Æskan - 01.01.1972, Side 8

r---------—-----------------------------\
Afmælið
hennar Ingu
111K*1 <>g Aiiii;i \'nru á lciíSinni liciin
úr skóhinuin. I’U'I \'oru injöK iniUlnr
vinkonur. Anna vnr liá on grönn incö
ljósnull liár nifiur á rnss. Hún var si-
lu'osandi og gat koinió ölluni i goll
skaji.
Injía var lika há og grönn cn nicó
Ivicr kolsvarlar flcttur llióur aó inilli.
Ilún liaföi scrstakt lag á srnálnirnuin
og lircyttist alilrci á aó jiassa |iau. Ilún
varfl 11 ára )>cnnan dag <>g liafói lioíiiö
ilniiii <ig flciri stcljnini i afniicliíi, og
allar lilökkuöu |xcr injög til.
Amia liaffii kcyjil uiinningaliók i
skrautlcgri kájiu til afi gcfa Ingu i al'-
iiuvlisgjöf. I>cgar liún kom lieim úr
skólanum, khcdcli liún sig i sjiarifölin
og jiakkaói afnuclisgjöfinni i silfurlit-
an gjafajiajipír og liljó|i sifian liciin til
Ingn.
I'cgar liún kom jiangaö, voru tvicr
stcljmr komnar i afnuvlifl. l’icr lictu
(íógó og Magga. Hctt á cftir Önnu fóru
liinar stcljiurnar, scm liofiifi liafíii \cr-
ió i afiniclið, aó snuitinast liciin til
Ingu, liangaíi lil iillar voru koninar
ncma cin, sem íict Hulilia.
.Mainnia licnnar Ingu sagfii |icim afi
koma. Hulilia lily'ti afi lara aó komii.
I'icr scttust \'ifi liorðifi, scm var lilaóiö
gófigcríium. Hctt licgar |uci' voru afi
liyrja afi drckka hringdi dyralijallan.
Mamma lngu fór til dyra og varfi ckki
iim sd, |icgar hún sá |iann, scm fyrir
utan stófi. I'afi var ganuill inafmr i
fatalörfiim, sciii rctl licngu jilaii á
lionuni. Haiin var mcfi sill. gráll skcgg
og gráar luirflygsur um allan kollinn.
V._______________________________________________________-x
Þorpsbúar voru hræddir við úlfinn.
Jransicus eða Frans eins og hann var jafnan kallaður var uppi fyrir
mörgum öldum. Honum þótti afar vænt um dýr og kallaði þau
bræður sína og systur. Dýrunum þótti lika vænt um Frans og
heimsóttu hann oft i skóginn, sem var rétt hjá klaustrinu. er
hann bjó i.
Dag nokkurn þurfti Frans að fara i ferðalag. Hann tók saman föggur sinar
og hélt af stað á litla, gráa asnanum sinum.
— Farðu varlega, sögðu klausturbræður hans, — það er stór og hættu-
legur úlfur, sem allir óttast, á ferli i sveitinni.
— Ég óttast ekki, sagði Frans. — Bróðir úlfur gerir mér ekki mein. Að
svo mæltu veifaði hann til þeirra i kveðjuskyni.
Þegar Frans kom upp á hæðirnar. tók að snjóa og eftir þvi sem lengra leið
varð snjórinn dýpri og dýpri. Um kvöldið kom hann i litið þorp og ákvað að
dveljast þar þangað til hann og asninn hefðu hvilzt.
I þorpinu töluðu allir um úlfinn grimma. Hugrakkir veiðimenn höfðu reynt
að veiða hann i gildru — en úlfurinn lét ekki gabba sig. Úlfurinn komst nótt
eina á einhvern dularfullan hátt i gegnum þorpshliðið og hræddi íbúa þorpsins,
sem allir voru háttaðir ofan i rúm. Einu sinni gekk hann svo langt að reka
gamla, virðulega skólastjórann á harðahlaupum á undan sér i gegnum allt
þorpið. Þeirri sjón gleyma hinir þorpsbúarnir seint.
Úlfurinn fór út i skóg og hræddi skógarhöggsmennina svo, að þeir urðu
að flýja inn i þorpið. Þegar tunglið var fullt, gólaði hann svo undir tók i
dalnum.
Smám saman urðu þorpsbúar svo hræddir, að þeir negldu fyrir glugga sína
og læstu dyrunum. Þegar fólkið heyrði, að Frans þættist óhræddur við úlfinn,
gat það ekki stillt sig um að hlæja.
— Hvernig getur jafn litill og hlægilegur maður og þú talað við úlf? spurði
fólkið Frans.
— Mér er alvara, sagði Frans, — þetta ástand má ekki vara lengur.
Þá varð fólkið dapurt. — Skelfing er að heyra þetta, hann á án efa eftir
að drepa þig.
En Frans skeytti þvi engu. Hann fór að leita að úlfinum. Og fyrr en varði
kom á móti honum stærsta og hræðilegasta dýr, sem hann hafði augum litið.
— Grr-rr-rr, sagði úlfurinn. —
Frans stóð grafkyrr og beið. Þegar úlfurinn sá, að Frans var óhræddur,
stanzaði hann líka.
— Komdu hingað, bróðir úlfur, skipaði Frans — og úlfurinn lagðist hlýðinn
við fætur hans.
Frans sagði úlfinum að það væri rangt að éta fólk. Hann tilkynnti úlfinum,
að framvegis myndu þorpsbúar útbúa fæðu handa honum á hverjum degi.
— Ætlarðu þá að láta fólkið í friði? spurði hann, og úlfurinn lofaði þvi.
6