Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Blaðsíða 22

222
Hermann Sudermann:
t ÍÐUNN
»Mikið máttu blygðast þín, Franz«, sagði heima-
gangurinn með þessu milda, angurværa brosi sínu.
Það drundi aflur lílið eill í garnla foringjanum og
svo kveikti hann í pípunni sinni.
»Nei, bún var lirein eins og engill guðs«, hélt hinn
áfram. »En þeir seku eru þú og ég. Hlustaöu nú á.
lJað eru nú rélt fjörulíu og þrjú ár síðan. Þú varst
þá ný-orðinn liðsforingi i Berlín og ég kendi við há-
skólann. Þú manst nú víst, hversu mikill léttúðar-
seggur þi'i varst þá«.
»Hm«, sagði liúsbóndinn og lyfti öðrum liand-
leggnum til þess að snúa upp á skeggið.
»Það var nú þessi fagra leikkona með stóru, brúnu
augun og litlu hvítu tennurnar, — þú manst víst
eftir lienni?«
»Hvort ég man? Bianka hét liún«, svaraði liinn
um leið og fölvu brosi brá yfir liið útlærða andlit
lians. »Og liún gat l)itið með lillu hvítu tönnunum
sínum, bilið, mátlu vita!«
»Ójá, j)ú sveikst konu þína og hún vissi það. En
liún þagði og bar það alt með þolinmæði. Þú tókst
ekkert eftir þvi, en ég gerði það. Hún var sú fyrsta
kona, sem ég hafði kynst, síðan móðir mín dó. Eins
og lýsandi stjarna var hún runnin upp yfir lif mitt,
og ég leit upp til hennar eins og lýsandi stjörnu. Eg
gat nú herl upp hugann tii þess að spyrja hana um
hugarangur liennar. Hún brosti og sagði, að hún væri
enn ekki orðin vel hress, því að þú manst, að hann
Þáll þinn var þá ný-fæddur. Og svo var það einmitt
gamlárskvöld, — nú fyrir fjörutíu og þremur árum.
Eg liafði komið kl. 8 eins og ég var vanur. Hún sal
að saumum og ég las upphátt fyrir liana. Og svona
leið hver slundin af annari. En ekki komst þú. Eg
sá, hvað hún varð óróleg og lók að titra, og titring-
urinn greip mig líka. Eg vissi svo sem, livar þú
varst, og var nú farinn að óllast, að þú mundir