Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 29

t

Dægradvöl.
Til J)ess að geta iðkað þessa
þraut verðum við að eignast
fjórar smákúlur og loklausa
pappaöskju, sem má helzt ekki
vera minni en tíu sentimetrar
á hvern veg. Innan á hliðar
öskjunnar eru iimdar fjórar
milligerðir, og má bilið á milli
endanna á þeim ekki vera
minna en tveir sentimetrar.
Nú lætur maður allar kúlurnar
i eitt hornið á pappaöskjunni
og reynir síðan, með því að
snúa öskjunni, að koma sinni
kúlunni í hvert horn. Þetta er
alls ekki eins auðvelt og þið
haldið, — en nú skuluð þið
reyna sjálf.
Hann tók ]oris úr búrinu og fór upp á hæsta tind dranganna. „Ef ég
dett munt þú líka, detta,“ rumdi illyrmislega í honum.
„Þú verður að standa uppi á þessum kletti,“ sagði Joris. Risinn hlýddi því.
„Sérðu hvítu smáblómin þarna milli tveggja steina? Þarna er það.“
Risinn beygði sig og var farinn að teygja sig í áttina, en náði ekki alveg
nógu langt. „Notaðu heldur hina höndina," sagði Joris. „Með hendinni sem
ég sit á geturðu teygt þig svo langt, að ég gæti teygt mig eftir því úr hendi
þinni.“ Risinn fór að ráði hans.
„Gott, gott,“ kallaði Joris, „svolítið lengra, ofurlítið enn, já, þetta er gott.“
„Er þetta nóg?“ stundi risinn sem nú hékk hér um bil beint yfir hyl-
dýpinu.
„Já,“ hrópaði Joris um leið og hann beit af öllu afli í þumalfingur risans.
„Æ, æ!“ öskraði risinn og missti takið á piltinum í ofboðinu sem greip
hann, svo Joris féll ofan í kjarrið undir hann. Sjálfur missti hann svo jafn-
vægið og steyptist ofan í liyldýpið fyrir neðan. Og það var nú mikið bomsara
boms og þar drukknaði risinn.
„Ja, það er nú það,“ sagði Joris og klifraði upp hinn rólegasti. Hann
hafði aðeins fengið smáskrámur eftir þetta og fór sér að engu óðslega upp að
turninum, til að sækja prinsessuna.
„Ertu ekki prins? Ekki svo mikið sem riddari?" sagði prinsessan.
„Ef þú ætlar að vera með einhverjar vífilengjur," sagði Joris, „skil ég
þig hér eftir og þú verður sjálf að bjarga þér heim.“
„Nei, nei, lrjálpaðu mér heim sem fyrst,“ flýtti hún sér að segja. Joris
setti hana svo á herðar sér og hélt með hana ofan af fjallinu.
„Sjáið hver kemur þarna!“ hrópaði kóngurinn fagnandi þegar þau kornu.
„Kæra dóttir mín! Nú verður þú að giftast honum, þú hlýtur að skilja það?“
„Já, og ég vil það,“ sagði prinsessan.
Strax næsta miðvikudag fór hjónavígslan fram, og það var haldin svo
stórkostleg flugeldasýning að hún lifir í manna minnum enn þann dag í dag.
K. G. sneri úr esperanto.
K VEÐJUHÆTTIR
Það er langt í frá, að menn heilsist eða kveðjist alls
staðar á sama hátt í heiminum, heldur á sér einmitt hið
gagnstæða stað, og fara sllkir siðir ekki hvað sízt eftir
eðliseinkennum og hugsunarhætti hverrar einstakrar þjóðar.
Það er siður hjá Hindúum á Indlandi, að þegar einn
heilsar öðrum varpar hann sér flötum til jarðar, einu sinni
ef jafningi hans á í hlut, en tvisvar, ef um æðri mann er
að ræða. Hjá Aröbum er kveðjusiðir svo ástúðlegir, að þeir
leggja andlitin hvor að öðrum þegar þeir heilsast og strjúka
kinnunum saman. í Evrópu eru kveðjusiðir með ýmsu móti.
Sums staðar kyssast menn, sums staðar taka menn hönd-
um saman, sums staðar taka menn ofan og hneigja sig,
sums staðar kyssa konur sín I milli og karlmenn sín í milli.
Japanir heilsast þannig, að þeir taka af sér skóna, kross-
leggja hendurnar og hrópa: „Vægðu mér!“ Sums staðar á
Suðurhafseyjum er það siður, að þegar alúðarvinir hittast,
hella þeir fullri skál af vatni hvor yfir höfuðið á öðrum.
Þegr Tyrkir heilsast, staðnæmast þeir eigi alllangt hvor frá
ÝMISSA ÞJÓÐA
öðrum, krossleggja hendurnar á brjóstinu, hneigja sig því
dýpra, sem þeir nálgast meira, og fer það eftir tign þess,
sem heilsað er, hversu djúpar hneigingarnar að slðustu
verða. Það er siður með Márum í Norður-Afriku, að þegar
heldri menn mætast á förnum vegi ríðandi, keyra þeir
hesta sína til stökks, er þeir sjást langt að og hleypa hvor
móti öðrum á harða spretti, og er þeir koma hvor móts við
annan, skjóta þeir af skammbyssum upp í loftlð. Á Kyrra-
hafseyjum heilsast menn þannig, að þeir rétta fram hend-
urnar og strjúka svo andlitinu hvor við annars hönd. Hjá
Siamsbúum í Austur-Asíu er það siður, að þegar menn
heilsa yfirmönnum sínum eða höfðingjum, kasta þeir sér
á kné og bíða þess svo, að hinn reisi þá á fætur. Kal-
múkar og Eskimóar aftur á móti kasta sér á kné hvor
fyrir öðrum, þegar jafningjar eiga í hlut, og mjaka sér
því næst á hnjánum unz þeir ná hvor íil annars, en þá
leggja þeir nefin fast hvort að öðru og nudda þeim saman.
457