Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 14

Jólanótt
Hugann grípur hljóður friður
helg er komin jólanótt
ennþá kertið litla logar
Ijúfa barn, þú sefur rótt.
Þó svefninn vær þig vefji örmum
vakir hlýja brosið þitt
Drottins mildu ástaraugu
ætíð sjá þig, barnið mitt.
Langa, bjarta lífsins brautu
leiði hann þig, vinur minn,
sér við hendi, svo þú verðir
sífellt góði drengurinn.
Við Ijósið þitt ég lít í anda
löngu horfnu jólin mín.
Hlýja minning æskuára
aftur vekja brosin þín.
Klökk í nótt ég krýp og fagna
komu þinni, drottinn minn
á jólunum við jötu þína
ég verð barn í annað sinn.
J. Þ. M.
i
.
Þegar borgarbúar gerðu sér grein fyrir því, að honum
var alvara urðu þeir sorgbitnir og sögðu:
„Nei, farðu ekki. Úlfurinn drepur þig bara.“
Frans skeytti því engu, en lagði a£ stað upp brattan
stíginn, sem lá að bæli úlfsins.
Skyndilega stanzaði hann. Á móti honum kom sú illúð-
legasta og stærsta skepna, sem hann hafði nokkru sinni
augum litið.
Úlfurinn fitjaði upp á trýnið og urraði.
Frans stóð grafkyrr og beið. Þegar úlfurinn sá að hann
var ekki hræddur stanzaði hann líka.
„Komdu nær, bróðir úlfur,“ sagði Frans skipandi.
Úlfurinn kom alveg til hans og lagðist við fætur hans.
Nú sagði Frans honum, að það væri ljótt að éta íólk
og sagðist ætla að biðja borgarbúa að gefa honum mat á
hverjum degi.
„Viltu þá lofa að láta fólkið í friði?“ spurði hann.
Úlfurinn dinglaði rófunni til samþykkis.
Svo fór hann með Frans niður til borgarinnar til þess
að hitta fólkið, sem átti að verða vinir hans.
Stór skál var fyllt af mat handa úlfinum, og hann var
ekki lengi að gleypa matinn í sig, því hann var ógurlega
svangur.
Borgarbúar komu allir til að sjá úlfinn. Fyrst héldu
jreir sig í hæfilegri fjarlægð, en þegar úlfurinn var búinn
að sleikja innan skálina settist hann niður og horfði í
kringum sig eins og hann væri að brosa til fólksins. Þá
vissu allir að hann ætlaði að halda loforð sitt.
Nú var haldin mikil fagnaðarhátíð, þar sem menn
þurftu ekki lengur að vera hræddir.
„Hvar eru spilararnir? Við viljurn dansa!“ hrópuðu
borgarbúar. Allir fóru í sparifötin og þustu út á strætin.
Og nú var dansað og sungið í fyrsta skipti í marga mán-
uði.
Svo var slegið upp veizlu. í henni voru Frans og úlfur-
inn heiðursgestir og allir hrópuðu ferfalt húrra fyrir
þeim. Að veizlunni lokinni var farið með úlfinn í dálítið
hús, sem hann átti að eiga heima í. Það hafði verið smíð-
að handa honum.
Fljótlega varð úlfurinn feitur og gljáandi. Börnin fengu
á honum sérstakt dálæti. Þau léku sér við hann og höfðu
hann fyrir hest. Litlu stúlkurnar gerðu meira að segja
442