til. — Þau hjón bjuggu
sig út, sem bezt þau gátu, með dvöl í hilabelti Afríku
fyrir augum og einn fagran vormorgun stóðu þau svo á
þilfari skips, sem var að láta úr höfn í Englandi. — Venz.la-
fólkið veifaði til þeirra í kveðjuskyni og óskaði þeim
—"■—"—■■—■■—■■—■■—■■—>■—■>—■•—>■—■■—■•—■■—*■—■■—■*—■■—■"—■■—■
góðiar ferðar. Enginn vissi þá, hvaða örlögum þessi hjón
voru að sigla á móti. Skipið fjarlægðist England og fjór-
um vikum seinna stigu þau hjón á land í Freetown, en
þar leigðu þau sér lítið seglskip, Fuwalda, sem, flytja átti
þau á leiðarenda. — Þetta var ekki stórt skip, rúmlega
100 smálestir, og skipshöfn þess, bæði hásetar og yfirmenn,
voru ekki af beztu tegund sjómanna. Skipstjórinn var
illa liðinn af undirmönnum sínum og stjórnaði hann
skipi sínu með skammbyssu í belti sér, og járnfleini í
hendi. Fljótlega urðu árekstrar um borð. Varð John Clay-
ton eitt sinn til þess að bjarga einum hásetanna frá
misþyrmingum af hendi skipstjóra. Þessi háseti varaði
John við, nokkrum dögum síðar. „Haldið yður sem mest
í klefa yðar,“ sagði liann. „Hér getur allt mögulegt kom-
ið fyrir, sem betra er fyrir yður að komast hjá.“
Eftir nokkra daga lieyrðu þau hjón úr klefa sínum, að
skotið var af byssum og að orusta var hafin uppi á þilfari.
Þessari uppreisn lauk þannig, að allir yfirmennirnir féllu,
en hásetarnir tóku við stjórn skipsins. Til allrar hamingju
fyrir hjónin var það hásetinn, sem Clayton hafði bjargað
úr klóm skipstjóra, sem var foringi uppreisnarmannanna,
og liélt hann hlífiskildi yfir þeim. Að nokkrum dögum
liðnum kom liann til þeirra, lil þess að láta þau vita,
að þau mundu verða sett í land fljótlega, eða næst, þar
sem sæist til lands. Ekki vissu þau Jolm og Alice livar
skipið var statt, þótt séð væri af hæð sólar, að ekki var
langt til miðjarðarlínu.
Snemma næsta morgun var skógi vaxin Afríka fram-
undan. — Lítil vík skarst þarna inn í landið og virtist
þar vera þægileg landtaka. Greystokehjónin fengu skip-
un um að taka saman dót sitt, því að nú yrðu þau sett
á lancl. Clayton reyndi að malda í móinn og óskaði eftir
að verða fluttur nær mannabyggðum, en á ]rað var ekki
hlustað, enda kom það upp úr kafinu, að Mikael, háset-
inn sem John hafði hjálpað í viðureign hans við skip-
——— -------------------------—+