Æskan - 01.01.1972, Blaðsíða 15

þá upp. Satt að segja leizt okkur hált skuggalega á þennan
náunga, en dagarnir liðu og öllu má venjast. Stundum sat
hann á kistu sinni og kvað sjómannavísur hárri röddu.
Eitt sinn kallaði hann mig á eintal. „Heyrðu, Jim," sagði
hann. ,,Ég skal borga þér fimm penny á mánuði, ef þú
gætir vel að öllum einfættum sjómönnum, sem þú kynnir
að sjá hér á ferð, og lætur mig strax vita um ferðir þeirra."
Annars var hann gæfur maður hversdagslega. Oft var
hann á gangi meðfram víkinni eða þá að hann sat á ein-
hverjum klettinum og horfði eftir skipaferðum. Heima við
var hann fátalaður, og oft fannst mér hann vera eins og á
verði gegn einhverju.
Dagarnir liðu og urðu að vikum, og enn bjó kapteinninn
hjá okkur, og ekki minntist hann á meiri greiðslu en þessa
fjárhæð, sem hann hafði afhent föður mínum við komu
sina. Hann var nú farinn áð skulda dálítið. En nú tóku
atburðirnir skyndilega að gerast með miklum hraða. Eitt
sinn, þegar kapteinninn var á gangi niður við víkina, kom
ókunnur sjómaður inn í veitingastofuna og bað um beina.
Hann var flóttalegur á svip og hafði misst tvo fingur á
vinstri hendi. Langur hnífur eða sveðja hékk við belti
hans. Faðir minn lá veikur, og ég varð þvi að afgreiða
manninn. Mér til hugarléttis sá ég, að hann gekk þó á
báðum fótum heilum.
Meðan ég var að leggja á borðið, spurði hann mig, hvort
hér væri gestur að nafni Bill. Ég tjáði honum, að ég þekkti
engan með þvi nafni, en hér byggi gestur, sem kallaði sig
kaptein.
„Jæja, er hann með ör á kinninni?" spurði sá ókunni.
Ekki gat ég neitað því.
„Jú, Bill má kalla sig kaptein fyrir mér, en nú mun
senn velfarnaðarskál hans vera drukkin," sagði sjómaður-
inn og skimaði út um gluggann. „Þarna kemur hann vist,"
bætti hann við.
Þegar þeir hittust, varð mér Ijóst, að þeir þekktust vei,
og í fyrstu fór ekki svo illa á með þeim. Eftir stutta stund
heyrði ég þó vopnaglamur og kom nógu snemma fram i
stofuna til þess að sjá kapteininn hrekja hinn ókunna
út úr húsinu, en báðir virtust vera orðnir sárir. Maðurinn
hvarf á braut í átt til vikurinnar. Hafði hann þó áður hótað
kapteininum þvi, að fleiri félagar sínir mundu koma og
jafna um hann.
Kapteinninn fór strax að binda um sár sin, sem blæddu
mikið, og skyndilega leið hann út af meðvitundarlaus. Nú
vildi svo vel til, að Livesey læknir kom inn úr dyrunum og
tók særða manninn í sína umsjá. Rankaði hann bráðlega
úr öngvitinu, en varð að liggja rúmfastur um sinn. Nóttina
eftir lézt faðir minn, og stóðum við móðir min þá ein eftir,
slegin sárum harmi.
Næstu daga bar ekkert til tíðinda, en svo var það, að
blindi maðurinn kom að húsi okkar. Hann bað mig að
fylgja sér til kapteins Bills, og þorði ég ekki annað en
gera það.
Ég sá, að kapteininum brá mjög, þegar hann sá blinda
manninn, og með skjálfandi hendi tók hann við bréfi, sem
sá blindi rétti að honum. Síðan hvarf blindi maðurinn á
braut, en örstuttu síðar heyrði ég kapteininn reka upp
vein, svo hneig hann niður og var dáinn.
Við móðir min vorum þess fullviss, að hinir aðrir skips-
félagar kapteinsins mundu koma innan tíðar og ef til vill
taka hann og kistu hans. Við ákváðum því að opna kistuna
og taka þaðan eitthvað upp í skuld kapteinsins. i kistunni
fundum við nokkra gullpeninga, sem við tókum, og til vara
tók ég lítinn böggul, vandlega vafinn inn i skinnpjötlu.
Siðan hröðuðum við okkur til Trelawney dómara til þess
að segja honum, hvernig komið væri heima hjá okkur.
Er við vorum komin stutt áleiðis, sáum við hóp skuggalegra
manna nálgast húsið, og var blindi maðurinn í för með þeim.
Við tvö, móðir mín og ég, urðum skelfingu lostin, er við
sáum þá brjóta upp húsið okkar og ryðjast þar inn, meðan
einn þeirra stóð vörð utan dyra. Er þeir höfðu verið dálitla
stund inni, ruddust þeir skyndilega út og hlupu út í myrkr-
ið. Vörðurinn hafði hrópað til þeirra, að hópur reiðmanna
nálgaðist, en þannig stóð á þeim, að nágrannar okkar
höfðu orðið varir við hópinn, sem þeir álitu sjóræningja,
og létu löggæzlumenn í næsta þorpi vita.
Við mamma hertum því upp hugann og snerum heim
aftur. Innanhúss var allt á tjá og tundri. Auðséð var, að
ránsmennirnir höfðu leitað sérlega vel í kistu kapteinsins,
en lik hans snertu þeir ekki. Að hverju skyldu þeir hafa
verið að leita? — Þá var það, sem mér datt f hug böggull-
inn inni í skinnpjötlunni, en hann var ennþá f vasa minum.
Ég stakk upp á því við móður mína, að við færum til
Liveseys læknis eða dómarans og segðum þeim frá þess-
um atburðum og skoðuðum það, sem í bögglinum væri.
Við vorum nú lika laus við kapteininn, þvf að löggæzlu-
mennirnir tóku lík hans með sér, þegar þeir héldu á brott.
Daginn eftir gengum við á fund Liveseys læknis og fund-
um hann heima hjá Trelawney dómara. Þeir heiðursmenn
tóku okkur vel að vanda og hlýddu með athygli á sögu
okkar. Þegar ég svo dró upp skinnböggulinn, urðum við
öll forvitin. Dómarinn leysti böndin utan af bögglinum, og
í Ijós kom gamalt sjókort, undirritað kafteinn Flint. Þetta
kort virtist vera af eyju, ásamt skýringu á legu hennar,
gert af hinni mestu nákvæmni. Voru þarna allar nauðsynleg-
ar upplýsingar um það, hvernig lenda mætti skipi slysa-
laust við eyjuna. Á uppdrættinum var eyjan talin níu mílur
á lengd og fimm á breidd. Á henni miðri var hæð ein,
nefnd Sjónarhóll á kortinu. Vmis merki voru á uppdrætti
þessum, sýnilega sett á hann af öðrum en þeim, sem
frumuppdráttinn hafði gert. Þau merki, sem mest bar á,
13