Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 73

Ævintýri HERAKLESAR
Hann hélt nú norður á hóg-
inn og korast lieilu og liöldnu
norður um Pyreneafjöll og inn
í Frakkland, en þá var líka úti
friðurinn, þvi landsbúar l>ar
vildu ólmir ná i naut hans. Þeir
réðust á hann hundruðum sam-
an, en hann tók hoga sinn og
skaut til bana mesta fjölda af
þeim. En þeir, sem af komust,
tóku þá grjót og köstuðu á
hann og voru svo liarðir að-
göngu, að Herakles var þá
nærri að þrotum kominn, en þá
lét Seifur allt í einu rigna nið-
ur stórbjörgum á vígvöllinn, en
Herakles þreif hjörgin og
slöngvaði þeim á óvini sína. Þar
féllu Jieir þá flestir, en hinir
lögðu á flótta. Björgin voru
stór sem hús og sjást þar á
Suður-Frakklandi enn i dag.
Nú lagði Herakles á Mundíu-
fjöll, komst suður á ítaliu og
bar lítið til tiðinda l>ar til hann
kom þangað sem Rómaborg
stendur nú á vorum dögum. En
svo snemma gerðist þetta á öld-
um, að löngu var það fyrr en
menn hugsuðu til þess að reisa
Róm. En Tíberfljót rann ]>ar þá
eins og nú og þar voru einnig
liinar sjö hæðir, sem Róm var
reist á siðar meir. Herakles rak
naut sín um Kampaniuvelli, cða
Rómarsléttu, sem er flatlendi
þar umhverfis hæðirnar. Þar á
einum stað klofnaði fljótið í
tvo ála, og verður þar ey á
milli þeirra, löng og mjó. Þann
stað valdi Herakles til yfirferð-
ar og gekk vel, og kom hann
upp úr fljótinu hinum megin,
undir Aventinshæð, Þar í hæð-
inni var hellir, og bjó i honum
jötunn sem Kókos liét, grimm-
ur og illgjarn, og er sá hellir
þar enn i dag. Kókos þessi var
sonur Vúlkans, sem Herakles
gaf skellihlemmana, en ekki var
Kókos vinveittur Heraklesi, og
engum manni vildi hann vel.
Hann var aftaka rammur að
afli og afskaplegur ásýndum.
Hann var allur loðinn frá
hvirfli til ilja, og hárin gátu
risið á honum eins og á villi-
dýri, og staðið heint úí i loft-
ið. En allra voðalegastur var
hann þó fyrir það, að hann
hvæsti eldi út um munn og
nasir. Allir hræddust hann, sem
þar byggðu nærlendis, bæði
hirðar og aðrir menn.
Það var komið að sólselri
]>egar Herakles kom með nauta-
hjörð sina yfir Tíherfljótið, og
var þá allt mjög þreytt, hæði
hann og nautin. Þau iögðust ]>á
öll lil hvíldar á enginu þar á
hakkanum milli fljótsins og
Aventínshæðar. Meðan þau
sváfu, gægðist Kókos út úr
helli sínum þar í hæðinni, sá
þá þessa fögru nautahjörð og
langaði heldur en ekki i hita
úr þessum blessuðum hóp.
Hann laumaðist ]>á út og valdi
sér nokkur af fallegustu naut-
unum og tók þau með sér i
helli sinn. En jarðvegur var
mjög votlendur á þessum stað,
og hann óttaðist þess vegna að
Herakles kynni að sjó hvert
sporin lægju og komast þannig
að stuldinum. Hann tók því i
hala nautanna og dró þau öf-
ug til liellis síns.
Þegar Herakles vaknaði við
sólarupprás næsta morgun,
saknaði hann undir eins naut-
anna og fór að leita þeirra, því
hann hélt að þau liefðu rásað
eitthvað um nóttina. Honum
])ótti þvi ekki lítið kynlegt að
sjá öll þessi mörgu spor, sem
lágu að næturstað þeirra, en
ekki eitt spor skyldi liggja i
burtu. Hann hotnaði ekki i
þessu og gekk hvað eftir annað
kringum hæðina til ]>ess að
skyggnast eftir dýrunum, en sá
ekkert. Hann gafsl þá UPP «við
leitina og hélt að dýrin væru
sér með öllu töpuð, og ætlaði
að halda áfram ferðinnl með
það, sem eftir var. En þegar
hann rak nautin fyrir neðan
hellismunna Kókosar, fór eitt
nautið að baula, og i sama bili
heyrði hann eins og dauft berg-
mál innan úr hæðinni. Honum
flaug ]>egar í hug, að þetta
ógreinilega baul kynni að vera
frá nautum lians, þeim er horf-
ið höfðu, og réðst hann þegar
til uppgöngu eftir urðinni að
hellinum. En hellirinn var ræki-
lega hyrgður, þvi Kókos liafði
velt i dyrnar heljar bjargi. Sat
hann þar sjálfur inni fyrir og
kimdi að Heraklesi, þar sem
hann stóð gjörsamlega ráð-
þrota og nisti tönnum af heift.
Hann gerði þrjár atrennur til
að hifa bjarginu og beitti til
]>ess öllu afli, en það var allt
til einskis. Og livað eftir annað
varð hann að setjast niður og
kasta mæðinni áður en hann
gerði næsta áhlaup. En þegar
hann ieit upp til hellisins í
þriðja sinn sá liann á berginu
yfir hellismunnanum, litið eitt
til hliðar, standa hjargdrang,
hrufóttan og stöllóttan. Drang-
urinn var jarðfastur og stóð
ekki bcint upp, heldur hallaðist
lítið eitt undan brekkunni.
Herakles gekk að dranganum,
skoðaði hann og komst að
þeirri niðurstöðu, að ef hann
stæöi undan hallanum, gæti
hann náð góðu taki á bjarginu.
Hann liagræddi sér nú sem bezt
við drangann, tók á honum af
öllu afli og gat svipt Iionum
upp úr jörðinni, en jarðvegur-
inn rifnaði allt um kring, og
hrundi þar niður stór skriða af
mold og möl með miklum
skruðningi.
Framhald.
GJALDIÐ
Það var eilt sinn til umræðu
í skozkri horg að lækka gjaldið
með strætisvögnum úr 2 pence
niður í eitt og liálft pcnny.
Einn horgarstjórnarmannanna
andmælti tillögunni á þessum
forsendum:
Eg ek aldrei í strætisvagni,
fer allt gangandi. Ef þessi til-
laga nær fram að ganga spara
ég aðeins liálft annað penny á
liverri ferð í staðinn fyrir tvö.
Þess vegna er ég á móti tillög-
unni.
501