Æskan - 01.11.1968, Qupperneq 36

Margt er svo skrftið.
Það er ótrúlegt en satt að þessi japanski drengur, sem þið sjá-
ið hér á myndinni, er aðeins 6 ára! Hann er 75 kg og drekkur
20 lítra af mjólk á dag. Hann er alinn svona og æfður til þess að
verða meistari í japanskri glímu. Þessi drengur, sem heitir hinu
skrítna nafni Matsusaka, er mjög sterkur og liðugur, og gagnstætt
við alla, sem eru offeitir, hefur hann fulikomið vald yfir öllum
sínum hreyfingum og er ótrúlega snar í snúningum.
takka hugsaði Jiún með sér, að þótt liún væri í sex ár
að læra á þessi flóknu tæki, mundi hún ekki geta það.
Flugstjórinn var mjög vingjarnlegur og skýrði fyrir lienni
lrvaða tæki gerðu Iivað. En Stína skildi livorki upp né
niður í öllum þessum flóknu útskýringum. Það var miklu
betra útsýni úr stjórnklefanum en úr farþegaklefanum, því
að gluggarnir voru svo miklu stærri. Annars var ekkert
markvert að sjá núna, ekkert nema sjó og aftur sjó.
Aðstoðarilugmaðurinn flaug vélinni á meðan flugstjór-
inn talaði við Stínu. En svo tók hann við aftur og Stína
þakkaði fyrir sig og hélt til sætis síns og tók til við sögu-
hetjuna sina, sem þurfti að berjast við svo marga glæpa-
menn.
Nu var fanð að þykkna í lofti og brátt sást ekki til hafs.
Himinninn var einnig hulinn skýjum. Þegar Stína hafði
lokið við bókina, fór hún að virða fyrir sér skýin, sem
tóku á sig ýmiss konar kynjamyndir. Stundum komu
eins og fjallatindar upp úr skýjunum, og nú sagði Sól-
veig henni að þau væru komin inn yfir England, enda
var klukkan orðin hálfsex. Stínu hefði langað til að sjá
landslagið, en það var bara því miður ekki hægt. En
allt í einu renndi flugvélin sér niður úr skýjunum og
þá sá Stína Lundúnaborg framundan breiða úr sér í allri
sinni stærð. Hún var eins og risavaxin mauraþúfa, sagði
Stina seinna, er hún var að lýsa borginni fyrir foreldrum
sínum.
Flugvélin flaug einn hring yfir flugvellinum og settist
síðan. Hún ók mjúklega eftir flugbrautinni og stanzaði
síðan hjá flughöfninni. Farþegarnir tóku að leysa af sér
sætisbeltin og gengu út hver af öðrum. Stína fylgdist með
Sólveigu hálfa leiðina að flughöfninni, en þar kvaddi
Sólveig hana og hélt í gagnstæða átt. Síðan gekk Stína
áfram að larþegaafgreiðslunni og var eftirvæntingarfull
og spennt yfir því sem í vændum var.
3. KAFLL
Þegar Stína kom inn í afgreiðslusalinn sá hún hvergi
frænku sína, eða nokkurn, sem gæti verið hún. Hún
hugsaði með sér að líklega hefði hún tafizt á leiðinni.
Það var ys og þys þarna inni, ferðalangarnir þurftu að
láta skoða vegabréfin sín, og þeir Englendingar, sem voru
að koma erlendis frá, þurftu að fara í tollskoðun með
farangur sinn. Stína rétti manninum fyrir innan af-
greiðsluborðið vegabréfið sitt og hann skrifaði eitthvað
í það. Síðan fékk hún það aftur.
Stína settist á stól og litaðist um eftir frænku sinni.
Allt í einu kom hún auga á konu, sem gekk hröðum
skrefum til hennar. „Eruð þér ekki Stína Ólafsdóttir?"
spurði hún.
Stína stóð upp þegar konan var komin alveg til henn-
ar. „Jú, það er nafnið," sagði hún dálítið hikandi. Samt
var hún nokkurn veginn viss um að þetta væri frænka
sín.
„Komdu sæl og blessuð og vertu velkomin. Ég er hún
frænka þín og þú verður að fyrirgeía hvað ég kem seint.
Ég tafðist dálítið á leiðinni." Frænka rétti Stínu hönd-
ina og brosti. Hún kallaði því næst á bílstjórann og
bað hann að ná í farangur Stínu. Síðan gengu þær að
bílnum og settust inn í hann. Ökumaðurinn kom að
vörmu spori með töskuna og setti hana í farangurs-
geymsluna aftan á bílnum. Svo var haldið af stað.
Það var kalt og hráslagalegt í London þennan dag,
og útlit fyrir rigningu. Stínu fannst það skrítið að vera
464