Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 10

eldri, Ingólfur, var nokkrum árum eldri en
ég, en við Eyjólfur vorum jafnaldrar. Þeir
voru ólíkir rnenn. Ingólfur var ljóshærður
og myndarlegur, hár maður vexti og harð-
duglegur, talinn afburða greindur. Hann
var í þann tíð í skóla fyrir sunnan. Eyjólfur
var aftur dökkur yfirlitum, dulur og ein-
rænn. Fólk sagði hann væri hálfgerður
ónytjungur.
Sumarið, senr ég stóð á tvítugu, vorurn
við Ingólfur að gefa hvurt öðru hýrt auga,
svona í laumi, og á Jónsmessuballinu dans-
aði hann víst miestan part við nrig. Föngu-
legur nraður í þá daga, hann Ingólfur.
Svo var það seinni part sumars, á rniðjum
engjaslætti, trúi ég, að ég var að færa fólk-
inu hressingu á engjar. Og senr ég var rétt
komin niður fyrir túnfótinn, sá ég, hvar
Ingólfur kom þeysandi á þeinr brúna sín-
nm. Það varð jafn snenrmá, að ég var konrin
ofan í Djúpulaut, að hann var kominn þar
og hendir sér af baki.
Og þarna. stóð ég með matarpinkilinn í
Iröndununr og í eldlrússvuntunni.
Hann gekk til mín, kastaði á rrrig kveðju,
kvaðst þurfa að tala við mig; viltu ekki
tylla þér lrjá mér lrérna uppi í brekkunni.
Nú, og ég lötraði með honunr upp í
brekkuna, og við setjumst, hann gneip
lröndina á nrér í sína, og ég orðin blóðrjóð.
— Veiga — sagði hann — þú veizt fullvel,
Iivað ég hef ætlazt fyrir nreð þig. Ég hef
aldrei getað Irugsað nrér aðra fyrir konu.
Þar nreð var pokaskjattinn oltinn úr
hendinni á mér, og. . . .
Ég er ekkert að segja þér, barninu, frá
því, sem gerðist þarna í lautinni, en þungur
var lrann faðir nrinn á brúnina, þegar ég
loksins kom á lengjarnar. Já, svona gekk það
nú í þá daga.
— Voruð þið þá — þá trúlofuð? — spurði
ég feiminn.
— }ú, ætli það ekki. Við vorum alltaf að
lrittast öðru hvurju dálítið fram eftir haust-
inu. Hann var orðinn stúdent og ætlaði að
verða prestur. Hann sigldi nnr lraustið. Ég
ætlaði að bíða eftir lronum. Við vorunr víst
lofuð.
Mikið saknaði ég hans Ingólfs, og nrikið
var ég hrædd unr lrann, blessaðan piltinn
nrinn. Þær ku vera fallegar þarna úti í
Kaupmannahöfn. Ganga í fínunr kjólum og
svoleiðis. Já, ég átti mikið bágt — svona
fyrst.
Franran af vetri var ég afskaplega leið, sat
nrest heinra við hannyrðir, fór varla af bæ.
Þan tóku eftir leiðindunr mínunr, foreldrar
nrínir. Ójá, þau sögðu nú skjaldan margt.
LTpp úr nýárinu tók faðir nrinn nrig tali.
— Langar þig ekki að fá svolitla undir-
vísun í dönsku og reikningi eða einhverju
þvílíku? — sagði hann. — Það verður afþrey-
ing í því, rýjan nrín. Hann Eyjólfur í
Tungu nrun fáanlegur til að vera lrér í sos-
unr mánaðartíma. Hann er víst ekki til nrik-
illa þarfa þarna í Trtngu, drengveslingur-
inn.
Ég vissi það nrundi gleðja foreldra nrína,
að ég þægi þetta, og svo konr Eyjólfur.
Hann hafði byrjað eitthvað í skóla, en hætt;
orðið leiður á staglinu — sagði lrann.
Eyjólfur var ekki sérliega skemmtilegur.
talaði varla um annað en lærdóminn. En
augun, þau voru undarleg — lreit og loddu
einlrvurnveginn við mig, svo ég fór að
roðna og titra í hnjánum.
Ganrla konan þagnaði, seildist í prjóna
shra, brá þræðinunr um fingur og prjónaði
hratt og öruggletía.
o oo O
— Já, hann var undarlegur maður, hann
Eyjólfur. Hann fór eftir hálfan annan mán-
uð, konr ekki að Hvoli síðan.
Mér leiddist það, senr eftir var vetrar.
Hvurs vegna? Það veit ég ekki. Ekki af
neinu sérstöku, ireld ég.
Svo var það nótt eina um vorið, um Jóns-
nressuna minnir ntig, áin orðin tær, að ég
rölti sisona suður og niður í árhvamminn.
Ég settist niður í brekkunni, var að góna á
hitt og þetta. Þá veit ég ekki fyrri til en
nraður kemur aðvífandi — Eyjólfur — og
varð ekkert lrissa að sjá mig. Hann lreilsaði
50 m u N I N N