Fróði - 01.09.1911, Qupperneq 35

FRÓÐI.
3i
ur, frændi, aödáanlegur hreystimaöur. Heldur þú að ég geti
lært þetta?”
Jón Bellew ypti öxlum. “Þú leggur víst á stað heim aftur,
áður en við leggjum upp á skarðið”.
“Vertu ekki hræddur um það”, stundi Kit fram. “Þar er
hann O. Hara sem öskrandi ljón. Ég sný ekki aftur fyr en ég
má til”.
III.
í fyrstunni gekk það alt vel. Upp til “Finnegans Cross-
ing” fengu þeir Indíána til að bera farangurinn, tvö þúsund og
fimm hundruð pund. En þaðan urðu þeir að bera alt sjálfir.
Þeir ætluðust til að flytja það eina mílu á degi hverjum. Og á
pappírnum virtist það vera ofur létt. En nú þurfti Jón Bellew
að vera kyr hjá farangrinum og sjóða matinn, og gat því ekki
borið nema ferð og ferð, og kom því á hvern hinna þriggja að
bera átta hundruð pund eina mílu á degi hverjum. Ef þeir
skiftu því í fiintíu punda byrðar, þá þurftu þeir að ganga 16 míl-
ur með byrðar á herðum og 15 mílur lausir á hverjum degi.
Hefðu þeir 80 punda byrðar, þurftu þeir að ganga 19 mílur alls,
en með 100 punda byrðar ekki nema 15 mílur.
“Ég er enginn göngumaður”, mælti Kit, “og ætla ég þvf
að bera 100 punda byröar”. En er hann sá vantrúarbrosið á
andliti frænda síns, bætti hann skyndilega við: “Ég ætla nátt-
úrlega, að smáþyngja byrðarnar, og byrja ekki með þyngra en
50 pund”.
Þetta geröi hann og gekk það léttilega. Hann skyldi byrð-
ina eftir á næsta áfangastað og labbaði laus aftur. En þessar
tvær mílur höfðu þó tekið nresta fjörið úr honum. Næsta byrði
hans var 65 pund. Það var nú eitthvað erfiðara, og hann fór
að gera að dæmi annara burðarmanna. Hann settist niður á
leiðinni og lét byrðina hvíla á steini eða stofni. I þriðja sinni
varð hann djarfari. Hann festi burðarólarnar á 95 punda bauna-
poka og lagði af stað. Þegar hann var kominn 100 yards ætlaði
hann að hníga niður. Hann settist niður og strauk svitann
af enninu.