Æskan - 01.01.1972, Side 30

INGIBJÖRG ÞORBERGS:
TAL OG TÓNAR
„Sjá dagar koma, ár og aldir liða . .
Á nýársdag hefur þessi söngur hljómað
í eyrum landsmanna árum saman. Enn
einu sinni hefur enginn stöðvað timans
rás...
Ég þakka ykkur innilega fyrir árið, sem
nú er liðið, og eins og alltaf vonum við,
að þetta nýja ár — 1972 — færi okkur
gæfu og gengi.
I þessum þætti ætla ég m. a. að rabba
svolitið við 9 ára yngismær. Hún heitir
Oddrún Vala Jónsdóttir. Ljóshærð, bros-
andi og borginmannleg. Mér finnst svo
örstutt siðan Oddrún var 4 ára og kom
upp i Útvarp með henni Ragnheiði systur
sinni til að syngja. Lillagó, eins og hún er
stundum kölluð, söng þá lagið „Allir krakk-
ar“. Síðan hefur hún margsinnis komið
fram opinberlega, en þá aðallega sem
listdansmær.
Annars hefur Oddrún Vala oft komið
hingað f Útvarpið, því að pabbi hennar
vinnur hér. Hann þekkja allir hér á landi.
— Jájá, allir! Hann heitir Jón Múli Árna-
son. Og nú er Oddrún komin og er að
bíða eftir að fara í balletttlma upp i Þjóð-
leikhús.
Þeir, sem hlusta á þulina i morgunút-
varpinu, vita áreiðanlega, hve veðrasamt
er hér á Skúlagötunni. Þótt mesta blíða
sé annars staðar í höfuðborginni, er hér
hið versta rok.
Ég vlnn í tónlistardeildinni, sem er á
6. hæð að Skúlagötu 4.
Gluggarnir snúa út að sjónum. Útsýnið er
fjölskrúðugt. Stundum er hér svo fagurt,
að ótrúlegir þættu þeir litir í málverki, sem
við sjáum hér út um gluggana. En oft
er lika svo rosalegt, að maður stendur agn-
dofa. Ég veit ekki, hvort gagntekur mann
meira: Fegurðin, þegar friður hvflir yfir
öllu, eða ofsinn þegar þrimið gengur yfir
bryggjurnar, vitana — og götuna.
Þótt stórfenglegt sé að horfa á þetta,
þerum við okkur stundum heldur illa —
og þá sérstaklega, þegar varla er stætt
úti. Þá er oft erfitt að komast fyrir hornið
hérna. Þegar verst lætur hafa jafnvel
stærstu karlmenn tekizt á loft!
Mörgum litlum stelpum finnst ágætt að
„dobla" pabba sinn til að keyra sig öðru
hverju, og það finnst Oddrúnu líka. í dag
er það þrýn nauðsyn, jafnvel þótt maður
sé hið mesta hörkutól og bjóði öllu Skúla-
göturoki birginn.
Það er kaffitimi hér í Útvarpinu núna.
Kaffistofan er á næstu hæð fyrir neðan
okkur, en allir virðast hafa gleymt kaffinu.
— Ætli starfsfólk Útvarpsins sé svona
vinnugefið? hugsið þið nú. — Jájá, það
erum við, en ekki gleymum við kaffitím-
anum í þetta skipti vegna vinnugleðinnar.
Nei, þetta er einn af þessum stórkostlegu
dögum, sem dregur okkur öll að glugg-
anum. Úti er ákaflega hvasst, 8—10 vind-
stig, þessi leiðinda vestanátt, sem gengur
á með éljum. En Oddrún Vala fagnar
hverju snjókorni, þvi að hún er snjódýrk-
andi eins og flestir jafnaldrar hennar.
Við horfum á ólgandi brimið. Þarna
kemur skip, og flest erum við sammála
um, að ekki vildum við vera um borð.
Þetta er einn Fossinn okkar, og hann
hallast svo mikið, að við rekum upp óp
öðru hverju, þegar við höldum, að nú sé
hann alveg að velta á hliðina. En brátt
kemur dráttarbáturinn Magni, og margur
er knár, þótt hann sé smár. — Magni er
montinn, þegar hann hjálpar þessu stóra
skipi í höfn! — Og mikið hljóta farþeg-
ar að verða fegnir að fá fast land undir
fót.
Nú er skipið lagzt að bryggju, og þá
muna allir hér allt í einu eftir kaffinu.
