Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 7

göfuglyndan, en guð tók liann frá mér
ungan að aldri.“
„Áttir ])ú aðeins þennan eina dreng?"
spurði Egill, og kerindi sárt i brjósti um
gamla manninn.
„Já, bara þennan eina dreng,“ mælti
gamli maðurinn.
„En er mamma hans dáin líka?“
spurði Egill hikandi.
„Já, ég missti hana fyrir tíu árum,
guð tók liana líka til sín. Það var góð
kona, sem öllum vildi gera gott, cins og
hún móðir þin, sem þú varst að segja
mér frá.“
Og gamli maðurinn ]>urrkaði sér um
hvarmana.
„En gerir þú það ekki líka?“ spurði
Egill.
„Ha, ég? Nei, nci, drengur minn. Eftir
að ég missti allt, sem mér þótti vænzt
um hér á jörðu, sneri ég baki við með-
bræðrum mínum, og hafði ekkert sam-
an við þá að sælda. Eg varð önugur og
fáskiptinn, og trúði ]>ví, að þeir, sem
vildu mér vel, gerðu það i eiginhags-
munaskyni."
„Og trúir þú því ennþá?" spurði Eg-
ill.
„Ég veit ekki, drengur minn.“
Allt i einu datt Agli litla dálítið i liug.
„Heyrðu annars, viltu nú ekki vera
jólagestur okkar inömmu i kvöld?“
„Hver, ég?“
Gamli maðurinn varð steinliissa.
„Já, gerðu það,“ mælti Egill hinn
ákafasti.
„Á hverju aðfangadagskvöldi höfum
við reynt að ná í einhvern, sem er ein-
mana og snauður og boðið honum að
snæða með okkur jólamatinn. Og við
mamma liéldum áfram þeim sið eftir
að pabbi dó. Stundum var það nðeins
svangur hundur stundum bara horaður
köttur, því við náðum ekki í neina
manneskju. En ég held nú það skipti
engu máli, hvort það er dýr eða mað-
ur, sem gefið er að borða, — eða heldur
]>ú það?“
Gamli maðurinn þurfti nú að snýta
sér liraustlega, svo varð liann að taka
ofan gleraugun og þurrka af þeim móð-
una. Þegar því var lokið, mælti hann
hrærðri röddu:
„Nei, drengur minn, það skiptir engu
máli. Dýrin eiga líka íilverurétt hér
á jörðu, eigi síður en maðurinn, og ég
ætla að þiggja þitt góða boð. En held-
ur ])ú að liún móðir þín veiti móttöku
tveimur jólagestuin ?“ Og gamli maður-
inn benti á köttinn, sem malaði Vært
í liandarkrika Egils.
„Já, mamma verður svo hjartans feg-
in, ]ivi að lijá okkur er alltaf nóg rúm og
nægur jólamatur handa þeim gestum,
sem að garði ber,“ mælti Egill fast.
„Jæja, vinur minn, ])á skulum við
lierða okkur, mig er farið að langa til
að kynnast lienni móður þinni." Og nú
var allt önuglyndið horfið úr rödd
gamla mannsins.
Þeir hertu förina, og brátt voru þeir
komnir að stóru fjölbýlishúsi. Egill
leiddi gamla manninn niður brotnar
kjallaratröppur og kallaði hátt til móð-
ur sinnar.
. Myndarleg kona um ]>ritugt, góð-
mannleg ásýndum, ltom til dyra, með
Iitinn dreng í fanginu. Hún kyssti Egil,
og bauð gamla manninn velkominn.
Hún tók við yfirhöfn hans og leiddi
hann til slofu. Þar stóð uppljómað
jólatré. I5orð var á miðju gólfi, og á
því stóð borðbúnaður fyrir fjóra. Hún
bauð gamla manninum sæti við borðið,
og sagði honum frá þvi, live liún væri
ánægð með komu hans. Svo tók hún
brosandi við kisu, og har liana að mat-
araski, sem var hjá ofninum, en Egill
lilli flýtti sér að skipta um föt.
Móðir hans kveikti nú á jólatrénu, og
brátt liljómaði „Heims um ból, helg
eru jól“ um stofuna.
Þau óskuðu hvert öðru gleðilegra
jóla og settust svo að snæðingi.
Gamli maðurinn neytti Jiinnar fá-
brotnu máltlðar af beztu lyst. Litli
bróðir undi sér við lcikföngin sín, sæll
og glaður, og kisa svaf vært og malaði
af vellíðan.
Þarna dvaldi gamli maðurinn i góðu
yfirlæti fram eftir kvöldinu, og hlýjan
og velvildin yljaði honum um hjarta-
ræturnar, sem hann mætti hjá snauðu
fjölskyldunni, er þð var svo rik, að hún
gat miðlað öðrum. Þegar hann kvaddi
þau klultkan rúmlega ellefu, þakkaði
liann fyrir sig með fögrum orðum, cn
móðirin bað guð að hlessa hann.
Egill litli vildi endilega fylgja honum
áleiðis, og það var þakksamlega þegið
af gamla manninum.
Er þeir nálguðust eitt af hetri hverf-
um borgarinnar, staðnæmdist gamli
maðurinn og kvaddi litla gestrisna vin-
inn sinn.
Egill liorfði á eftir honum, þar sem
liann gekk styrkum skrefum eftir
strætinu. Svo flýtti hann sér hcim.
Gamli maðurinn nálgaðist eitt feg-
ursta stórhýsið við enda götunnar.
Hann gekk upp tröppurnar og studdi
á bjölluhnapp.
Einkennisklæddur dyravörður kom
til dyra og tók lotningarfullur við
yfirhöfn lians.
Svo lokuðust dyrnar.
Og nokkrum vikum eftir jól skeði
dálítið á heimili Egils, sem gerði litlu
fjölskylduna forviða.
Þau fengu nefnilega hoð um að mæta
á þekktri lögfræðiskrifstofu. Og undr-
un sinni áttu ]>au engin orð til að lýsa,
er þeim var sagt ]>að af lögfræðingi
gamla mannsins, að hann væri látinn,
og liefði eftirlátið þeim allar cigur sín-
er, sem væru milljóna virði.
435