Æskan - 01.11.1968, Síða 19

Búðarglugginn var mjög fagurlega
skreyttur. Hann var alveg fullur
af kertum . . . kertum af öllum mögu-
legum stærðum og litum; mjóum
kertum, hvítum kertum, tif að setja í
kertastjaka, stuttum, digrum og
skrítnum kertum, sem voru í laginu
eins og hjörtu, jólasveinar og afls
konar kynjagripir. Þar voru líka
pappakassar með smákertum, sem
lágu hvert við annars hlið. Fyrir utan
gluggann stóð fólkið og skoðaði kert-
in, sumir fóru inn í búðina og keyptu
kerti, en þeir fengu ekki þau kerti,
sem voru í glugganum, því að þau
voru þar bara tii sýnis.
Um nóttina fóru kertin að tala
saman.
„Við erum fallegustu kertin í allri
búðinni,“ sögðu nokkur hárauð kerti.
„Þegar veizlur eru haldnar, erum við
látin standa á borðinu. Okkur hefur
verið sagt, að í fínum veizlum séurn
við notuð eingöngu en ekki raf-
magnsljósin."
„Svei því öllu,“ sagði eitt kertið
■hlæjandi, en það var eins og jóla-
sveinn í laginu. „Þegar fólk ætlar að
skemmta sér reglulega vel, notar það
okkur. Okkar ætt er gríðarlega stór,
og í lienni eru til kerti fyrir hvaða
veizlu sem vera skal. í vor var notað
heilmikið af okkur, það er að segja,
þeim okkar, sem eru í laginu eins og
egg; það var á páskunum.“
„Það kærir sig sjálfsagt enginn um
okkur,“ hvíslaði lítið kerti, sem lá í
kassa við hlið sjö annarra lítilla
kerta. „Við erum svo lítil og leiðin-
ieg.“
„Já, og þess vegna eigið þið að
þegja,“ sagði guh og digurt kerti.
„Mín ætt er miklu virðulegri. Við
erum stutt og digur, en það getur log-
að ákaflega lengi á okkur. Þegar veizl-
ur eru haldnar, kveikir fólk á okkur,
og kveikir svo í sígarettunum sínum
við ljósið á okkur, því við endumst
alla nóttina. Við erum kerti, sem tal-
andi er um! Við erurn bæði til skrauts
og gagns.“
„Bara við gætum sagt það sama,“
sögðu litlu, hvítu kertin átta og and-
vörpuðu, og rauðu systkinin þeirra,
sem lágu í öðrum kassa, hugsuðu á
sömu leið.
„Ég skil ekkert í því, hvers vegna
fólk býr okkur til,“ sagði eitt þeiiTa,
„okkur, sem erum svo lítil og leiðin-
leg.“
„Eigum við ekki að velja okkur
kóng og drottningu?“ spurði eitt af
hárauðu kertunum. „Ég er viss um,
að ég væri góður kóngur, því að ég
er rauður eins og kápan kóngsins, og
svo mundi ég kjósa mér hvíta kertið
fyrir drottningu."
En lrin kertin voru ekki á sama
máli. Þau fóru að tala öll í einu, svo
að af því varð mikill hávaði og
ókyrrð.
„Viljið þið ekki þegja?“ heyrðist
allt í einu sagt með djúpri röddu
uppi yfir þeim, og þeim brá svo við,
að þau steinþögnuðu. Þau höfðu öll
gleymt einu kertinu, en það var það,
sem nú lét að sér kveða.
Innst í glugganum stóð gríðarlega
hátt og digurt hvítt kerti — það var
altariskerti, sem átti að standa í
kirkju og loga þar tímunum saman.
„Ég hef hlustað á allt, sem þið haf-
ið sagt, og þið eruð mestu heimskingj-
ar og hrokagikkir, flest ykkar,“ sagði
altariskertið. „Ekkert ykkar er öðru
betra. Ykkur er ætlað sitt starfið
hverju ... og skemmtilegasta starfið,
það starf, sem mesta gleði vekur, er
ykkur ætlað, litlu hvítu og rauðu
kerti í kassanum."
„Áttu við okkur?“ spurðu litlu
kertin undrandi. „Hvað getum við
gert til gagns? Við, sem erum svo lítil
og mjó.“
„Hlustið þið nú á,“ sagði altaris-
kertið. „Eitthvert kvöldið verður reist
tré, fallegasta tré, sem hægt er að
hugsa sér. Það verður alskreytt fán-
um, sveigum, lrjörtum, kramarhúsum
og stjörnum, og börnin taka hvert í
höndina á öðru og dansa í kringum
það, og syngja um grænar greinar
þess, þar sem Ijósin tindra eins og
stjörnur á himninum, og það eruð
þið, sem þau syngja um.“
„Er það mögulegt, að börnin syngi
um okkur?“ hvísluðu kertin undr-
andi.
„Já, þau gera það,“ svaraði altaris-
kertið, „og þið sitjið á greinum fal-
lega trésins, og ljómið skærar en nokk-
ur önnur ljós, þegar þið endurspegl-
izt í glöðum augum barnanna, því
þið eruð jólakerti."
447