Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 43

Dvöl í víti
„Meira kaffi?“
„Nei, ómögulega.“
„Er þetta virkiíega þín skoðun?“ hélt ég
áfram.
„Já — sannfæring.“
„En ímyndaðu þér, hversu fráleitt það er,
að til séu tveir heimar, himnaríki og hel-
víti, sem maður lendi svo í eftir dauðann.'1
„Þetta er alls ekki fráleitt, heldur er það
miklu fráleitara, að það sé alveg sama,
hvernig maður hagar sér í lífinu, að nraður
þurfi aldrei að gera reikningsskil gjörða
sinna.“
Ég hristi höfuðið og sagði: „Það er alltaf
breytilegt fyrir hina ýmsu tíma, hvort vel
eða illa er breytt. Það sem er álitið rétt í
dag, getur verið álitið rangt á morgun.
Hvernig er þá hægt að skipta mönn-
um í þessa tvo staði, sem við vorum að tala
um?
Hverjir eiga að ganga í hvítum kyrtlum
með geislabaug um höfuðið og allt svo
hreint og gott, sem bezt verður á kosið.
Og svo, hverjum á að vísa frá Gullna
liliðinu og senda niður á við, þar sem eld-
tungurnar bíða þeirra, ásarnt fjölmennum
púkaher, — að ógleymdum skrattanum
sjálfum?"
„Hvort það er nú nákvæmlega svona, veit
ég ekki,“ svaraði vinur minn, „en hitt er
víst, að hinir ranglátu munu líða fyrir verk
sín, en hinir öðlast hamingju."
„Nei — alls ekki, menn drepast bara fyrir
fullt og allt,“ sagði ég og stóð upp. „En
hvað um það, ég þakka þér fyrir kaffið, það
er víst búið að opna sparisjóðinn, og ég
verð að reyna að herja út smálán til að geta
gert fjölskyldunni dagamun um jólin.
Vertu blessaður."
„Blessaður og gangi þér vel,“ sagði vinur
minn, um leið og hann fylgdi mér til dyra.
Það voru allmargir í afgreiðslusalnum, —
flestir að taka út.
Afgreiðsluborðið lá eftir endilöngum
salnum, og starfsmennirnir sátu hver í sinni
stíu meðfram því. Ég rataði á minn bás.
„Jæja,“ sagði afgreiðslumaðurinn, til
marks um það, að ég mætti bera upp er-
indið.
„Gæti ég fengið lán?“
„Lán? — annað lán? Ég man ekki betur
en að þú eigir lán hérna fyrir.“
„Ég hef verið veikur undanfarið," sagði
ég afsakandi. „Og þó ekki værn nema þús-
und krónur,“ bætti ég við.
„Ég get það bara ekki, því miður,“ sagði
afgreiðslumaðurinn vingjarnlega. „Við
megum ekki láta þá menn fá lán, sem eiga
lán fyrir.“
Ég andvarpaði, — „jæja — það verðnr þá
víst svo að vera.“
„Það er nú það,“ sagði afgreiðslumaður-
inn vandræðalega.
Ég sneri frá borðinu og hlammaði mér
niður á einn stólinn.
Kannske að tala við sparisjóðsstjórann,
hugsaði ég.
Og þó — ætli það verði til nokkurs? En
eitthvað verður að gera — peningana verð
ég að fá.
Ég 'horfði ósjálfrátt á, hvernig gjaldker-
inn taldi peninga í ákafa, fór höndum um
hvert þúsundið á eftir öðru.
Ef maður ætti þó ekki væri nema tvo
fimmhundruðkalla af þessum bunkum.
Gjaldkerinn stóð upp og gekk frá. Ég fékk
MUNI N N 83