Æskan - 01.01.1972, Side 44

Jl;mn fær si*r |)ó íilllaf nokkra dnrlti nu*«S okkur i vin-
svnxlar skyni. SjiitNu lil, vi«N skiilum rcyk.ja frifiarpipu.** liákon
lók pipuna, og svo deplaói liann aut’unum lil annars ókunnu^a
dreniísins. Snáóinn lók |>á annan poka up|) úr vasa sinuin. of{
Hákon I róó slói u pípuna l'ulla af |)\ i, sem i honum var
handa Ola.
Ola var l.jóst, aó hann mundi ekki komasl frá |>eim á auó-
veldan háll. Ilann varó aó laka \ ió pipunni ot{ reyk.ja. Kn reyk-
urinn var ól lale.ua slerkur «>u hrauóió \ ióh.jóósleiít. I*ella hlaut
aó vera raiinveruleul lóhak. Ilann reykli af kappi um slund,
<>U ])eir hrósuóu honum og söuóu. aó hann væri karlmaóur. Kn
svo varó hann hráll aö Ixelta. Hann rélli |)eim pipuna o.u lautaöi:
„l>ö lx) |)ökk fyrir!“
Hann liaföi alll i einu feiigiö dynjandi höfuöverk, Inerniu sem
á J)\ i slaöiö. (>u l>aö var sem alll l’æri aö dansa i krin.uum
hann. (>u svo verkjaÖi hann svo mikiö i maííann. Ilann varö aö
let'U.jast flalur á jöröina o.u fela andlitiö i urasinu, svo aö |>eir
sæju ekki, hve mikiö hann l* re 11 i siu af sársauka. Aö lokum
varÖ hann aö fara afsiöis.
„Ilve lanul er siöan l)ú luellir aö reyk.ja?“ hrópuöu |>eir á
eftir hiinum i slriönislön.
ilann flýtti sér niöur aö ánni, svo aö hann U;el i skolaö brauö-
skömmina úr munni sér.
Knuinn hinna reykli af |)\i lé)haki, sem |>eir höl'öu uefiö Ola.
I»eir höföu vafalausl leikiö |>ennan leik fyrr. Nú huöu l>eir I>ór
aö reykja af |)\ i. I*h) hann sajíöi, aö |>eir yröu aö reyk.ja af |)\ i
líka. I»aö meöi engri átl, aö hann o.u Oli slilu alltal' pipunni
l>eirra. Hann jetlaöi aö skreppa frá ot{ vila, hvaö oröiö heföi af
Ola. Kn |)á koin einliver niöur ské).narst ii*inn i átlina lil |>eirra.
l>aÖ var fíamall karl, sem jíekk \ iö staf.
I»eir hé)puöust saman og }{;ef{öusl upp fyrir IxMinn.
„Ilver er |>etta?“ spurÖi l’ór.
„I»aÖ er hann afi tfamli. Ilann ætlaöi aö koma o.u hjálpa okkur
viö aö flylja herin heim,“ saf{öi Hákon lá.u'l. Auösæll var, aö
liouum |)ótti lakara, hvaö |>eir liöföu lint litiö.
KaiTmn j{ekk lolinn, leil niöur i }*<")tima ojí taulaöi \ iö sjálfan
si. Hann j{ekk heina leiö til |>eirra. Svo nam hann staöar oj*
|>elaÖi út í loftiö.
„Hér er sviöalykl, eins of* hrennt liafi veriö rusli eöa ein-
hverju J>ess háttar, alvej* eins oi{ i tfær. Hvaö skyldu J>eir
vera aö hauka? I»eir hyrftu aö fá ráönini'u. strákskammirnar. ef
|>eir væru aÖ reykja rusl og annan é^hverra !“
Drenjíirnir laumuÖust burt o.U liéldu niÖri i sér hlátrinum.
Nióri \ iö árhakkann var afar sté>rt hirkilré, sem tcyjí'öi j{reinar
sinar i allar áttir. I»eir hlupu hanj{aö o}* klifruöu upp i I réö,
liver á eftir öörum. I»ar voru |)<-*ir örugííir, i laufrikri tr.jákrón-
unni, híM' mundi en.uinn }{eta séö |);|- Oi* j{amli maöurinn, sem
ekki haföi hálfa s.jón, inundi aldrei geta fundiö |>á h;M-
Karlinn j{ckk lil of? frá, kallaöi oi* hlustaöi eflir svari. Innan
skamms l'ann hann herjaílátin hvirra og fór hoixlum um l>a'u:
„Datt mér ekki i Imi* ! ílátin lóm ! hvilikir vcsalinfíar! Latir
og leiÖinlejíir! Kvöa timanum til einskis! (iera ekki a*rlef{t
handarvik! (), jamm og j.eja !“
Drent* irnir uppi i hirkitrénu áltu erfitl meö aö hæla niöur i
sér hláturinn. I»eir i{átu heldur meö eniíu mé)ti h;,K;>ö og hvisluöu
hver i eyraö á oörum:
„Nú hyiífí éf{, aö ilátin veröi fl.jé)ll full, hvfíar hann hyrjar.’*
„Hann er liklejía fulliir sjálfur, fyrsl hann cr svona valtur á
fólunum.” „Oi* liann er svo skapvondur ofí reiöur! Hann er Iík-
lei*n lé)hakslaus i daj*. Kf hann kemur hin.uaö, a*lla éi{ aö }*efa
honum i pipuna sina.”
Hákon lé)k upp pipuna oi* kveikli i. liratföíö var ekki líoll. en
l>aö var Kaman aö sjá. hverni}{ reykurinn leiö heinl upp i lofliö
upp úr laufrikri lrjáknuumni.
