Iðunn - 01.01.1886, Page 119

Eyðing J crúsalcmslioi'gar. 113
Velja skyldi mann til þcss staría, bæöi þess, að
|"aðunnn væri ötull og harðfengur, og hins, að
'ann værj aj' iágum stjettum, því að öðrum kosti
1 °rði keisarinn ekki að trúa honum fyrir, að eiga
ytir heilum her að segja; ráðanautar Nerós bentu
0lium á Vespasíanus; en honum var alls eigi um
ann gefið. Svo stóð á því, að Vespasíanusi hafði
0lðið það á eitt sinn, að sofna undir söng keisar-
ails> °g var það hin mesta móðgun í augum keisar-
ails> °g bein dauðasök, en Vespasíanusi varð til
s> að hann gat í tíma flúið og falix.t. Vinir Ve-
slMsíans gátu þó mýkt Neró, svo að hann ljet þar
Vlð sitja, að lilægja að Vespasíanusi fyrir hræðsluua,
°8 Ijet telja sjer trú um, að þessi svefnpurka kyuni
. V6l'a gott hershöfðmgjaefni til að berja á Gyð-
H'guin, 0g það mælti ekki sízt með honum, að
^uiin hafði ekki ættgöfgi að stæra sig af. Faðir
■j^ails íiafði verið skattheimtumaður og okurkarl.
^ 01° gaf þvf Vespasíanusi upp sakir, stefndi honum
S111n fund og skipaði hann yíir herinn, er sendur
Var til Júdeu.
V^tt sást, að þetta var vel ráðið. Vespasíanus
llai'ður og refsingasamur, en þó mildð vel látinn
uermönnum sínum. Sjálfur var hann hraust-
að Ql’ 011 í*01111 vel allal' þrautir; hann iiafði eigi
{ ra fyrir sjer í orustum, eu var jafnan sjálfur í
lnSarljl’jósti. Hann var jafn prjállaus í klæða-
°g hermennirnir, og hafði hið sama viður-
Vði
Vajrj
gerð:
ð' °° ^°lr' Hann var blátt áfram, og þegar hann
1 að garnni sínu, var hann meinyrtur og enda
’ °g það átti vel við liermennina. þoir elskuðu
Aðttan. IV. 8