Æskan - 01.01.1972, Qupperneq 60

Regnhlífin
óðir Hirgis rétti honuni körf-
una og sagði honum að flýta
sér nú til kaupmannsins ...
„En taktu með l>ér regnhlif-
ina,“ bætti hún við, „því það er ausandi
rigning." Og svo fékk hún honum stóru,
svörtu regnhlifina, sem stóð frammi í for-
stofu.
Birgir leit á hana.
„Já, en, mamma, -— ég kann alls ekki við
að ganga með regnlilif.“
„Hvers vegna ekki það?“
„IJað gera allir grín að mér. Þeir kalla
mig „stelpustrák". Strákur getur ckki geng-
ið með regnhlif, mamma!“
Móðir Hirgis brosti. -— „I>ú mátt til með
að venja þig af þcssari feimni. I>ú verður
rennblautur annars. Flýttu ]>ér nú!“
Þótt Birgi væri það þvert um geð, hljóp
hann með uppspennta regnhlíf eftir gang-
stéttinni, sem vatnið buldi stöðugt á. Þetta
var nú meiri rigningin. En samt leit Hirgir
vel i kringum sig i allar áttir, dauðhrædd-
ur. Hann vildi ógjarnan mæta einhverjum
af skólabræðrum sinum. En ólánið elti
hann. Arthúr kom allt í einu eftir hliðar-
götunni hjá húsi kaupmannsins, — ætli
hann hafi séð mig? hugsaði Birgir og flýtti
sér að setja regnhlifina frá sér við glugga
verzlunarinnar. Þegar hann væri búinn að
gera innkaupin, hlyti Arthúr að vera far-
inn fram hjá.
En þegar Birgir kom aftur út úr búðinm
með fulla körfuna á arminum, stóð Arthúr
í vari upp við húsið, þar sem þakskeggið
myndaði afdrep fyrir rigningunni.
„Halló, Birgir!" sagði hann.
„Sæll vertu!“ Birgir gekk til hans eins
og hann ætlaði lika að biða af sér rigning-
una. Þeir stóðu nú þarna góða stund og
töluðu saman. Birgir vonaði, að Arthúr
vildi fara, svo að liann gæti tekið ]>essa
regnhlíf og farið síðan heim.
En Arthúr virtist una sér hið bezta.
„Hefur ]>ú séð þessa fuglahræðu, sem
stendur þarna?“ spurði Arthúr og benti á
regnhlifina.
„Ja ! Hvílikt skrapatól!“ sagði hann.
Birgir lét eins og hann kæmi nú fyrst
auga á regnhlifina.
Arthúr glotti háðslega: „Veiztu nú bara?
■— Ég, sem hélt, að þú hefðir verið með
hana.“
Birgir hló. — „Ég! Heldur þú, að ég sé
svo mikil kveif, að ég þurfi rcgnhlíf...
Nei, takk fyrir."
Arthúr leit inn um búðargluggann, en
inn um hann var hægt að sjá alla búðina.
„Það var þó einkennilegt... Það eru eng-
ir í búðinni núna.“
„Hvers vegna er ]>að einkennilegt?"
spurði Birgir.
„Af þvi að þá hiýtur regnhlífin að hafa
gleymzt hér.“
„Gleymzt ... Hvað áttu við?“
„Þú átt regnhlífina ekki, ég á hana ekki
heldur, og það er enginn inni lijá kaup-
manninum, sem getur hafa sett hana frá
sér,“ sagði Arthúr. „Einhver hlýtur því að
hafa gleymt henni.“
„Já ... ja-á, það hlýtur að vera,“ sagði
Birgir hálfdræmt. Hann rétti hönd fram
eins og til þess að finna, hvort það rigndi
enn. — „Jæja, nú er vist að stytta upp.
Eigum við ekki að koma?“
„Jú, við eigum samleið heim,“ samsinnti
Arthúr, „ ... en það er nú hálfgcrð skömm
að þvi að skilja regnhlifina eftir hérna.“
Hann gekk lieim að henni og tók hana. —
„Úh, þvílik þyngsli. Ég er hissa á því, að
nokkur skuli ncnna að flækjast með slikan
t?rip.“
Birgir var alveg ringlaður, en hann sagði
ekkert.
Og skömmu seinna sagði Arthúr honum,
að hann ætlaði að fara með regnhlifina á
lögregluvarðstofuna, þvi að )>á fengi hann
ef til vill fundarlaun, þegar eigandinn sækti
hana.
\
S
PLÖTUSPILARI
T
Odýrir og
fallegir
BRÆÐURNIR ORMSSON %
LÁGMÚLA 9 SÍMI 38820
54