Æskan - 01.11.1968, Síða 32

3. marz er hátíðlegur haldinn í Japan, sá dagur er
kallaður dagur ungu stúlkunnar. Þann dag klæðast allar
litlar stúlkur sínum beztu fötum, og það eru nú regluleg
stássföt. Það eru hinir fegurstu klæðnaðir, sem þeir í
Japan kalla kimono, og eru oft úr fínasta silki og mjög
skrautlegir. Þennan dag eru bornar fram beztu veitingar,
salt, hvítvín og græn hrísgrjónakaka, sem er ákaflega
þjóðlegur réttur í Japan. Stúlkurnar raða brúðunum sín-
um á hillur, sem hafa 7 þrep, en talan 7 er hamingjutala
í Japan. Efst í hillunni standa brúður, sem eiga að tákna
keisarann og keisaradrottninguna, í næstu hillu er svo
hirðfólkið, þar næst koma svo brúður, sem tákna hljóð-
færaleikara, þjónustufólk og hermenn. Á tveimur næstu
hillum ersvo raðað brúðuhúsgögnum, sem eiga að tákna
húsgögn litlu stúlknanna, þegar sá tími kemur, að þær
gangi í hjónaþand, og uxakerru vantar ekki. Þannig
kerrur voru nefnilega notaðar fyrr á tfmum sem brúðu-
vagnar. í þá daga voru þessar brúður úr pappa og hin
upprunalega meining var, að þær áttu að fæla illa anda
á braut, sem sagt að verja litlu stúlkurnar gegn illum
öndum. Við giftingu stúlknanna fylgdu þessar brúður
þeim í hjónabandið og gengu svo í arf frá móður til
dóttur. Þessi gamli siður hefur siðan haldizt í Japan,
þótt hin upprunalega meining hafi kannski eitthvað
breytzt, og brúðurnar eru nú verulega fallega gerðar úr
vönduðum efnum, oft af hreinustu list. Drengirnir í Jap-
an eiga líka sinn hátíðisdag, sem er haldinn 5. mai, og
þá skrýðast þeir sínum þjóðlegu búningum.
Dagur ungu stúlkunnar í Japan
„Ósköp voru á þér barn,“ segir kerling, „þú áttir að segja: „Léttist meir
og meir.“
„Ég skal gera svo á morgun, mín góða móðir.“ Síðan fer drengurinn heim
í kóngsríki daginn eftir og sér að verið er að vega gull. Hoppar hann þar
í kring og segir: „Léttist meir og meir.“ En mennirnir sem voru að vega gullið
reiddust honum fjarskalega því gullið vóst svo illa og kenndu þeir það ummæl-
um hans og ráku hann síðan burt. Kemur hann svo heim til móður sinnar
og segir henni hvað hann hafi nú heyrt og séð og sagt.
„Ósköp voru á þér, barn,“ segir hún; „þú áttir að segja: „Þyngist meir
og meir.“
„Ég skal gjöra svo á morgun, mín góða móðir,“ segir drengurinn.
Daginn eftir fer hann heim í kóngsríki og mætir líkfylgd í borginni.
Hann verður þess áskynja, að þar er kóngur sjálfur borinn til grafar. Segir
þá drengur það, sem móðir hans kenndi honum daginn áður: „Þyngist meir
og meir.“ Varð kistan þá svo þung að hún ætlaði að sliga þá sem hana báru.
Ráku burðarmenn strák þá burtu og fer hann heim og segir alh af sínum
ferðum og hvað hann hafi sagt.
„Ósköp voru á þér, barn,“ segir kerling. „Þú áttir að segja: „Sælar eru
sálir framliðinna sem í drottni dánar eru.“
„Ég skal gera svo á morgun, mín góða móðir,“ segir drengur.
Daginn eftir fer drengur enn heim í kóngsríki og sér hann þar að verið
er að kæfa hvolp. — Hann segir þá: „Sælar eru sálir framliðinna sem í drottni
dánar eru.“ Fór hann svo heim og sagði móðir sinni allt af ferðum sínum.
Hún lét illa yfir og bað hann ekki venja komu sína í kóngsriki framar.
íslenzkar pjóðsögur og cevintýri.

Vörutalning.
Kona ein, klædd fínum loð-
feldi, kom eitt sinn inn i stóra
verzlun og gekk jjar milli deiid-
anna og rótaði í öllum vörum
og lét afgreiðslufólkið umsnúa
öllu fyrir sig, en keypti ekki
agnarögn.
Verzlunarfólkið kunni illa
slíku háttalagi, en vissi þó
ekki hvað gera skyldi. Loks
sneri einn afgreiðslumaðurinn
sér hæversklega að konunni og
spurði:
„Ætluðuð þér ef til vill að
kaupa eitthvað, frú?“
„Já, auðvitað,“ svaraði kon-
an hvatskeytlega. „Til hvers
hélduð þér að ég væri komin?"
Afgreiðslumaðurinn varð orð-
laus um stund, en svo sagði
hann ofur kurteislega:
„Ég hélt þér væruð ef til vill
sendar hingað til að gera vöru-
talningu, frú.“
460