Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Blaðsíða 5

IÐUNN]
Arni Pálsson: Ræða.
205
Samt sem áður vildum við sjálfra okkar vegna
ekki láta tækifærið ónotað, úr því það gafst, lil þess
að njóta samvista við síra Matthías enn þá einu
sinni. Við látum engan og ekkert komast upp á
millum okkar og hans! Enda heíir hann það með
sér, sem mest er meinabótin — spiritus sanclus er
með honum, og spiritus concentratus býr í honum,
þegar bezt gegnir.
fJví að andans maður er hann í orðsins fylsta
skilningi. Ekki eingöngu vegna þess, livað liann er
andríkur maður og andheitur, heldur vegna hins eigi
síður, hversu hann tignar og trújr á mannsandann,
— á mátt hans og göfgi og endalausa framtið. f'ó
að maður geli eigi sjálfur aðhylsl þessa trú hans, og
sé fráhverfur allri Hfsskoðun hans, þá verður maður
þó slundum kynlega snorlinn og hlýtur að undrast,
hve djúpt þessi sannfæring stendur í manninum:
lig hlýt að hlýða, verði drottins vilji,
Ilann veit, liann veit, hann veit, þótt óg ei skilji!
Þelta er hans óbifanleg sannfæring, hans eina, slerka
svar við ölluin lífsins spurningum og öllum Hfsins
kvölum. I’ella er stálfjöðurin í sál hans, sem hefir
haldið lionum uppréttum i sárum persónulegum
hörmum, og heldur honum uppréttum nú, er liann
lítur yfir val margra kærustu vona sinna á vígvöll-
um álfunnar. líg veit, að þessi blóðöld og bálöld
hefir reynt á sterkasla slrenginn í sál hans. En hann
hefir enn sem fyr reynst óbilandi, — sem betur fer,
því að ef hann brysti, ælli síra Malthias ekki langt
el'tir ólifað.
Mér kemur annars nú lil hugar, að fyrir löngu
hefir hann séð í huga og sungið um þann hildarleik,
sem nú er háður í veröldinni. Fyrsta erindið í hin-
um meislaralegu erfiljóðum eftir Pétur amtmann
Havstein hljóðar svo:
14