Iðunn - 01.01.1886, Page 108
102
A. Ingerslov:
hann væri »hjátrúarfullur eins og Gyðingur», og
hinn merkasti sagnaritari keisaraaldarinnar (Svetó-
níus) lætur Gyðinga getið að því, að þeir sjou af-
hrak veraldar, sem telji það heilagt, cr aðrir telji
vanheilngt, og allt það, sem aðrar þjóðir álíti and-
styggilegt, telji þeir leyfilegt. Gyðingar guldu smán
við smán. þeir fyrirlitu Eómverja sem skiirð-
goðadýrkondur, og litu sinám augum á þá eins og
vanholga menn, sem bozt væn að þurfa alls eig1
neitt að hafa saman við að sælda. það bætti eig1
hcldur skap Gyðinga, að Eómverjar voru drottna1'
þeirra, enda verður þeim eigi láð það, þó að þein1
sviði að lifa undir valdi og kúgun annara hcinU1
fyrir í sínu eigin landi. Og Gyðingar þeir, sein
siðavandir voru og rjetttrúaðir, hlutu að taka sjd'
nærri, að sjá hin skaðlogu áhrif, sem veldi Eóin-
verja og samvistirnar við þá höfðu á þjóðina. Sið'
irnir spilltust, og samvizkusemi og skyldurækni f°r
hnignandi í landinu.
Hinar æðri stjettir gengu á undan í spillingunnn
og fremstir 1 llokki voru afkomendur Heródesa1’
hins mikla. Orðasveimur var um ástir í meinun1
milli eins höfðingjans af þeirri ætt og systur hanS
Bereníku, sem margt hefir verið ritað og rætt u<n>
því að hún var bæði kvennafegurst og kvenna ósWr'
lífust. Systir hennar ljet skilið við bónda sinn>
kastaði trúnni og gerðist heiðin, og gekk að eig11
hinn rómverska landshöfðingja, kúgara fósturjarða
sinnar; maður sá var leysingi, og var það um hft1111
mælt, »að þar væri þrælborin sál undir konung9'
skrúðanum», enda beitti hann valdi sínu með grimin^
og ofstopa; og var það meira að segja rómverskn1