Ingibjörg: — Finnst þér ekki heldur ó-
hugnanlegt að sjá sjóinn núna?
Oddrún: — Neinei! Ég vaeri alveg til í
að stökkva hér ofan af 6. hæð og beint
út í sjó. Ég held, að það væri gaman
að þvælast um i briminu.
Ingibjörg: — Þú gætir leikið þér með sel-
unum okkar, sem eru stundum hérna við
Kolbeinshaus. Heldurðu, að fólk tryði
honum pabba þinum, ef hann segði i
útvarpið, að Ijóshærð hafmey væri að
leika sér með „syndaselum útvarpsins"?
Hún hefur bersýnilega búizt við, að ég
mundi mótmæla þessari hugmynd hennar
og lítur á mig forviða.
Ingibjörg: — Annars held ég, að þú ættir
að láta þér nægja að stökkva ofan af
háa brettinu i Sundhöllinni!
Oddrún: — Ég man þegar ég stökk i
fyrsta sinn. — Þá var ég líklega 6 ára.
Ingibjörg: — Og ég man þegar þú varst
4 ára. Þá komstu hingað ákaflega kát,
sýndir okkur hring, sem þú áttir, og
sagðir: „Ekta rúbin!“ Er rautt kannski
upþáhaldsliturinn þinn?
Oddrún: — Nei! Svarti liturinn finnst mér
fallegastur! Það er kröftugasti liturinn!
Ingibjörg: — Svart? Það eru liklega ekki
margar 9 ára ungfrúr, sem segja, að
það sé fallegasti liturinn.
Oddrún: — Ja, mér finnst það nú samt. Þú
ættir að sjá, hvað það er fallegt að sjá
sólina skína á svart hár!
Ingibjörg: — Þetta segirðu af þvi, að þú
ert sjálf með „gullhár"! En finnst þér
þá líka fallegt svart fólk?
Oddrún: — JáF Það þarf ekki að liggja i
sólbaði allan daginn!
Ingibjörg: — Þú ert svei mér ákveðin! —
Er gaman í ballettskólanum?
Oddrún: — Mér finnst skemmtilegast þeg-
ar við fáum að gera erfiðar æfingar.
Það er svo gaman að reyrja við allt,
sem er ekki mjög auðvelt.
Ingibjörg: — Hefur nokkuð kátlegt komið
fyrir við sýningar, sem þú hefur tekið
þátt í?
Oddrún: — Ég var i upptöku i Sjónvarp-
inu og var að leika mús. Það var búið
að mála svartan blett framan á nefið á
mér. Þá nuddaði ég nefið óvart og svert-
an klesstist út um allt. Það varð að
mála mig aftur!
Ingibjörg: — Auðvitað hefur mýsla orðið
að vera með ,,hreint“ trýni! — En ég
veit, að þú fórst til Grænlands í sumar.
Segðu mér frá þvi.
Oddrún: — Ég fór til Kúlúsúk. Þú ættir að
sjá hafisinn! Sumir jakarnir sýnast litlir,
en þá eru þeir stórir neðansjávar. Og
þeir, sem eru stórir ofansjávar — alveg
eins og kristallshallir — eru litlir ofaní.
En sem betur fer sá ég engan isbjörn!
Og grænlenzku hundarnir voru dálítið
svakalegir. Þó held ég, að grænlenzku
krakkarnir séu ekkert hræddir við þá.
Ingibjörg: — Svo að þú hefur ekki fengið
þér hvitabjörn eða grænlenzkan hund i
ferðinni. — Enda ekki sérlega fýsileg
gæludýr! En hvernig leizt þér á krakk-
ana þar?
Oddrún: — Ágætlega. Ég held samt, að
þau séu öll fátæk. Þau eiga áreiðanlega
engin fin föt. Það var ein stelpa í ný-
legum fötum. en það er annars allt
ógurlega fátæklegt. Ég sá engin snjóhús
þar. Það eru timburhús — og það er
kirkja þar — og ein þúð.
Eg sé það á svip Oddrúnar, að hún
reynir að rifja eitthvað upp, og svo kallar
hún: — Pabbl! Hvað heitir nú aftur búðin.
sem við fórum i á Grænlandi?
Jón Múli þylur upp feikna-býsna-hrika-
ganta-gríðar-langt orð á dönsku, sem þýð-
ir liklega Konunglega grænlenzka verzlunin.
Oddrún: — Þar fást minjagripir, sem Græn-
28