Heimir - 01.07.1910, Side 24

264
HEIMIR
Lífsvegurinn iiggur þess vegna aldrei beinn íramundan frá upp-
hafi til enda, heldur sést fyrst uin leiö og hinn er farinn, líktog
kjölfariö afturundan skipinu, sem sýnir hvar j aö hefir siglt.
Maöurinn ber lífstilgang sinn í sjálfum sér, hann veröur ekki
skilinn frá honum, þess vegna, er hann ekki eitthvaö framundan,
sem liægt sé aö benda á, heldur eitthvaö, er nefna mætti innri
meðvitund, sem ætti aö verða gleggri og skýrari meö hverju
sporinu, sem áfram er stígiö. En til hvers er þá að líkja lífi
mannsins við veg, ef þaö í raun og veru veröur aöeins boriö sam-
an viö braut, sem hver maöur myndar sér sjálfur? Má þí ekki
meö jafn miklum sanni nefna jaað vegleysu og kannast viö, aö
þaö verði aö vera algerlega undiratvikum komiöhvert jjaöstefn-
ir? I fljótubragöi má viröast aö svo si, en aöeins í fljótu bragöi.
Sé þaö rétt, að hver maður beri sinn lífstiigang ísjálfum sér, j)á
er hann fyrir manninn svipað því sem áttavitinn er fyrir skipiö.
Áttavitinn er óskeikull, vegna Jjess aö segnlskaut jarðarinnar
draga skaut hans ófrávíkjanlega til s'n, nema Jægar hann er f
nánd viö staði, J)ar sem annar segull getur valdiö því, sem nefnt
er skekkja áttavitans. Þegar svo ber undir veröur stýrimaður-
inn aö vita hvaö mikil skekkjan er, ef hann á aö getasiglt í rétta
átt. Lífstilgangurinn, sem maðurinn ber í íér er óskeikull,
þegar hann veit nógu mikiö til aö geta forðast alt, sem getur vilt
liann frá réttri stefnu. Þaö eru hinar röngn stefnur, sem svo
auövelt er aö taka, en svo erfitt aö breyta um; hættur Jæirra
jíurfa menn stööugt aö athuga og vita vel um; takist Jraö, þá
Jrekkist vegurinn, þá er haldiö í rétta átt.
Lifinu er alstaöarsvo farið aö menn yfirleitt veröa aö stunda
einhverja ákveöna atvinnu til aögeta Iifað. Þaö er lítil hætta á,
að sá sannleikur gleyii ist hér. þar sem kringumstæðurnar eru
Jrannig lagaöar, aö tiitöiuiega mjög fáir geta veriö svo, aö stunda
ekki eitthvert ákveöiö starf. En Jj.rö er hægt aö veröa starfinu
of samvaxinn, Jró undarlegt megi viröast; og margt fólk veröur
vijinu sinni alt of samgróiö. Þegar t. d. smiðurinn talar altaf
um siníðar sínar og kaupmaöurinn um varninginn, sem hann
verzlar með, þegar Jjeirtaka ekki neinn þátt í, ogstendur á sama
um alt nema atvinnu sína, J)á eru Jieir ekki lengur menn eins og