Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 36

32
FRÓÐI.
“Smáhvíldir og stuttir áfangar munu veröa happadrýgstir”,
tautaöi hann með sjálfum sér.
Stundum komst hann ekki ioo yards, og í hvert skifti, sem
hann brölti á fætur, varð byrðin þyngri og þyngri. Hann gekk
upp og niður, en svitinn rann af honum í lækjum. Áður en hann
var kominn fjórðung mílu fór hann úr ullarskyrtunni, og hengdi
hana upp á tré eitt. Litlu seinna fleygði hann hattinum. En
þegar hann var kominn hálfa mílu, fanst honum hann vera al-
veg uppgefinn. Hann hafði aldrei fyrri á æfi sinni reynt annað
eins á sig. Og hann þóttist fullviss urn, að nú gæti hann ekki
meira. Og þegar hann sat þarna í örvinglan sinni, varð honum
litið á skammbyssuna og skothylkin. “Tíu pund af járnarusli”,
tautaði hann við sjálfan sig, spenti af sér beltið og fleygði öllu
frá sér.
Hann fór ekki að hafa fyrir að hengja þaö upp á tré, heldur
fleygði því út í kjarrskóginn. Og þegar hann fór að taka eftir
burðarmönnunum sem fram hjá fóru, þá sá hann að hinir græn-
ingjarnir höfðu flestir kastað skammbyssunum eins og hann.
Áfangar hans urðu styttri og styttri, stundum komst hann
ekki nema ioo fet, þá var æðaslátturinn orðinn svo harður, að
hann glumdi í eyrum hans, og hnén urðu svo máttlaus að hann
varð að hníga niður. En hvílutíminn varð lengri og lengri. En
því meira hugsaði hann. Kaflinn sem þeir þurftu að bera var
28 mílur eða í 28 daga. En eftir því sem allir sögðu, var þetta
léttasti parturinn af leiðinni. “Bíddu við þangað til þú kemur í
sjálft Chilkoot skarðið”, sögðu margir við hann, meðan þeir
sátu hjá honum og hvíldu sig, “þá verður þú að skríða upp
skarðið á höndum og fótum”.
“Það kemur aldrei fyrir mig að fara upp það skarð”, mælti
hann. “Löngu fyrri, en til þess kemur verð ég lagstur til hvíld-
ar undir mosanum þarna”.
Einu sinni rann hann til en rétti sig aftur. En honum fanst
hann allur slitna sundur.
“Ef ég dett meö þessa byrði á bakinu, þá er úti um tnig”,
mælti hann við annan burðarmann.
“Það er ekki neitt”, var honum svarað. Bíddu við þangað