Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1941, Blaðsíða 62

62 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
er hann var á fyrst ári, ólst hann upp á vegum
móður sinnar til tvítugs aldurs. Mun hann þá
hafa farið að Grjótnesi á Sléttu til þeirra merku
hjóna Björns Jónssonar og Vilborgar Gunnars-
dóttur er systir var séra Sigurðar Gunnarssonar
frá Hallormsstað á Austurlandi, og var hann þar
að mestu þar til hann flutti vestur 1874. Var hann
á unga aldri víkingur til vinnu, hraustmenni hið
mesta, með lifandi framsóknai’þrá. Guðm. kom
til Quebec 23. sept., fór þaðan beint til Kinmount,
Ont., þar sem landar hans margir voru búsettir.
Vann hann á ýmsum stöðum í Ontario algenga
vinnu og gat sér góðan orðstír fyrir dugnað og
trúmensku.
Árið 1875 fór Guðmundur með öðrum íslend-
ingum til Nova Scotia, vann hann um tíma að
skipasmíði austur á strönd. Fór hann þá aftur til
ísl. bygðarinnar á Mooselands hálsum og vann
þar við brautalagningu í gegnum bygðina, unnu
íslendingar mest við það verk, hafði Guðmundur
á hendi bókhald fyrir verkstjórann. Kaupið var
$1.00 á dag, en borga þurfti hann af því fyrir fæði.
Síðan vann hann bændavinnu, stundaði skurða-
gröft og fleira. Meðal annars gerði hann við
klukkur fyrir fólk, því hann var mesti hagleiks
maður, en lítill var arðurinn af vinnunni. Erfið-
leikarnir voru miklir í fortíðinni ekki síður en í
nútíðinni. Væri fróðlegt fyrir nútíðarfólk að
kynna sér fortíðarsöguna og bera saman kjör
manna þá og nú, þrátt fyrir erfið lifskjör margra
nú, verður því ekki saman jafnað, en þá voru
menn glaðir að vinna þó lítið væri í aðra hönd, en
hugsjónin var að berjast fram til sigurs og það
gerðu frumherjarnir margir aðdáanlega vel. Ef
þú getur haldið þinum hlut þegar þú hefir ekkert
við að styðjast nema “viljann”, sem segir, haltu