Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 14

grenninu höfðu iþá ekkert á móti því að
framkvæma þær. Ericson var samt .engin
hetja, en átti auðvelt með að gera hug-
myndirnar lokkandi í augum hinna. Með
tímanum eltist þetta af þeim. iÞeir voru
fermdir sama vorið, og foreldrar þeirra
kostuðu þá síðan í menntaskóla, þó að ekki
væri miklum efnum til að dreifa. Þeir stóðu
sig sæmilega og treystu vináttuböndin. Þau
eru víst sjaldan sterkari ien á æskuárunum.
Þeir lásu saman, og nú minntist Ericson
langra og ljósra vordægra, þegar þeir sátu
yfir í garðinum hjá Mac og lásu undir próf.
Þeir voru trúnaðarvinir, sem opnuðu
lijörtu sín hvor fyrir öðrum, þegar á þurfti
að halda. Það kom ærið oft fyrir, því að á
þessurn árum kitlar ástin unga fólkið 'hér og
þar eins og fluga. Fyrst opnast nýr heirnur
einn góðan veðurdag, og strákarnir upp-
götva þann rnikla sannleik, að konan er
ekki bara hugtak. Nei, hún er lifandi hlut-
ur, gæddur lífi og blóði og sterkum ástríð-
um. Bros 'hennar og hneyfingar eru guðsríki
á jörð. Það er yndi strákanna að veita því
athygli, hvernig stelpa, sem fyrir nokkrum
mánuðum var ekkert merkileg, breytist
með hverjum deginum, eins og rós, sem
vex í garði nágrannans, og fær allt í einu
á sig straumlínulögun. Þegar þeir rnæta
henni á götunni, fara þeir hjá sér, en hún
skilur eitthvað eftir í hjartanu. — Mac eign-
aðist vinkonu. Hún var skólasystir þeiiTa,
lagleg stelpa, ljóshærð og bláeyg. Þau
voru mikið saman og kunnu félagsskapnum
vel. Stundum fóru þau saman í langar
gönguferðir og komu svo aftur rjóð og sæl
af göngunni. Fyrir skömmu komst Eric
son að því, að þau voru leynilega trúlofuð.
Ericson Iratt ekki trúss við neina sérstaka
stelpu. Til þess var hann of neikull. Hann
lét hverjum degi nægja sína þjáningu og
skaut sig í hinum og þessunr. — Svona hafa
þau liðið þessi æskuár, og nú eru þeir átjár.
ára. Já, það er gaman að vera ungur, meðan
sólin skín. Stundum gránar líka gamanið,
Einn góðan veðurdag fengu félagarnir til-
kynningu frá herstjórninni. Miðinn var
ekki merkilegur, en hafði sitt gildi. Þeir
voru kallaðir í herinn. Til að byrja með
voru þeir sendir í herskóla. Þar voru þeir
þjálfaðir við strangan aga. Sömuleiðis hlutu:
þeir þar kennslu í ýmsu, sem að gagni má
koma í hernaði. Svo áttu þeir að fara og
gegna skyldu sinni. Allt voru þetta sjálf-
sagðir lilutir. Að vísu var dálítið sárt að
hverfa úr heimahögunum og öllu þessu
glaða lífi, en þeir fylltust útþrá og eldmóði,
sem bætti það upp. Einarðir og ákveðnir
stigu þeir upp í lestina á brautarstöðinni í
gærkveldi. Frelsi Bretlands var í veði. Þeir
gerðu sér ekki Ijóst, að styrjaldir eru til-
gangslausar og til skammar þeim þjóðum,
senr telja sig siðaðar. Ekki heldur, að til
þeirra stofna örfáir valdagírugir og ábyrgð-
arlausir menn, senr einskis svífast. Ericson
hugsaði til móður sinnar. Hún kvaddi hann
í gærkveldi og hvíslaði í eyra hans: „Guð
blessi þig, drengur minn.“ Hann langaði að
tárfella, en svo harkaði hann af sér. Það var
svo margt um manninn, og það var ekki
karlmannlegt að gráta. Hann brosti, en
brosið stirðnaði á andliti hans, og svo var
um fleiri, sem voru að kveðja. Svo tók hún
dýran hring upp úr vasa sínum, læddi hon-
um í lófa hans og sagði: „Eigðu þetta frá
mér. Það á að minna þig á, að þú átt móð-
ur, sem elskar þig.“ Hann varð orðlaus,
þrýsti aðeins hönd hennar innilega og
horfði í þreytuleg augun. Oft hafði hún
sagt, að hann væri mömmudrengur. Hann
hafði aldrei fundið það betur en nú. Stund-
um fannst honum dálítið óviðfelldið að
heyra hana segja það, en nú voru orðin svo
eðlileg, því að 'hann skildi, að til er ást, sem
fórnar öllu. Nú fann hann, hve þakkar-
skuldin við móður hans var stór. Það sló
hann, að kannski yrði hún aldrei greidd. —
Erá frumbernsku höfðu þau átt heima í lít-
illi íbúð í London, beint á móti húsinu
hans Macs. Faðir hans dó, stuttu áður en
hann fæddist, en þá var hann búinn að
kaupa þessa íbúð og greiða að mestu Leyti.
54 M U N I N N