Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 38

Jói gamli var aS renna færi
fyrir geddu og er búinn að fá
tvær. En prakkarinn hann Palli
hafSi laumazt þarna að og falið
báðar geddurnar og svo beið
hann í felum til þess að sjá
hvernig Jóa yrði við, þegar hann
sæi, að báðir fiskarnir væru
horfnir. GetiS þiS komið auga
á Palla og geddurnar?
sneri hún sér að Stínu og sagði: „Það er lítið baðher-
bergi við hliðina á herberginu þínu. Ég býst við að þú
viljir þvo af þér íerðarykið. Kvöldverður er klukkan hálf-
átta og ég vona að þú mætir stundvíslega. Jæja, nú þarf
ég að fara að sinna mínum verkum. Sjáumst við mat-
borðið." Frænka héhnar snerist á hæli og gekk niður
stigann.
Nína fylgdi Stínu að herbergisdyrum hennar. Síðan
fór hún. Stína opnaði dyrnar og gekk inn. Hún var
stödd í rúmgóðu herbergi. Fyrir gluggunum voru græn,
þunn gluggatjöld og á gólfinu var ábreiða í sama lit.
Uppi við vegginn var grár legubekkur og beint á móti
vár snyrtikommóða með stórum spegli. í öðru horninu
var borð og tveir stólar. l'il hliðar við gluggann voru
dyr sem vísuðu inn í baðherbergið. Stínu leizt mjög vel
á herbergið. í sama bili var barið að dyrum og inn kom
maður með töskuna hennar. Töskuna setti hann-á borð-
ið. Stína þakkaði honum vel fyrir, en hann sagði bros-
andi: „Ekkert að þakka, mín er ánægjan." Svo fór hann.
4. KAFLI.
Nokkru síðar kom Stína niður til kviildverðar, sæmi-
lega hvíld eftir þreytandi ferð. Hún hugsaði með sjálfri
sér, að ef allir á Englandi hefðu svona mikil þægindi
þyrftu jreir svo sannarlega ekki að kvarta.
Stína mætti frænku sinni á leiðinni niður stigann. Hún
hafði verið úti að verzla og var nú að fara úr kápunni.
„Halló, Stína mín,“ sagði hún jregar hún kom auga á
hana. „Ég varð svolítið sein á mér, ég gleymdi að kaupa
dálítið. Þú skalt bara fara inn í borðstofuna, ég kem rétt
strax og Jrá skal ég kynna jrig fyrir dætrum mínum.“
„Já, já, jrað er i lagi,“ sagði Stína og brosti.
Dætur Ámundu voru þegar seztar, er Stína kom inn
í borðstofuna. Þær litu út fyrir að vera að bíða eftir ein-
hverjum, enda reyndust þær vera að bíða eftir Stínu —
og voru mjög forvitnar. Stúlkurnar voru ákaflega ólíkar.
Sú eldri var há og grönn með jarpt hár og blá augu.
Hún var rólyndisleg í fasi og það var eitthvað í fari
hennar, sem Stínu geðjaðist að. Hin var gjörólík systur
sinni, kát og fjörug, ljóst stutt hár, sem allt var í óreiðu
og sjálfsagt ekkert verið haft fyrir því að greiða það.
Nú var jrögnin orðin óþægileg. En þá sagði yngri systir-
in: „Sæl, ert þú ekki Stína?"
„Jú, það er ég.“ sagði Stína og brosti til liennar.
„Þetta er Lísa systir mín, fjórtán ára, og ég heiti María
og er sautján ára,“ sagði sú eldri.
„En hvað ég er fegin, að })ú ert ekki öðruvísi en þú
ert,“ sagði Lísa. „Ég var svo hrædd um, að þú værir lík
eskimóa.“
„Ég ]>akka,“ sagði Stina hlæjandi, en bætti svo við:
„En er ég ekki pínulítið lík eskimóa, ]>ó þið viljið ekki
segja það.“
„Ekki minnstu vitund,“ sagðu þær einum rómi.
Þegar Ámunda kom inn i borðstofuna voru stúlkurnar
í hrókasamræðum og hún sá þegar, að það þuríti ekki á
neinum kynningum að halda. Karl eiginmaður hennar
kom skömmu seinna og þá var fjölskyldan öll upp talin.
„Er ekki tíðarfarið alltaf jafn slæmt?“ spurði Karl
meðan á máltíðinni stóð og átti þá við ísland.
„Það er búið að vera gott veður í sumar, en í fyrra var
það alveg óskaplegt," sagði Stína.
„Það er orðið langt síðan við höfum komið til íslands,
og ég er hálfvegis farin að sakna þess,“ sagði Ámunda og
andvarpaði. Stínu langaði mjög til að spyrja, al' hverju
hún læri ekki til landsins, en kunni ekki við það.
„Nú erum við búin að fá íslenzkt sjónvarp, og það er
reglulega gaman að sumum þáttunum," sagði hún.
„Mér þykir ]>ú segja fréttir," sagði Karl undrandi. „Bara
komið sjónvarp, það ætti að vera einhver tilbreyting i
því.“
466