Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 38

34
FRÓÐI
ofan á bakinu. Pokinn drap hann þó ekki, en þarpa lá hann
fullar 15 mínútur áður en hann fengi þrótt í sig, a8 losa böndin
sem héldu pokanum. Þá varö hann lémagna og veikur og þar
fann Hróbjartur hann og var þá líkt ákomiö fyrir honum. En
þegar Kit sá aö Hrói var litlu betri, þá hrestist hann furöu fljótt
viö.
“Það sem aðrir geta gert, þaö ættum viö líka aö geta”,
sagöi hann viö Hróa. En meö sjálfum sér fanst honum hann
vera aö fara meö grobb aitt.
IV.
“Og ég er tuttugu og sjö ára gamall og því þroskaöur maö-
ur”, endurtók hann hvaö eftir annaö viö sjálfan sig alla hina
næstu daga. Sannarlega þurfti hann þess viö. Þegar vikan var
liðin, var hann raunar búinn að bera sín 8 hundruð pund áfrarn
eina mílu á degi hverjum, en hann var orðinn 15 pundum létt-
ari. Hann var oröinn magur og tekinn í andliti. Hann var
orðinn fjörlaus á sál og líkama. Hann gekk nú ekki framar
beinn, heldur þrammaöi áfram. Og þegar hann gekk lausofan,
þá var sem hann drægi á eftir sér fæturna, rétt eins og undir
byrðinni.
Hann var orðinn vinnudýr. Hann sofnaði yfir rnatnum,
og svefninn var þungur og dýrslegur, en stundum hrökk hann
upp með hljóðum af krömpum og sinadráttum í fótunum. Hann
var allur sár og marinn. Fæturnir á honm voru ekkert annaö en
blöðrur. En út yfir tók þó þegar hann varð aö bera yfir vatns-
barða hnullungsgrjótiö á Dyeaflesjunum. Það var tveggja mílna
leiö. En fyrir hann var það 38 mílna feröalag. Heröarnar og
brjóstið særöust undan buröarólunum, og fór hann þá fyrst að
skilja í því hvaö úttauguöu hestarnir yröu stundum aö þola,
hestarnir, sem hann hafði séö á strætunum í stórborgunum.
Framhald.