Æskan - 01.01.1972, Síða 13

Stjörnudalirnir
Barnasaga frá Bæheimi
að var einu sinni fátaek stúlka,
sem hét Marenka. Hún var
vinnukona á bóndabæ. Hús-
bændur hennar voru svo nízkir,
að þeir tímdu ekki að borða sig metta
né að seðja þá, er hjá þeim unnu.
Auðvitað var matur Marenku af skorn-
um skammti, og kaup það, sem hún
átti að fá, greiddu hjónin ekki. Það
var þó ekki hátt, eins og nærri má
geta. Viðkvæði konunnar gagnvart kaup-
inu var ætíð hið sama: ,,Það liggur ekk-
ert á að borga kaupið. Það er gott
fyrir Marenku að eiga það inni. ,,Hún
eyðir þvi ekki á meðan."
i svefnherbergi hjónanna stóð kista
mikil er í voru silfur- og gullpeningar.
Það var bezta skemmtun þeirra að
sitja framan við kistuna, telja pening-
ana og raða þeim í háa turna, og velta
þeim að því búnu ofan í kistuna.
Konan mælti: „Við bíðum með að
greiða Marenku kaupið. Sjáðu hve dal-
irnir eru skínandi fagrir eins og stjörn-
ur. Hún þarf enga peninga að sinni.
Hún getur beðið."
Marenka kvartaði yfir því, að kjóllinn
hennar var orðinn gamall og slitinn.
Hún kvað sig vanta nýjan kjól.
„Það er argasta bull,“ sagði hús-
móðirin. „Kjóllinn þinn er mátulega
finn til þess að nota hann hversdags-
lega. Þér verður ekki of heitt í honum,
og er það mikill kostur. Þú ert fátæk
stúlka og því eðlilegt, að þú sækir
ekki skemmtanir. Þú þarft þess vegna
ekki sparikjól."
Marenku dauðlangaði til þess að eiga
fallegan kjól til að fara í á sunnudögum.
Hún þráði að komast á dansleiki. En
um þvilíkt var ekki að ræða, þar sem
hún átti engan góðan kjól.
Kvöld nokkurt var dansleikur, eins
og oftar, i grennd við heimili Marenku.
Unga stúlkan var angurvær. Hana
langaði til þess að taka þátt í skemmt-
uninni, en gat það ekki vegna klæð-
leysis.
Hún gekk út í skóg og settist við
rætur trés nokkurs. Himinninn var heið-
ur og stjörnurnar blikuðu.
Marenku virtust stjörnurnar likjast
gljáandi silfurdölum. Hún sagði við
sjálfa sig:
„Það vildi ég, að silfurdalir féllu nið-
ur i kjöltu mína, þá gæti ég keypt kjól."
Og er hún hafði þetta mælt, datt eitt-
hvað. Marenka leit forviða upp. Skin-
andi fagrir silfurdalir lágu i kjöltu
hennar.
Hún varð mjög glöð, spratt á fætur
og dansaði af ánægju. Svo hélt hún
heimleiðis með dalina í lófanum.
Marenka sagði engum, hvar eða
hvernig hún hefði fengið peningana. En
hún bað um leyfi til þess að fara í
kaupstað daginn eftir.
Hjónin gáfu hið umbeðna leyfi.
Að nokkrum dögum liðnum var
skemmtun i þorpinu. Marenka fór á
skemmtunina.
Stúlkurnar ráku upp stór augu, er
þær sáu hana. Hún hafði keypt nýjan
kjól, nýja skó og silkiskýluklút.
„Hefurðu fengið kaupið þitt, Mar-
enka?" spurðu þær.
Marenka svaraði: „Ég fékk peninga
ofan frá stjörnunum."
Húsbændur Marenku brutu heilann
um það, hvaðan hún hefði fengið kjól-
inn, skóna og slæðuna, eða réttara sagt
peninga til þess að kaupa þetta.
Hún sagði hjónunum, að hún hefði
eignazt stjörnudali. En þau álitu, að
Marenka hefði stolið þeim úr stóru
kistunni þeirra.
Urðu þau mjög heiftúðug, fóru til
fógetans og ákærðu stúlkuna fyrir
þjófnað.
Fógetinn var vitur maður. Hann lét
sækja Marenku og sagði henni frá
ákærunni.
Marenka mælti: „Ég hef unnið hjá
hjónum þessum heilt ár án þess að fá
kaupið mitt. Er ég hef minnzt á greiðslu
á því, hafa hjónin ætíð sagt, að ég
gæti beðið lengur eftir laununum. Mér
var farið að leiðast þetta þóf."
Svo sagði Marenka fógetanum frá
því, hvernig henni áskotnuðust dalirn-
ir, er hún sat undir trénu.
Þegar fógetinn hafði heyrt frásögn
hennar, kallaði hann á son sinn, er var
röskur piltur. Feðgarnir fóru út í skóg
og gengu að trénu, sem Marenka hafði
setið undir, er dalirnir féllu í skaut
hennar.
Pilturinn kleif upp í tréð. i því fann
hann hreiður, er skjór átti.
i hreiðrinu voru margir skínandi hlut-
ir. Þar var lítill bikar, er presturinn
hafði misst um vorið, skeið sem bóndi
nokkur hafði tapað, silfurhnappar, er
Katucha vissi ekki hvað orðið hafði af.
Hafði henni dottið í hug, að litli dreng-
urinn hennar hefði fleygt þeim í brunn-
inn.
f hreiðrinu fannst miklu fleira en
það, sem hér hefur verið nefnt.
Peningarnir, sem féllu í kjöltu Mar-
enku, höfðu komið úr hreiðrinu. Það
var bersýnilegt.
Skjórinn hafði stolið stjörnudölunum.
En hvar? Það vissi enginn. Og pening-
arnir höfðu að likindum legið lengi i
hreiðrinu.
Húsbændur Marenku voru neydd til
þess að greiða henni kaupið. Og réði
unga stúlkan sig svo hjá fógetanum
og konu hans.
Kona fógetans vildi fá Marenku, þvi
að henni var kunnugt um, hve vel hún
var verki farin, iðin, prúð og glaðlynd.
Og er tímar liðu gekk sonur fógetans
að eiga Marenku. Var hjónaband þeirra
mjög farsælt, enda unnust þau hug-
ástum.