„Nú kemur karlinn hintíaö!” Kn Ilákon héll saint áfram aö
púa. (iamli maöurinn f{ekk hvaö eftir annaö krinf*um hirkilréö,
hefaöi út i loftiö eöa haröi meÖ prikinu sínu i stofninn. Hann
haföi annaö hvorl heyrt eöa séö eitlhvaö f*runsamlef*l, hv; :,<>t
hann vék ekki Ixö^an.
„Kf |nú eruö |);,rna uppi, drentfir, skuluö hi1'' snaula slrax niöur
aftur! Köa ;etti éf{ kannski aö koma ojí veita ykkur r;ekilef{a
ráönin.uu? Kg sé ykkur vel, hrekkjalé)inarnir ykkar! Komiö Jm'*
samstundis niöur! .Iá. ef |)iú eruö haraa" ;ettuö |)iú ;,ö koma
slrax niöur! Kg skal alls ekki vera vondur viö ykkur! Komiö
|)iö nú aftur niöur, hlessaöir drenfíirnir! K|{ hef s;el|{æli handa
ykkur i vasanum!"
l’ppi i trénu var allt kyrrt og hl.jótt. Kn reykurinn frá pipu
Hákonar harst enn upp i hlátært loftiö. Drengirnii; h<>,'<>,;, Isep-
ast aö anda af spenninjíi ot* áttu erfitt meö aö hyrjíja niöri i sér
hlát urinn.
„J;eja, |h*íi' eru |iá liklejía ekki híirna. Kn hvaöa lykl er
hetta? ()i{ |);,<>l cru áreiöanle}{a einlnerjar svarlar flyi{sur |>arna
uppi. Kn ég er l'arinn aö sjá svo illa.” Hann rölli af slaö upp
meö ánni og raksl h;M' á Ola. Hann lá á jírúfu o}{ har si}{ illa.
(íamli maöurinn seixli honum strax lóninn:
,,.I;e.ja, h11 liíífíur |)á |);M’,,;,» karlinn ! Hefuröu nú aflur veriö aö
reykja ? .lá, h>ö eruö sjálfum ykkur likir, |>l‘SsM' herrar! Hvar
eru heir hinir?"
OIi leit upp ojí i{al aöeins svaraö meö einu é)luif{nanle.uu : „()-ö!“
()}{ svo kastaöi hann upp. I»á sá jíamli maÖurinn, aö hctla var
ekki Hákon, eins oi{ hann haföi haldiö. ()}{ |)á v;M'ö liann mýkri
i má I i:
„Nei, erl |);,ö ])ú? Hvaöan erlu annars, k;eri minn? Ki{ hckki
hiK raunar af svipnum, en . . . Nei, erlu veikur, vcsalinfíurinn ?
I»ú hefur h() vonandi ekki veriö aö reyk.ja? .Jú, éi{ sé á öllu, aö
|)ú hefur einmitl i{erl |);,<>'- I*ú seltir aÖ skammast |>in, strákur!
Sonur gé)öra h.jéma, oi{ fara svona aö ráöi sinu ! \'esalini{urinn,
liöur |)cr svona illa? Ileyröu, J)ú liefur 1 íkIet{;i ekki séö neitl
til strákanna okkar?”
Oli haf'öi séö |);l* cn hann \issi ekki, hverl* hcir hol'öu l’ariö.
()i{ ])á fór t{ainli maóurinn aö leila á ný. l»aÖ var eins oi{ hann
g;eli ekki hal'l augun af hjarkarkrémunni stéiru. Honum fannst
hann f{reinilei{a s.já hláan reykjarstré>k slij{a lipp frá lienni.
<)}{ nii sá liann |);M' dreiitf, sem sifellt klifraÖi Ixerra o.u Ixerra
upp eflir I rjákrémunni. I»aö var I»é>r. Hann hal’Öi heyrt h.jöllu-
hl.jóm, aöeins einn einasta hljóm. I»á varö hann samstundis al-
varletíur oi{ fé>r aö hui{sa um ást;eöuna l’yrir hvK ;,<>l hann var
hér. Hann ætlaöi aö leita aö henni Biikollu. I staö |>css sat hanu
hér, hajíaöi sér eins oi{ k.jáni og (é>k |)átl i aö leika á hcnnan
vesalint{s j{amla mann.
Hann flýlli sér eins ojí hann }{al aö klifra Ixerra,- nam |)ú
slaöar ööru liverju o.u hlustaöi. Kn hann heyröi hara lil f{amla
mannsins, sem lautaöi eilthvaö l>nrii:i lani{t, lanf{t niöri. Svo
klitraöi Ixmn enn |);| hærra, upp eftir Ixestu f{reininni, o.u hún
vafífíaöi meö Ixmn, eins of> hún vildi hrisla hann af sér. Kn Ixinn
hélt sér fast, sveil'laöi út fólunum ot{ klemmdi J)á siöan aö kvisl-
uniim, náöi ný.ju taki meö höndunum of{ léiksl h;M,,Mfí ;,<>> klifra
enn |xi lxerra. Kn nú var hann lika kominn eins hátl of{ unnl
var. (ireinin var ekki lenfjri. Aöeins nokkrir j{amlir sprotar
hlöktu yfir höl’öi hans.
Nii haf'öi hann f{é)öa útsýn yfir ské>f{inn oj{ umhverfiö. Hann
sá sté>rbýliö Hé> 1 o.t{ yfir alla sveilina. ()f{ laiifíl i austri, hak viö
skóga ofí mýrar, sá hann Köf{ruhliö eins ot{ j{rá11 auf{a milli
tr.jánna. Ilonuni hlýnaöi um h.jartarælur, hcfíar hann huf{saöi
38