Heimir - 01.07.1910, Blaðsíða 24

2Ö4 H E I M I R
Lífsvegurinn hggur þess vegna aldrei beinn íramundan frá upp-
hafi til enda, heldur sést fyrst uin leið og hann er farinn, líktog
kjöl.farið afturundan skipinu, sem sýnir hvar J a"5 hefir siglt.
Maðurinn ber lífstilgang sinn í sjálfum sér, hann veröur ekki
skilinn frá honum, þess vegna. er hann ekki eitthvað framundan,
setn hægt sé að benda á, heldur eitthvað, er nefna mætti innri
meövitund, sem ætti aö verða gleggri og skýrari með hverju
sporinu, sem áfram er stígiö. En til hvers er þá að líkja Hfi"
mannsins viö veg, ef þaö í raun og veru verðuraðeins borið sam-
an viö braut, sem hver maöur myndar sér sjálfur? Má þí. ekki
meö jafn mikluiu sanni nefna þið vegleysu og kannast viö, að
það verði að vera algerlega undiratvikum komiö hvert þaðstefn-
ir? I fljótubragði má viröast að svo sí, en aðains í fijótu brdgði.
Sé það rétt, að hver maður beri sinn lífstilgang ísjálfum sér, þá
er hann fyrir manninn svipað því sem áttavitinn er fyrir skipið.
Attavitinn er óskeikull, vegna þess að segulskaut jarðarinnar
draga skaut hans ófrávíkjanlega til s'n, neina þegar hann er í
nánd við staði, þar sem annar segull getur valdið því, sem nefnt
er skekkja áttavitans. Þegarsvo ber undir verður stýriniaður-
inn að vita hvað mikil skekkjan er, ef hann á að getasiglt í rétta
átt. Lífstilgangurinn, sern maðurinn ber í rér er óskeikull,
þegar hann veit nógu mikið til að geta foröast alt, sem getur vilt
liann frá réttri stefnu. Það eru hinar röngn stefnur, sem svo
auðvelt er að taka, en svo erfitt að breyta uin; hættur þeirra
þurfa menn stöðugt að athuga og vita vel um; takist það, þá
þekkist vegurinn, þá er haldið í rétta átt.
Lifinu er alstaðarsvo farið að menn yfirleitt verða að stnnda
einhverja ákveðna atvinnu til að geta lifað. Það er lítil hætta á,
að sá sannleikur gleyii'ist hér. þar sem kringumstæðurnar eru
þannig lagaðar, að tiltölulega mjög fáir geta verið svo, að stunda
ekki eitthvert ákveðið starf. En þ.\ð er hægt að verða startinu
of samvaxinn, þó undarlegt rnegi virðast; og maru;t fólk \eiður
vinnu sinni alt of samgróið. Þegar t. d. sniiðurinn talar a)taf
urn smíðar sínar og kaupmaðurinn um varBinginn, sem hann
vcndar með, þegar þeirtaka ekki neinn þítt i', ogstendur á sama
um alt nema atvinnu sína, þá eru þeir ekki lengur menn eins og