Æskan - 01.01.1972, Qupperneq 9

Úlfurinn fór niður í þorpið með Frans og hitti fólkið. sem átti eftir að verða
vinir hans. Stór skál með mat stóð á torginu. og úlfurinn gleypti matinn á
svipstundu. Hann var orðinn banhungraður.
Allir þorpsbúar voru mættir til að sjá úlfinn, en þeir stóðu i hæfilegri fjar-
lægð í fyrstu.
Þegar hann hafði sleikt skálina rækilega, settist hann niður og brosti út
að eyrum — og þá vissi fólkið. að hann ætlaði að halda loforð sitt.
Það varð mikil kátína i þorpinu, þegar þorpsbúum varð Ijóst, að þeir þurftu
ekki lengur að óttast úlfinn.
— Nú skulum við dansa, syngja og spila. hrópaði fólkið. Allir fóru í sitt
finasta púss og síðan dansaði fólkið á götunum. Það hló og söng og var
fjörugt í fyrsta skipti i marga mánuði.
Stór veizla var haldin og þar voru Frans og úlfurinn heiðursgestir.
Skál fyrir Frans! Húrra. húrra, húrra! hrópaði fólkið.
Að veizlunni lokinni var úlfurinn leiddur að litlu húsi, sem hafði verið
smíðað handa honum. Hann varð fljótlega feitur og sællegur og algjörlega
hættulaus. Krakkarnir i þorpinu léku sér að honum og fóru meira að segja
stundum á bak honum.
Hann var hamingjusamasti úlfur í heiminum.
Og hvílík breyting varð á daglegu lífi í þorpinu! íbúarnir gátu soíið rólegir
allar nætur, skógarhöggsmennirnir fengu að vinna í friði og jafnvel skóla-
stjórinn fyrirgaf úlfinum.
Frans hélt áfram ferð sinni, en skildi við þorpsbúa ánægða og hressa.
r------------------------------------------------------
„Mcr var boðið i afinæli licrna,"
saiíði lianii skrækri röddu.
Maniiua varö alveg steinliissa og
velti |>vi f'yrir sér, hvcrnig Iiiííu hefði
dottið i Iiiiíí að b.jóða þcssuni inanni i
afmælið silt, cn liún hauð linnuui sanit
iim. Hón fór iim i stofuna, þar scni
stelpiirnar voru að drckka, o(í sagði:
„Oamli inaðurinii, seni |iú bauðst i af-
niiclið þitl, cr koniiiin, Inga niin.”
„Kg bauð cnguni gömluni nianni i
afmælið," sagði Inga.
„Vist hauðstu nicr i afmiclið," sagði
fiainli maðurinn, scm stóð nú á miðju
stofugólf inu.
Inga liorfði imdrandi á liaiin nokkra
stund en stóð siðan sniiggt upp, gckk
að lioniim og þreif í skcggið. I>á hrundii
bæði skcggiö og liárið af lioniim og and-
lit llubbu kom i Ijós. I>á sprakk blaðr-
an bjá stclpuinim, scm liöfðu horft
undrandi á gamla mnnninn. og þær
skdlililógii. Hubba för inn á bað og
skipti um föt, kom síðan aftur til
slclpnanna og þær luku við að drckka.
Siðan fóru þær í leiki, og þcgar þær
fóru licini, kom þcim saman um, að
þetla liefði verið skemmtilcgur dagur.
Hvaða drengir hreinsa neglurnar á
sér óbeðnir? Það getur verið að þeir
séu til. en ég þekki að minnsta kosti
engan. Hins vegar þekki ég móður.
sem var orðin ákaflega leið á að þurfa
daglega að minna hann litla Pétur sinn
á að hreinsa óhreinindin undan nögl-
unum á sér. Og í vandræðum sínum
keypti hún svarta töflu, sem hún hengdi
upp fyrir ofan fótagaflinn á rúmi Pésa.
af því að hún gerði ráð fyrir, að hann
mundi hljóta að reka í hana augun und-
ir eins og hann vaknaði á morgnana.
Og á töfluna skrifaði hún áminningu
til hans um að vera þrifinn og hrein-
legur og gleyma ekki nöglunum á sér.
Ekki veit ég, hvort Pétur skammaðist
sín, þegar hann sá töfluna, en svo mik-
ið var víst, að innan skamms var tafl-
an orðin óþörf og það þótti mömmu
Péturs vænt um. En Pétur fann, að hug-
myndin var góð og lét töfluna hanga
þarna áfram. Og væri það eitthvað í
skólanum, sem hann átti bágt með að
festa sér í minni, þá skrifaði hann það
á töfluna og lét það standa, þangað til
hann mundi það. Og honum gekk vel
að muna ýmislegt, sem erfitt var að
leggja á minnið, með þessari aðferð,
því að það fyrsta, sem maður rekur
augun í á morgnana, það man maður
bezt, því þá er heilinn óþreyttur.
Svarta taflan
7