Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 45

tvö brostin augu
Það er sunnudagur. Mikið er það annars
skemmtileg tilhugsun fyrir skítmokara,
svona rétt um hádegið. Engin vinna fyrr en
á þriðjudagsmorgun, það virðist næstum
því heil eilífð þangað til. Eg ligg endilang-
ur undir bílgreyinu rnínu og reyni að bera
mig að því að smyrja hin ýmsu liðamót
hans, en mér verður heldur lítið úr verki;
ilmurinn úr grasinu og römm olíulyktin
blandast sarnan í vitund mér, og flugnasuð-
ið og sólskinið verka sætdeyfandi á skiln-
ingarvit mín; mér finnst ég einhvern veg-
inn renna saman við tímann og náttúruna,
mér líður yndislega. Dásamlegt er tóm-
stundadútlið, svona ætti 'lífið alltaf að vera
og....
„Hvað er að sjá til þín, drengur! Mikið
var, að ég skyldi finna þig. Sæll annars.“
„Sæll sjálfur," anza ég ólundarlega, aldrei
er friður til neins. — „Er ball einhvers stað-
ar í kvöld?“ spyr ég síðan til málamynda.
„Ball, það veit andskotinn," svarar Jón,
„ertu alveg að drepast úr kvenmannsleysi?“
„Hugsaðu um þínar eigin þarfir,“ svara ég
í fússi. „Jæja, sleppum því þá. Heyrðu ann-
ars, hefur þú nokkuð sérstakt að gera á
morguri?" „Nei, ekki held ég það,“ svara ég
dræmt, hvers konar málalengingar og vafst-
ur er þetta í honum Jóni vini mínum,
hann er ekki vanur að’vera svona lengi að
tosa neinu út úr sér. „Er ekki riffillinn
þinn í lagi.“ Nú, já, það lá svo sem að, að
það væri eitthvert „skyttirí" í „bígerð“.
Upphátt segi ég: „Já, liann er í toppstandi
eins og venjulega. Hefur þú séð eitthvað,
sem skjótandi er á?“ „Nei, ekki enn þá, en
ertu annars ekki með á hreindýraveiðar á
morgun. Ég á þrjú leyfi, og maður verður
að nota þau, áður en tímabilið rennur út.“
Þarna er Jón lifandi kominn. Ég glaðvakna
á augabragði. Jú, víst er ég með. —
Oft er erfitt að vakna á morgnana, og jró
einkum, ef seint er farið í bælið á kvöldin.
Hestarnir reyndust vera langt í burtu, og
það var orðið áliðið kvölds, þegar við Jón
vorum búnir að sækja Jtá, og enn Jrá áliðn-
ara, þegar við vorurn búnir að tylla undir
þá, sem þess þurftu með. Svo var að taka til
draslið og síðast en ekki sízt sjálfan sig, svo
að klukkan var orðin tólf eða eitt, þegar við
komumst inn í draumalandið.
En allt er hægt, ef viljinn er fyrir hendi.
Tæpum klukkutíma síðar vorurn við komn-
ir af stað með allt okkar hafurtask. Við
höfðum nauman tírna til stefnu, en langa
leið fyrir höndum. Hestarnir voru viljugir,
og við héldum í við þá. Betra er að spara
orkuna í byrjun og jnreyta sig ekki. Aldrei
held ég, að náttúran sé jafn falleg og á síð-
sumars- eða haustmorgni. Það er á slíkunt
augnablikum, sem manni finnst svo ótrú-
legt, að á Jnessum sama stað hafi geisað og
muni geisa öskrandi norðan stórhrið og
kolsvarta myrkur. Þá er dauðinn fjarrænt
og óglöggt hugtak. — En mér veitist lítil ró
til heimspekilegra hugleiðinga, enda er för-
in alls ekki farin í þeim tilgangi. Jón sér
um það. Hann hefur alltaf nóg til þess að
tala um. Ég held næstum því, að hann
hugsi sífellt upphátt og í samtalsformi. Þótt
mér leiðist oft kjaftæði, þreytist ég aldrei á
að hlusta á hann.
Nú má lesandinn ekki hugsa sér Jón sem
neina gamla, reynda og frásagnarfúsa hrein-
dýraskyttu. Nei, ekki alveg. Jón er yngri en
ég. Hann er hár og ákaflega grannur með
SIIINI N N 85