Heimir - 01.07.1910, Blaðsíða 28

268
HEIMIR
takmark þitt vera ófráskiljanlegt sjálfurn þér, aö sínu mikilvæg-
asta boöóröi.
Ef menn vilja spvrja hvort þetta sé örugg iífsregla, þá er
þaö svar að gefa, aö þaö er engin lífs-regla. Lífsreglurnar koma
utan aö, rnenn setja þær hver öörurn, þær snerta hina almennu
heild. En viljann, innra afliö, sem knýr oss áfram til aö finna
vorn staö íheiminum, stað þar sem vér getum starfað, hugsað
og lifaö eins og oss er náttúrlegt samkvæmt voru einstaklingseðli
—þann vilja og þaö afl verðum vér aö finna í oss sjálfum.
Meö þessum skilningi á lífinu og sjálfum oss geturn vér ó-
hikaö treyst því aö vér finnum veginn, þó vér sjáum hann ekki
allan framundan í byrjun, eða þó hann sé ekki altaf varöaöur
svo aÖ sjáist af vöröu á vöröu; þaö erenginn slíkur vegur til, þaö
getur enginn sýnt oss hann. Vér getum aöeins lært aöal stefn-
una af öörum. En veginn sjálfan lærum vér fyrst að þekkja er
vér föruin hann, rneö því aö vita hvenær oss er hætt viö að vill-
ast af honum.
Týndi sonurinn í dæmisögunni skildi hvar hann var staddur
“þegar hann kovi til sjálfs sín". Hann haföi gengið inn á
sniögötu, sem lá út frá hinum rétta vegi. Eftir þeirri götu gat
hann ekki lengi haldið áfram, því hann hlaut aö vakna til meö-
vitundar um,að sitt náttúrlega takmark væri ekki að vera svína-
hiröir. I sögunni er sagt, aö hann hafi snúiö aftur heim til föðurs
síns, en það raskar ekki minstu vitund meiningu hennar þó vér
segöum,aö hann heföi fundiö rétta veginn.—Manndómsmeövit-
und hans vísaöi honum á hann. Hitt er líka hugsanlegt, aö
hann heföi aldrei komist til meövitundar á því, aö hann var fall-
inn og niöuriægöur vegna sinnar eigin villu. Fyrirmörgum hefir
fariö svo. En þá hefði það getað hjálpaö honum, að einhver
heföi bent honum á villugötuna og varað hann viö henni. Sú
viðvörun heföi ekki mátt koma í þessum alþektu oröum, “þú
skalt og þú skalt ekki,” heldur sem vingjarnleg bending, Þá
heföi þurft aö sýna honum fram á, hvers vegna hann mátti ekki
ganga þá braut, sem hann var að velja, segja honum hvað þaö
þýddi að týna sjálfum sér á henni.
Sá sem aldrei glatar neinu af manndómi sínum og aldrei