Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Side 63

35
andi og óferjandi öllum bjargráðum. Á skrifborðinu lá
all í hrúgu og ekki til þess hugsandi að færa þar nokkuð
í lag. Engin önnur úrræði, en að flýja það alt og hrista
þad af sér eins og vondan draum, sem annars lætur mana
ckki í friði.
En fyrst var að hugsa um konuna og börnin. Þau
ætluðu að flýja á gamlar stöðvar og leita skjóls og at-
hvarfs á heimilinu okkar í Dakota, þar sem við nutum
solskinsblíðunnar i sextán sumur, og þar sem endurminn-
ingarnar um fegurstu árin, starfið og stríðið, fögnuðinn
og sársaukann, kvaka til manns eins og fuglar á hverjum
kvisti.
Svo flugum við öll úr hreiðrinu suöur með lestinni.
Sóttum heim vini og vandamenn, komum seinast heim í
garðinn okkar, sátum undir trjánum eða lágum í grasinu
og kunnum okkur ekki læti — börnin ekki sízt; þau báru
sig að eins og fuglar í Paradis.
En nú var mér ekki til setunnar boðið. Eg varð að
kveðja — og fljúga lengra. Næsta dag átti eg að vera
kominn aftur til Winnipeg, til þess að leggja af stað það-
an með Kanada Kyrrahafsbrautinni vestur á Kyrrahafs-
strönd. Þangað hafði eg lengi þráð að koma og sú þrá
einlægt vaxið, því smám saman var fólk þangað að flytj-
ast búferlum, sem mér um langan tima eða skemri hafði
verið 'kært og kunnugt. Nú höfðu einstakir menn á mig
skorað að koma vestur þangað sem snöggvast. Og eg
stóðst ekki mátið, en lofaði þeim að koma, og varð nú að
standa við orð mín.
Svo var eg heppinn, að annar maður réðst til farar
með mér — vinur minn og góðkunningi, Guðmundur
'Þórðarson, bakari. Hann ætlaði lika að létta sér upp og