Æskan - 01.11.1968, Síða 35

Hún veifaði til móður sinnar unz kviknaði á litlu ljósa-
skilti fyrir ofan dyrnar, sem lágu fram í stjórnklefann.
Á því stóð: „Spennið beltin. Bannað að reykja.“ Þá
spennti hún á sig beltið, sem lá fast við sætið. Síðan
beið hún spennt þess sem verða vildi.
Vélin rann af stað og ók út á enda flugbrautarinnar.
Þar sneri hún við og Stína hélt að hún hefði stanzað.
En allt í einu heyrðist feiknarlegur hávaði og vélin rann
af stað með þvílíkum gauragangi, að Stína stóð á önd-
inni af hræðslu. Svo hóf vélin sig á loft og hnitaði hringa
yfir borginni. Síðan sneri hún nefi til suðausturs og
hóf flug sitt til Lundúna með Stínu fulla tilhlökkunar
innanborðs.
2. KAFLI.
„Líður þér nokkuð illa?“ Það var flugfreyjan sem
spurði, nokkru eítir að Reykjavík var horfin úr augsýn.
„Nei, þakka þér fyrir," svaraði Stína strax, „mér líður
alveg ágætlega. En segðu mér, lrvað erum við lengi að
fljúga til London?“
„Um það bil 5 tíma, en ef veður er mjög gott, þá
getur verið að við verðum fljótari."
„Fljúgum við yfir írland?" Stína hafði alltaf haft mik-
inn áhuga á írlandi.
„Nei ekki að jiessu sinni. Það kemur sárasjaldan fyrir.
En heyrðu, er ekki í lagi að ég sitji hérna hjá þér, jreg-
ar ég er ekki að sinna farþegunum?"
„Jú.“ Stína kvaðst einungis hafa ánægju af því, og
svo þurfti flugfreyjan, sem sagðist heita Sólveig, að
bregða sér fram í stjórnklefann.
Stína fór nú að liorfa út um gluggann. Það var ílogið
austur yfir ísland og Stína undi sér vel við að horfa á
jökla, dali, fjöll, bæði há og lág, ár og vötn og svo
ótalmargt. Fjölbreytnin í landslaginu var svo ótrúleg,
að Stína hefði ekki trúað því ef hún lrefði ekki séð það
sjálf. Þegar flogið var yfir þorp eða kaupstaði voru bíl-
arnir eins og lítil skordýr og vegirnir eins og örmjóir
þræðir, sem skildu að túnin. Allt var eins og teiknað á
mynd, en fólkið sást ekki. Útsýnið var eins og bezt varð
á kosið. En þegar flogið var út yfir hafið var ekkert
spennandi að sjá, bara sjó og aftur sjó. Einstöku bátar og
skip á strjálingi, og svo hurfu þau einnig. Stínu svimaði
af að horfa niður. Hún tók því upp skemmtilega bók og
byrjaði að lesa. Nokkru síðar sveif á hana höfgi, og hún
sofnaði vært.
Þegar hún vaknaði aftur, sat Sólveig við lilið liennar
og var búin að breiða yfir hana teppi.
„Nei, ertu vöknuð?“ sagði Sólveig hlæjandi. „Ég hélt
þú nryndir sola alla leiðina.“
„Ekki var Jjað nú ætlunin," sagði Stína og geispaði.
„Hvað er klukkan?"
„Hún er að verða hálffjögur. Ég þarf að fara að bera
fram kaffið. Þú vilt kannski hjálpa mér?“
Að hjálpa. .. Stína trúði ekki sínum eigin eyrum.
Hugsa sérl Þetta var liennar fyrsta flugferð og hún mátti
hjálpa flugfreyjunni.
„Það er allt í lagi ef jrú . . .“ Lengra komst Sólveig
ekki, jjvi Stína greip fram í íyrir henni.
„Auðvitað vil ég jrað, hvernig dettur þér annað í hug?“
„Allt í lagi,“ sagði Sólveig hlæjandi, „komdu jjá.“
Þær gengu fram í eldhúsið og Stína litaðist um. Það
var ekki ósvipað venjulegu eldhúsi, bara miklu nrinna.
Skáparnir voru bláir og hvítir og gólfið var tíglótt.
„Komdu og hjálpaðu mér að taka matinn úr kössun-
um,“ sagði Sólveig. „Það jrarf að setja liann á bakkana."
Hún var búin að setja matarkassana á borðið og var að
raða úr jreim á bakkana. Maturinn var tilbúinn, nema
teið, og jjað tók enga stund að koma honunr fyrir. Þegar
þær voru búnar að Jrví, benti Sólveig Stínu á það fólk,
sem hún ætti að færa mat, hún sjálf skyldi færa hinum.
Þannig skiptu jrær með sér farþegunum og allt gekk eins
og í sögu. Stína var dálítið völt á fótununr í fyrstu, en
það lagaðist fljótt. Að lokum var hún orðin eins virðu-
leg í fasi og Sólveig sjálf. Sumir vildu heldur rúgbrauð
en lrveitibrauð, einna helzt nokkrir Danir, senr voru
sanran í hópi. Stína átti í dálitlum erfiðleikum nreð að
tala við sumt fólkið, sérstaklega tvo Fransmenn, senr töl-
uðu lrvor upp í annan nreð nriklu lrandapati og látum.
Sólveig konr Jrá og talaði við Frakkana, og kom í Ijós
að þeir vildu heldur fá kaffi en te.
Að framreiðslunni lokinni bauð Sólveig Stínu með sér
inn í stjórnklefann. Þegar Stína sá alla þessa mæla og
463