Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Blaðsíða 6

206
fljaðningar herja láð.
Hríð sú er líí'sins stríð.
Brandar i blóðgri inund
blindaðir slá í vind.
Hildur með hulin völd
liræin sín vekur æ.
Hel fær ei haldið val.
Hörð eru kjör þín, jörð!
Árni Pálsson:
[ IÐUNN
En þó veit hann bót við böli:
Sjáðu, þótt liuni blóð,
blæðandi þjóðar æð,
gróðann á lífsins leið,
ljómandi manna blóm.
Ilann trúir á »spekimenn og spámenn, stóreflismenn, j.,
sem fylla löndin lofsöng«, — að mannkynið muni
alt af teiga nýja krafta úr lífsins eilífu uppsprettu. .
Og stundum er trúarstyrkurinn svo mikill og kyngi
orðanna svo sterk, að hann lyftir lesandanum til
flugs með sér. Það er ekki lionum að kenna, þótt
maður sé óðara dottinn niður aftur og orðinn það
sem maður áður var: mörlandi, stirfinn og trúlaus.
En þó að maður geti ekki fylgt lionuin á fluginu,
þá hlýtur maður að hlusta á og dást að söngnum,
— að þeirri óþrotlegu orðsins list, sem er lians goða-
gjöf. Ég veit að visu, að allar lislir eru góðar og
göfugar, en þó hygg ég ekki ofmælt, að orðsins list
sé meiri og máttugri en allar aðrar. Við furðum okk-
ur sjaldnast á því, sem furðulegast er, af því að það
gerist á hverjum degi, — en livað er meira undur >
en þetta, að maður með því að slá tungunni á loftið
og setja loflbylgjur í hreyíingu getur sent sína eigin
hugrenningu og sína eigin tillinningu, — það bezla
eða versla úr sjálfum sér — inn í annars manns
hugskol? Eða hitt, að maður með því að draga staíi
á pappír getur sent liugsanir sínar frá kynslóð lil
.