Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 23

„Flýttu þér inn og lokaðti hurðinni, Alice!“ hrópaði
hann til hennar. „Ég vinn á honum með öxinni." En
Clayton vissi þó vel að hún mundi hrökkva skammt til
varnar gegn þessu óargadýri, sem nú bjó sig undir að
stökkva á hann.
Apinn var geysistór, líklega um þrjú hundruð pund á
þyngd. Hann staðnæmdist sem snöggvast og bretti grön,
svo að sá í vígtennurnar. Hann urraði illilega. í sama
bili sá Clayton að Alice kom út úr kofanum með riffil í
höndum. Hann vissi, að hún var óvön skotvopnum og
reyndi að benda henni að fara inn aftur, en þá ruddist
apinn fram með reiðiurri. Clayton hjó til hans með
öxinni, en ófreskjan greip hana með hinum löngu örmum
sínum og kastaði henni langt burt.
Síðan hóf apinn lokaárásina á manninn, sem nú var
alveg varnarlaus. Þá kvað við hár hvellur og ófreskjan
tók viðbragð. Apinn hratt Clayton lrá sér, en sneri sér
að hinum nýja óvini. Alice reyndi að senda apanum
annað skot, en hún kunni ekkert með byssur að fara og
apinn stökk á hana. Einmitt í því bili féll hún í ómegin
og bæði hún og apinn féllu til jarðar.
Clayton, sem enn var ómeiddur, komst strax á lætur og
tók til við að draga apann stóra ofan af líkama konu
sinnar. Það heppnaðist, því að hann var steindauður,
kúlan úr byssu Alice hafði unnið á honum. (framh.).
*•— ----------------------------««—..—«.——

Húsfreyjan í Bírmingham.
-^kjrargir kaupa sér happdrœttismiða og
•*■ lifa síðan í voninni um að fá stóra
vinniiiginn einn góðan veðurdag. — En
jieir eru fáir, sem detta í iukkupottinn,
enda er möguleikinn á þvi að hljóta þann
stóra ofl ekki meiri en 1 á móti 50.000. ■—
í frimerkjaheiminum kemur það endrum
og eins fyrir, að safnarar rekast á merki,
sem cru með prentgalla, svo miklum, að
frímerkið flokkast undir mjög sjaldgæft
afbrigði, og stigur þá gjarnan mjög i verði.
Nú er það svo með prentun á frimerkj-
um, að hún er undir mjög ströngu eftir-
liti, likt og þeg'ar peningaseðlar eru prent-
aðir. Prentvillupúkinn á því ekki grciðan
aðgang og lætur þvi sjaldan á sér kræla.
Og þó, maður ætti aldrei að segja „aldrei“,
eins og þar stendur.
Það var núna síðastliðið vor, eða 27.
marz 1908, að kona ein i Birmingham, sem
er borg i Englandi, keypti sér eina örk af
1 shillings og sex pensa frimerkjum. Á
þessari 6rk voru ‘240 merki, með mynd af
drottningu Breta, og var vcrð arkarinnar
18 sterlingspund,-en núna, nokkrum mán-
uðum seinna, eru likur til að hún geti selt
Jiess einu örk fyrir 3600 pund eða um 500
þúsund islcnzkra króna.
Ástæðan 1 il Jiess, að þessi frú í Birming-
ham keypti heila örk af þessum frímerkjum
var ekki sú, að hún væri frimerkjasafnari.
Hún rak smáverzlun, og þurfti að senda
út auglýsingapésa yfir vörur, sem hún
hafði á boðstólum, og fylgdu sýnisliorn
með. Hún liafði kynnt sér það á póst-
húsinu, að burðargjaldið var einmitt þetta,
1 sh og 6 p.
En þegar hún stóð þarna með örkina
í hendinni og bjóst til að lima frimerkin
á pakkana, tók hún eftir því, að Jiessi
merki voru öðruvisi en hin, sem hún hafði
notað áður. Venjulegu frímerkin af þessari
tegund voru prentuð i svörtum, bláum og
grænum lit, en á merkin í þessari nýju
örk vantaði græna litinn alveg!
Nú kom kaupmaðurinn upp i frúnni og
hún sneri sér til frimerkja-sérfræðings
eins, sem hún þekkti. Hiin varð vör við
áhuga hjá honum og fór hún þá fyrir
alvöru að vinna að því, að fá gott verð fyr-
ir þessi sjaldgæfu afbrigði. Og árangurinn
lét ekki á sér standa. Frimerkjakaupmenn
gerðu lienni góð tilboð og eins og áður er
sagt, getur liún nú fengið eius raikið fyrir
hvert frímerki og liún gaf fyrir alla 240
nierkja örkina i upphafi.
Hið eina, sem liún óttast, og það gera
raunar tilvonandi kaupendur einnig, er
það, að önnur eins örk skjóti upp kollin-
um einn góðan veðurdag, þvi að þá myndu
þessi 240 merki frúarinnar lækka verulega
í verði.
Á nýrri enskum frimerkjaörkum, er það
oft svo, ef um marglit merki er að ræða,
að prentaðir eru deplar á umgerð arkar-
innar með litunum, sem notaðir eru i það
skipti. Við sjáum á meðfylgjadi mynd
einn depil — þann bláa — en hinn græna
vantar. Þessa depla á ensku örkunum kalla
margir safnarar „umferðarljós frímerkj-
anna.“