Æskan - 01.11.1968, Síða 54

Ég hafði aðeins verið í vökinni tæpar tíu mínútur. En í'rostið var 25
gráður og hver mínúta var sem heil eilífð. Ég var að því kominn að örmagnast
og gat varla haldið mér uppi. Ef hjálpin bærist ekki skjótt, mundu handleggir
mínir missa allan mátt, og straumurinn bera mig undir ísinn.
Ég var að gefa upp alla von, er ég heyrði til vinar míns. Jafnskjótt og
hann tók eftir mér þar sem ég lá í vökinni augliti til auglitis við hjörninn, varð
hann svo æstur, að hann stökk af sleðanum og öskraði hátt um leið og hann
þaut í áttina til mín. Ég vissi, að mér var borgið. Eítir eina til tvær mínútur
yrði mér bjargað upp úr vökinni. En nú var einmitt tími lil þess að hugsa
um gefið loforð. Ég safnaði síðustu kröftunum og hrópaði til vinar míns:
„Skjóttu ekki björninn — skjóttu ekki björninn.“
Tennurnar glömruðu svo i munni mér, að ég varð að endurtaka orðin
aftur og aftur, áður en hann skildi mig. Loks laukst það upp fyrir lionum og
hann kallaði til mín:
„Nei, auðvitað — ég ætla að hjálpa þér fyrst.“
Hann sleppti öllum hundunum lausum, sem stukku þegar í stað til vakar-
innar, þar sem björninn var. Hann greip langt reipi, sem hann liafði meðferðis
og kastaði því til mín. Ég greip reipið, sneri mér við, lét hnakkann nema við
ísskörina og hafði því báðar hendur frjálsar. Þannig batt ég reipið utan um
mittið á mér, svo að hann gæti dregið mig upp.
Það síðasta, sem ég sá til bjarnarins, var að hann reyndi að stökkva upp á
ísinn, en hundarnir vörnuðu honum þess, svo að hann rann aftur niður í
vökina.
Ég var varla kominn upp á ísinn, er kuldinn iieltók mig svo, að mér lá
við að missa meðvitund þegar í stað. Ég reyndi að segja eitthvað, en það var
sem orðin stirðnuðu á vörum mér og enduðu aðeins með lágu hvísli:
„Skjóttu ekki .... skjóttu ekki . . . . “ og síðan varð allt svart og dimmt
í kringum mig.
Þegar ég kom til sjálfs mín, lágu fötin mín gaddfreðin við hlið mér á
ísnum, en ég lá í hlýjum svefnpoka. Qolutanguaq stóð brosandi fyrir framan
mig og hélt á rjúkandi tebolla í hendinni. Síðan rétti hann bollann að vörum
mér.
En nú komst ekkert fyrir í huga mínum nema björninn.
„En björninn — hvar er björninn?"
Eskimóinn hló hjartanlega. Hann gladdist yfir því, að sá, sem fyrstur
rekur spor bjarnarins og kemst að honum, verður ekki alltaf banamaður hans.
„Hafði ekki áhyggjur af birninum," svaraði hann stríðnislega, „ég
hef þegar flegið hann.“
(Þýtt og endursagt úr „Historier fra Grönland).
Þ. S. G.
Barnahjal.CS
Tóta litla var óhuggandi lit af
dauða kanarifuglsins síns, og
til ]>ess að reyna að hugga hana
l)juggu foreldrar hennar fugl-
inum hátíðlega útför. Hann var
iagður i vindlakassa og jarð-
aður í garðinum. Þegar athöfn-
inni var iokið, hvíslaði Tóta
iitla að pabba sínum:
„Heldurðu að litii fuglinn
minn fari íil himnaríkis?“
„Það tel ég víst,“ svaraði
liann. „Af liverju spyrðu?"
„Mér datt bara i hug,“ sagði
sú litla, „að sankti Pétur yrði
kannski vondur þegar hann sér
að ]>að eru ekki vindlar i kass-
anum.“
Heilræði.
Frestaðu því aldrei til morg-
uns, sem þú getur gert í dag.
Kvabbaðu aidrei á öðrum með
að gera það, sem þú getur gert
sjálfur.
Vertu aldrei hrokafullur. Það
getur hefnt sín.
Teldu þér aldrei trú um, að
þú hafir borðað of lítið. Ekk-
ert, sem maður vinnur fúslega
er þreytandi — og þar af leið-
andi er það ekki leiðinlegt.
Teldu upp að 10, ef þér renn-
ur í skap, en upp að 100, ef þú
reiðist. Svaraðu þá aldrei taf-
arlaust.
Vendu þig á að líta á allt með
velvild. Það verður bæði þér og
hinum aðilanum til góðs.
+------------------------------------------+
482