Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Blaðsíða 6

196
Viktor Rydberg:
[ IÐUNN
legur svona á sína vísu. Þótl veggbrúnirnar væru
orðnar mosavaxnar af elli, voru innviðirnir ófúnir
og liéldu úti kulda og súg. Og strompurinn á torf-
þakinu var bæði breiður og búslinn. Á sumrin líktist
þakið grænni, glilofinni llosábreiðu, og í garðholunni
fyrir framan bæinn spruttu jarðepli, gulrófur og kál,
en við gerðið gullmura, valmúa og rósir. Þar óx og
apalviður, og undir honum var ofurlítill bekkur.
Fyrir glugganum voru gluggatjöld, sem jafnan voru
drifhvít og hrein.
Geirþrúður hét konan, sem átti kotið og garðinn;
en á vegum liennar var drenglinokki, að nafni Vöggur.
Aðfangadag jóla liafði Geirþrúður gamla lagt af
stað í býtið um morguninn til þess að kaupa í búið
til jólanna í liinu afskekta sveilaþorpi. Nú var komið
undir sólarlag og ekki var hún enn komin heim.
Vögg litla var farið að þj'kja einmanalegt í kofanum.
Og alt var svo kyrt og hljótt urn endilanga heiðina.
Ekki hafði heyrst í einni einustu sleðabjöllu allan
liðlangan daginn og enginn á ferðinni.
Vöggur lá á hnjánum, studdi olnbogunum á borðið
og horfði út um gluggann. Fjórar voru rúðurnar í
glugganum, frostrósir og liéla á þremur, en fjórðu
rúðuna hafði hann þítt með andardrætti sínum, svo
að hún var orðin alauð. Hann beið og beið eftir
Geirþrúði gömlu. Hún liafði lofað lronum að koma
heim með heilt hveitibrauð, eina bunangsköku og
eitt kongaljós úr kaupstaðnum, því að nú var að-
fangadagur jóla. En ekkert sást enn til hennar.
Nú var sólin gengin undir, og skýin úti við sjón-
deildarhringinn voru á litinn eins og fegurstu rósa-
lindar, en rósrauðuin bjarma sló á fannirnar. Svo
fór að smádraga úr Iitskrautinu; það dimdi æ meir
og meir og fannirnar urðu svo kuldalega blárauðar
að lit, eftir því sem dimdi upp yfir.
Og alt af diindi meir og meir inni í kofanum.