Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 27

I N MEMORIAM
Sá sviplegi atburður varð laugardaginn 29. marz, að fjórir stúdentar fórust í
flugslysi á Öxnadalsheiði. Það voru Bragi Egilsson, Geir Geirsson, Jóhann
G. Möller og Ragnar Ragnars, allir brautskráðir síðastliðið vor. Minningar-
athöfn um ]>á fór fram á „Sal“ þriðjudaginn 1. apríl. Fyrst kvaddi skóla-
meistari þá nokkrum orðum, en síðan talaði séra Pétur Sigurgeirsson. — Hér
birtist minningarræða skólameistara og kveðjur frá bekkjarsystkinum þeirra
látnu. — Fyrir hönd nemenda vottar Muninn hinum látnu virðingu og
ástvinum samúð sína.
KVEÐJUORÐ
(flutt við minningarathöfn á ,,Sal“).
Seint á laugardag var ég staddur inni á flug-
velli. Þar hitti ég einn stúdentanna frá síðasta
vori. Hann sagði mér, að hann væri að bíða
eftir flugvél að sunnan, en í henni væru fjórir
félagar sínir frá fyrra ári. Þeirra væri von á
hverri stundu. „Við fáum að sjá ykkur í kvöld,“
sagði ég við hann, og ég mun hafa bætt við:
„Það verður gaman.“ Hann sagði, að þeir ætl-
uðu einmitt að koma á skemmtimina í skólan-
um, og ég sá þá fyrir mér ganga inn skólagang-
inn, hýra á svip, og rétta fram hlýja höndina. Á
leiðinni í bæinn gætti ég til lofts, hvort ég kæmi
ekki auga á vélina. En himinninn var auður og
hljóður, og mér finnst nú eftir á, að einhver
ónotagrunur hafi þá þegar læðzt að mér. En ég
hratt honum frá mér. Og kvöldið kom, og
skemmtunin hófst. Og gleðin var mikil, svo að
sjaldan hefir verið meiri. En ÞEIR voru ókomn-
i ir. Oftar en einu sinni datt mér í hug að hringja
og spyrja. En ég gerði það ekki. „Þeir eru hjá
félaga sínum. Þeir koma bráðum,“ hugsaði ég.
En svo hringdi síminn. Lengur var ekki hægt að
láta blekkjast. ÞEIR voru ókomnir í bæinn.
Eitthvað hafði komið fyrir. Og gleðin hljóðnaði.
Allir héldu heim. Og ýmsir munu hafa sofið lítið
þá nótt.
Og morgunninn kom, og grunurinn varð að
vissu. Aldrei fyrr hefi ég fundið það eins, að
dauðinn er staðreynd staðreyndanna, óhaggan-
legastur allra staðreynda. Þar verður engu um
þokað. Frammi fyrir þeirri staðreynd verður allt
smátt nema kærleiksrík auðmýkt og trú. Þegar
ég sá líkin borin í líkhúsið, fann ég betur en
nokkru sinni fyrr fánýti margs þess, sem við er
strítt daglega.
Hér verður ekki rakin saga þessara ungu
manna, enda naumast um sögu að ræða. Fram
að þessu hafði starfið aðeins verið undirbúning-
ur undir annað meira. Lífið sjálft lá fram undan,
í hillingamóðu framtíðarinnar. Ég nefni hér að-
eins nöfnin:
Bragi Egilsson
Geir Geirsson
Jóhann G. Möller
Ragnar Ragnars.
Allir höfðu þeir dvalizt hér í skólanum árum
saman, 4—6 ár. Allir höfðu þeir búið í heima-
vist. Um þá alla eru geymdar hér dýrar minn-
ingar, og allir áttu þeir áreiðanlega dýrar minn-
ingar héðan. Hér höfðu þeir lifað margar gleði-
stundir og eflaust einnig reynslustundir, og þeir
höfðu fest tryggð við skólann. Um það var mér
kunnugt. Einn þeirra kom hér í haust, rétt áður
en skóli hófst, aðeins í heimsókn. Annar, sá
þeirra, er ég sá síðastan, var hér fyrir um það
bil tveimur mánuðum og fékk hjá mér skóla-
merkið. Og þrír þeirra mimu hafa farið í þessa
hinztu för einkum til að heimsækja fornar slóðir
og blanda geði við gamla félaga, til að rækja
trúnað við það, sem þeim var kært. Ég ætla því,
að með nokkrum sanni megi segja, að þeir hafi
látið lífið fyrir tryggð sína við skólann. Þeir eru
þeir fyrstu og einu, sem það hafa gert. Og skól-
inn finnur til sektar og þakklætis í senn. Oss
M U N I N N 67