Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Side 19

iðunn1
Skriftamál á gamlárskvöld.
219
langt við hlið konu þeirrar, sem þeir tigna og til-
biðja í fylgsnum hjarta síns.
Þér efist um þetta? Ja svo, það er orðið »girndar-
laust«, sem vekur efasemdir yðar. Má vera að svo
sé. í hjartafylgsnum hvers manns, jafnvel þess sern
bezt helir taumhaldið á sjálfum sér, liggur varúlfur-
inn í leyni, en — takið vel eftir því — hann er þá
hneplur fjötrum, hinum silkimjúka Gleipni.
Þessu til sönnunar langaði mig til að segja yður
frá samtali, sem fór frarn nú í fyrra kvöld, einmitt
á gamlárskvöld, milli tveggja gamalla, æva-gamalla
karla. Látið mig um það, hvaðan mér kemur vit-
neskjan íum þetta, og látið það ekki fara lengra. —
Jæja, má ég byrja? — —
Hugsið yður, að þér séuð slödd í háu ogdaglegu
herbergi með gömlum húsbúnaði. Græna ljóshlífin
á lampanum gerir eins og hálfrokkið í herberginu,
þótt lampinn sé nú sjálfur svo fágaður, að maður
fái næstum því glýjli í augun af að horfa á liann.
Ljósið fellur á kringlólt, hvítdúkað borð og á því
stendur púnskollan með gamlárspúnsinu í; en ná-
kvæmlega á miðjum dúknum eru nokkrir filublettir
nf olíu, sem dropið hefir af lampanum.
I rökkurdimmu grænu ljóshlífarinnar sitja nú báðir
karlarnir minir þarna og halla sér aí'tur á bak. Þeir
líkjast mest hálfhrunduin rústum frá löngu horfnum
tímum. Þarna húka þeir og riða og horfa sljóvum
augum fram fyrir sig með þessu tómláta augnaráði
ellinnar. Annar þeirra, húshóndinn, er uppgjafa-
herforingi eins og sjá má á þrönga og háa háls-
hnýtinu hans, yfirskegginu og þessari ægilegu yglibrún.
En — hann heldur nú báðum höndum um slýrið á
ökustól rétt eins og það væri hækja, sein hann stydd-
lst við. Ekkert hreyfist á honum, nema kjálkarnir,
°g er rétt eins og liann sé sí-tyggjandi. IJinn mað-
urinn, sem situr þar hjá honum í legubekknum, er
íðunn I. 15