Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 11

í smásagnasamkeppni þeirri, sem skólablaðið
Muninn efndi til vegna afmælis síns, bárust 5
sögur.
Okkur undirrituðum, sem fengnir vorum til
að dæma um sögurnar, kom saman um, að saga
sú, sem hér birtist: Gömul saga með lykkju-
föllum, eftir „Adam úr Paradís", — sem reynd-
ist vera Ari Jósefsson, — væri verð viðurkenn-
ingar. Hinar virtist okkur ekki ástæða til að
verðlauna, þótt sitthvað gott væri um ýmsar
þeirra.
Brynjólfur Sveinsson,
Gísli Jónsson,
Árni Kristjánsson.
mér naumast, en setti sig niður hjá mér og
horfði á mig. Ekki var að spyrja að því, ég
vissi ekki, hvað ég átti af mér að gera.
Við sátum þarna þegjandi. Ég góndi ofan
í hylinn, hann á mig. Þar til hann. . . .
Gamla konan Joagnaði. Hrm horfði fram
fyrir sig, horfin inn í lieim minninganna.
Prjónarnir gengu jafnt og þétt.
Mér vieittíst erfitt að fylgjast með þræðin-
um. Hún virtist lesa sjálfri sér söguna,
meðan hún þagði, og lialda síðan frásögn-
inni áfram án þess að skeyta um það, sem
niður hafði fallið. Það var rétt eins og hún
felldi niður lykkjur í sokkbol án þess að
taka þær upp aftur.
Síðan hélt hún áfram:
— Það gekk svona til um sumarið. Við
hittumst af og til — oftast niður við ána.
Stundum gaf hann mér ljóð eftir sig.
Ég brenndi þeim, eftir að hann fór.
Þarna virtist ætla að verða ljótt lykkju-
fall í söguna. Ég flýtti mér að grípa fram í:
— Fór, hvert fór hann?
Gamla konan brosti sljólega.
— Vertu rólegur, garmurinn — sagði hún
— ég skal segja þér frá öllu saman.
F.ins og ég var að segja þér, hittumst við
Eyjólfur tíðum sumarið sæla. Eins var það
um veturinn. Fólk var farið að stinga saman
nefjum um okkur.
Og Jrar kom að því. Eitt kvöld um vorið
sátum við Eyjólfur niðri í hvammi, og 'hann
sagði mér, að Ingólfur bróðir sinn væri
kominn. Það var eins og jörðin titraði öll-
sömul. Svei mér, ef ég var ekki farin að
vola.
Ég sagði honum allt um okkur Ingólf.
Hann sagði ekki neitt, leit ekki á mig, en
góndi ofan í hylinn. Það leið langur tími,
og alltaf þagði hann.
— Veiga — var kallað og aftur kallað. Og
hvur keniur hlaupandi fyrir rindann, nema
hann Ingólfur. Hann hægði á sér, þegar
hann sá okkur, gekk nær og stóð svo fyrir
framan okkur.
— Veiga — sagði hann — ég bjóst við að
hitta þig hér — eina.
Ég muldraði einhvurja kveðjumynd, gat
M U N I N N 51