Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 22

*•'——--------------------------------—---------------
Hann reyndi að hughreysta konu sína.
„Við erum ekki verr stödd, en iorieður okkar í'yrir þús-
undum ára,“ sagði Jolin, „við verðum að vona að okkur
takist að byggja okkur hús hér og liia ai veiðum og ávöxt-
um þar til hjálpin berst. Vaialaust sendir enska stjórnin
skip a£ stað að leita okkar, Jdóu Jrað geti dregizt nokkuð
að Jreir íinni okkur. En eina von okkar er að láta ekki
hugfallast og taka til við vinnu og hvaðeina annað, til
Jaess að fá tímann til að líða.“
Alice reyndi að harka ai' sér, „já, Jolm, ég skal reyna að
leika hlutverk villikonunnar eins vel og mér er unnt svo
ég verði samboðin villimanninum mínum.“
Clayton bjó Jreim náttból uppi í trjánum, skammt ofan
strandarinnar. Þeim fannst öruggara að sofa uppi í tré,
en niðri á jörðinni, Jíví að oft heyrðu Jtau ljón og önnur
stór villidýr öskra inni í skógarþykkninu. Og Jregar
myrkrið datt á lágu þau hlið við hlið uppi á tréfleka,
sem þau höfðu J^akið með pálmablöðum. Byssur og skot-
færi höfðu Jjau lijá sér, ef á jjau yrði ráðizt og einnig
vatn í flösku til drykkjar.
Allt í einu greip Alice í hönd manns síns og benti
honum ofan í rjóður í skóginum skammt frá.
„Hvaða skepna fer þarna, er Jrað maður eða api?“
Clayton leit í Jjá átt, er lionum var bent og sá einhverja
veru, sem sýndist ganga nokkurn veginn upprétt. Hann
vildi reyna að róa hina hræddu konu sína.
„Ef til vill er þetta bara skuggi, sem myndast þarna í
Ijósaskiptunum.“
„Nei, John, þetta hreyfist og ef Jjetta er ekki maður, Jjá
lilýtur jrað að vera einn af Jaessum stóru mann-öpum,
sem lifa í frumskóginum. Ó, ég er hrædd við að vera liér!“
Gjallandi öskur pardusdýrs kvað við innan úr skógar-
þykkninu, smáaparnir stukku grein af grein í kringum
náttból Jjeirra Greystoke-hjónanna. Þau reyndu árangurs-
laust að sofna, en hrukku upp við það, að eitthvert stórt
dýr var að snuðra undir trénu, sem Jjau voru i. Tunglið
var nú komið upp og Jregar Clayton gægðist fram af
flekabrúninni sá hann Jrar stórt og tígulegt pardusdýr, það
stærsta, sem hann hafði nokkurn tíma séð. — Þau sáu
dýrið greinilega, þegar Jjað smaug liðlega inn í skógar-
Jrykknið.
Þessi fyrsta nótt þeirra í frumskóginum varð löng, því
að þeirn kóm vart blundur á brá íyrir öskrum villidýr-
anna. Þau voru Joví lítið hressari næsta morgun, en urðu
Jjó birtunni fegin. Þau borðuðu af matvælum þeim, sem
skipsmenn höfðu skilið eftir með farangri þeirra og nú
fór Clayton að svipast um eftir hentugum stað fyrir vænt-
anlegt hús, því að ekki vildu þau Jjurfa að vera margar
nætur uppi í trénu. — í litlu rjóðri skammt frá ströndinni
völdu þau stað fyrir liúsið og Clayton byrjaði strax að
fella saman bjálka í veggi og þak.
+'■—-------------------------------------------------
450
—,—— -----------------------------------------+
Dag eftir dag unnu Jsau að byggingunni. Hurðina gerðu
þau úr kassafjölum sem Jraú negldu saman og eftir nokk-
ur heilabrot tókst Jjeim einnig að gera nothæíar lamir
og loku. Veggina þéttu Jjau með leir úr fjörunni.
Eftir mánaðar strit stóð kofinn þeirra fullgerður og
Jjau gátu sofið örugg innan dyra, þótt stór rándýr væru
að urra utan veggja. Húsgögnin voru einföld, stólar, borð-
og rúm komu smám saman og einnig eldstó með reykháfi
yfir. Jafnvel bókahilla var komin á einn vegginn.
Að undanskilinni einverutilfinningunni og óttanum við
rándýrin voru þau farin að venjast allvel lífinu þarna.
Stundum fannst þeim jafnvel þau vera hamingjusöm
og urðu Jjá hissa á sjálfum sér, þegar þau litu á ástæður
sínar í ljósi raunveruleikans.
Clayton gat fyrst í stað skotið dýr út um glugga kofans,
svo að ekki skorti Jjau matvæli, en brátt tóku dýr skógar-
ins að óttast Jjennan undarlega hól, sem sendi eld og
hvelli út frá sér. Ávexti ýmsa gátu þau einnig tekið af
trjánum, en sjaldan fóru Jjau langt frá bústað sínum og
ætíð voru þau vopnuð byssum sínum.
flparnir koma.
Nokkrum sinnum höfðu þau orðið vör við veru þá,
sem þau sáu fyrsta kvöldið, en þó gátu Jjau enn þá ekki
fyllilega greint það sökum fjarlægðar hvort hér var um
mann eða apa að ræða.
Sumir lúnna skrautlegu frumskógarfugla voru orðnir
vinir Jjeirra og Jráðu brauðmola, sem þau köstuðu út til
þeirra. Litlu aparnir voru einnig farnir að verða nær-
göngulir af forvitni og höfðu Jjau hjón oft gaman af jjess-
um nýju, fjörugu vinum sínum.
Eitt kvöld er Clayton var að vinna við skógarhögg
skammt frá húsi sínu, varð liann þess var, að litlu aparnir
komu í írafári eftir trjánum og horfðu á eitthvað aftan
við sig. Þeir görguðu mikið, eins og Jjeir væru að vara
hann við. Þá allt í einu kom Jjað í ijós, Jjetta sem aparnir
óttuðust, gríðarstór mannapi kom liálfboginn fram úr
skóginum og studdi annað slagið handarbökum sínum
niður til að halda jafnvæginu. Reiðilegt urr kom úr
barka hans og hann nálgaðist óðum. Clayton var nokkurn
spöl frá kofanum og var að þessu sinni byssulaus, hafði
aðeins viðaröxi sína að vopni.
Hann tók til fótanna í áttina að kofanum og hrópaði
til konu sinnar að læsa dyrunum. Alice var úti við og
leit nú í þá átt, sem hún heyrði kallað. Hún rak upp
vein og hljóp til kofans, en um leið sá liún að apinn stóri
var að komast í veg fyrir mann liennar, sem nú bjóst til
varnar með öxi sinni.
------------------------------------------------—.+